சிறையெடுத்தாய் என்னை!! கரம் பிடித்தேன் உன்னை!! - கதை திரி

[Writers of Brammastram]

சிறையெடுத்தாய் என்னை!! கரம் பிடித்தேன் உன்னை!!

 

[Writers of Brammastram]

சிறையெடுத்தாய் என்னை!!!

கரம் பிடித்தேன் உன்னை!!!


சிறை 1,


மதுரையில் இவ்வளவு பெரிய வீடா?? என வியக்கும் அளவிற்கு மிகப்பெரிய சாம்ராஜ்யத்தை சத்தமில்லாமல் நடத்திக் கொண்டிருப்பவர் தான் ஆனந்தன்… அவரின் ஆரூயிர் மனைவி அதிஷ்டமாலை… ஒரே மகன் அனங்கன்..


"ஆனந்த்" என நட்பு வட்டாரத்தில் அழைக்கப்படுபவர்… அவர் செய்யாத தொழிலே என்னும் சொல்லலாம்… நாம் காலில் போடும் செருப்பிலிருந்து தலையில் வைக்கும் கிரீடம் வர வரை அவரின் ஏதாவது பொருள் நம்மை வந்தடையும் அளவிற்கு.. எல்லாவித தொழில்களையும்‌ நடத்தி வருபவர்…


தொழில்களில் முன்னுக்குப் பின் முரணாய் இருந்தாலும், குடும்பத்திற்கு பாசமான தந்தை, அன்பான கணவன்… என்றுமே தன் மனைவி, பையன் என்ற கூட்டினை தாண்டி ஒருவரை நேசிக்கிறார் என்றால்.. அது தன் தங்கையின் மகள் ரதிதேவியை தான்…


ரதிதேவி இருபது வயது இளம் பாவையவள்… இளம் வயதில் தன் தாயையும், தந்தையையும் ஒரு லாரி ஆக்சிடெண்டில் இழந்து, அனாதையாக நின்றவளை தன் கூட்டுக்குள் சேர்த்து கொண்டார் ஆனந்தன்…


ரதிதேவிக்குமே தன் மாமனின் மேல் கொள்ளை பிரியம்.. ஊருக்கு வரும் பொழுதெல்லாம் கை நிறைய விளையாட்டு பொருட்களுடன் வரும் மாமனை மிகவும் பிடிக்கும்.


தாய், தந்தை இழந்த நிலையிலும்… தன்னை அனாதையாக விட்டு சென்று விடாமல்… ஊரில் இருக்கும் அரசு பள்ளியில் பாவடை, சட்டை அணிந்து கொண்டு சென்றவளை… இங்கு ஆங்கில வழி பள்ளியில் சேர்த்தார்… ஆனந்தனை போல் அவரின் மனைவி அதிஷ்டத்திற்கும் ரதியின் மேல் கொள்ளை பிரியம்…


ஒற்றை பையனுக்கு பிறகு அவரின் கர்ப்பப்பை பிரச்சினையால் அவருக்கு இன்னொரு கரு தங்கவேயில்லை… பெண்பிள்ளை இல்லையே என்று கவலை கொண்டவருக்கு… அவரின் கவலையை போக்கும் விதமாய் ரதமாய் வந்த தேவதை தான் ரதிதேவி…


அவளுக்கு ஷு, ஷாக்ஸ் போட்டு அழகு பார்த்த தன் அத்தை அதிஷ்டமாலையையும் மிகவும் பிடித்தது ரதிக்கு… அவரின் பெயரை போலவே அவளின் அத்தை அதிஷ்டமானவர்… அதிர்ஷ்டமான மாலையாக ஆனந்தனின் தோள் சேர்ந்தவர்…


தன் பிள்ளைக்கு நல்ல அன்னையாக, தன் கணவனுக்கு மடி கொடுக்கும் தாயாக, தலை சாயும் போது தோழியாக, ரதிக்கு அன்னையாக திகழ்பவர்…



இன்றும் காலை வேளையில் தினசரி நாளிதழை புரட்டிக் கொண்டிருந்தவரை ரசித்துக் கொண்டே வந்தவரின் இதழ்களில் சிறு புன்னகை…


அறுபதை நெருங்கும் தன் கணவனை கண்ணிமைக்காமல் பார்த்தவரின் உள்ளத்தில் காதல் தோன்றிய நொடி என்ன என்பதை அவர் இன்றளவும் அறிய மாட்டார்…


பேப்பரை புரட்டிக்கொண்டிருந்தவர் எதிரில் வரும் தன் மனைவியின் பார்வையையும் அறிந்திருந்தார்… மீசைக்கிடையில் சிறு சிரிப்பு, முகத்தில் உள்ள சுருக்கங்களை தாண்டி ஒரு கர்வம்… அத்தனையும் கொடுத்த தன் மனைவியை ஓரக்கண்ணால் பார்க்க…


தன் கணவனின் பார்வை உணர்ந்த அதிர்ஷடத்திற்கும் சிரிப்பு வந்திட.. இருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்து புன்னகைத்தபடி வந்தனர்…


அழகிய கவிபாடிய கண்களில் வழிந்த காதலை கண்ணார கண்டபடி தன் தோளில் தவழ்ந்த, துப்பட்டாவினை சரிசெய்தபடி ஆனந்தனின் அருகில் வந்தமர்ந்தாள் ரதிதேவி…


ஆனந்தன் அழைத்து வரும் போது சிறு பிள்ளையாக இருந்தவள்… இப்பொழுது பருவ மங்கையாக இருந்தாள்… காலேஜ் இரண்டாம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருந்தாள்..


ஊரிலிருந்து அழைத்து வரும் பொழுது, வெயிலின் தாக்கத்தில் களைத்து, கருமையாக இருந்த நிறம், இப்பொழுது சற்று பொலிவு கூடி ஆளை அசரடிக்கும் அழகில் வந்து நின்றாள்…


அவளை பார்த்து புன்னகைத்த அதிஷடம், "காஃபி எடுத்துக்கோடா" என்றவரை பார்த்து மென்மையான புன்னகை ஒன்றை உதிர்த்தவள்…


"தாங்க்ஸ் அத்தை"என்றவளை பார்த்து முறைக்க.. அவரின் முறைப்பில் கண்களை சுருக்கியவள். "சாரி அத்தை… தாங்க்ஸ் சொல்லமாட்டேன் இனிமேல்" என மன்றாடும் குரலில் சொல்லியவளை பார்த்து புன்னகைத்தவாறே,


காஃபியை அருந்துவதற்காக வாயில் வைப்பதற்கும், மேல் மாடியில் இருந்து ஒருவன் "டக்.டக்" என்ற ஒலியுடன் வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது…


காலை ஆறுமணிக்கு உடற்பயிற்சி கூடத்திற்கு சென்றால்… தினமும் ஒருமணி நேரம் தன் உடலின் தேகத்தை வலிமையாக வைப்பதற்கும், தன் உடல் கட்டுகளை மெருகூட்டுவதும் மட்டுமே அவனின் வேலையாக இருந்திருக்கிறது…


இன்றும் தன் உடற்பயிற்சியினை முடித்து விட்டு படிகளில் வேகமாக இறங்கி வந்தவன்… டைனிங் டேபிளில் இருந்தவர்களை சிறிதும் கவனிக்காமல் நேராக சென்றது என்னவோ தன்னறைக்கு தான்…


தன்னறைக்கு சென்றவன், குளியலறைக்கு நுழைந்து தன் உடலில் சுத்தப்படுத்திய பின்பே வெளியே வந்தான்…


அறைக்குள் வெளியே வந்தவனுக்கு கபோர்டை திறக்க.. அனைத்து வித புதுவித ஆடைகளும் அணிவகுத்து நின்றன…


ப்ளூ கலர் நார்மல் பேன்ட்.. மற்றும், பிங்க் கலர் சட்டையில்.. தலையை ஜெல் வைத்து வாரிக்கொண்டிருந்தவன் ஒரு நிமிடம் தன்னையே ரசித்துப் பார்த்தான்…


அந்தளவிற்கு அவனிற்காக பார்த்து பார்த்து தைத்ததை போன்று அளவாக இருந்தது… இது அவனின் தேர்வல்ல. தன் தாயின் தேர்வு என்பதை அறிந்தவனின் இதழோரம் சிறு புன்னகை ஒன்று மிளிர்ந்தது.‌


அவனிற்கு எப்பொழுதும் சட்டை எடுப்பது அவனின் தாயே… அவர் தான் அவனுக்காக பார்த்து பார்த்து தேர்வு செய்வார்.. ஒரு பொருள் வாங்குவதற்கு முன்பு ஆயிரம் தடவை யோசிப்போர்… அவனுக்கு நன்றாக இருக்கிறதா?? என்று மட்டுமே பார்ப்பார்…


அவனை கை நீட்டி யாராவது குற்றம் சொல்லிடக்கூடாது என்பதாலேயே... சிறு வயதிலிருந்தே அவனுக்காக பார்த்து பார்த்து செய்பவர்…


தன்னை தானே ஒரு முறை கண்ணாடியை பார்த்தவாறே, சட்டையை இன் பண்ணிக் கொண்டே, டியோவை அடித்துக் கொண்டு.. தன் தலையை இடது வலதுமாக சரியாக இருக்கிறதா?? என்று பார்த்தவன்… மெல்ல கீழிறங்கினான்…


அப்பொழுது தான் ஆனந்தனும், ரதி தேவியும், டைனிங் டேபிளில் வந்து அமர்ந்தனர்… மற்ற நேரமாக இருந்திருந்தால் தன் அத்தைக்கு உதவியாக இருப்பவள்…


இன்று நீண்ட நாளைக்குப் பிறகு காலேஜ் திறப்பதால்.. முதல் நாள் செல்லும் ஆர்வத்தில் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்து விட்டாள்.. ஆனந்தனோ?? அதிஷ்டமோ?? அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவேயில்லை…



ஆனால் அப்பொழுது தான் சாப்பிடுவதற்காக வந்தவனின் கண்களில் தன் தந்தையுடன் அமர்ந்திருந்தவளை பார்த்ததும்.. முகமோ செவ்வானமாய் சிவந்து போக… கண்களாலேயே அனல் கக்கும் பார்வை பார்த்தான்…


அவளை முறைக்க. அவனின் பார்வை உணர்ந்தவளின் முகமோ பயத்தில் வியர்த்து, அருகிலிருந்தவனை ஓரப்பார்வையில் பார்க்க… அவனோ அவளை இன்னும் தீயாய் முறைத்தான்…


இன்று மட்டுமல்ல அவள் வீட்டிற்கு வந்த நாளிலிருந்து முறைத்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறான்… ஏனோ அவளுக்கு அவன் பெற்றோர் பண உதவி, பொருள் உதவி செய்வதில் எந்த மறுப்பும் சொல்லவில்லை… அவன் மனதில் பொறாமை உண்டு…


அவர்களின் பாசம் அவளுக்கு கிடைத்ததால் மட்டுமே… அவளின் மேல் வெறுப்பு தோன்றியது… அவனுக்கு தன் பெற்றோரின் பாசத்தை பங்கு போடும் ரதியை கண்டாலே பிடிக்கவில்லை…


தன் மேல் ஒட்டுமொத்த பாசத்தை கொட்டும் தந்தை… இவளின் மேல் பாசம் காட்டுவதை தாங்க முடியாமல் தான்.. ரதியை பார்க்கும் பொழுதெல்லாம் முறைத்துக் கொண்டு திரிந்தான்..


இவளோ அவன் கண் பார்வையிலேயே அறிந்து கொண்டாள்… அவனுக்கு தன் மேல் இருக்கும் வெறுப்பையும், கோபத்தையும்… அதனாலேயே அவனை விட்டு சற்று விலகியே இருப்பாள்…‌


விலகியே இருந்தாலும் அவனின் பார்வை அவளை கொல்லும்…‌ கண் பார்வையில் கவரவில்லை.. பசப்பும் வார்த்தைகள் பேசி மயக்கவில்லை… புருவம் உயர்த்தி மிரட்டவில்லை… தென்றலாய் அவளை தீண்டவுமில்லை… ஆனால் அவளின் மனதில் ஆழமாய் அவள் நுழைந்திருந்தான்…


யாருமற்ற அனாதையாய் இருந்தவளுக்கு அவனின் முறைக்கும் பார்வை கூட பிடித்தது… வெறுப்பதாய் நினைத்து அவளை பின்தொடரும்‌ அவனின் கண்விழியாய் மாறிடும்‌ அளவிற்கு பித்தாக இருந்தாள் அனங்கன் மீது…


ஆம்.. ஆனந்தன், அதிஷ்டனின் திருவாதிரை புதல்வன் தான் அனங்கன்… இருபத்தி ஒன்பது வயதேயான கட்டிளம் காளை… மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் முடித்து விட்டு.. மதுரையில் பிரபலமான கார் ஷோரூம் ஒன்று நடத்தி வருகின்றான்…


அலைலையான கேசமும், அடர்ந்து பரந்து விரிந்த நெற்றியில், சற்று அடர்த்தியான புருவ வளைவுகளும், நீளமான மூக்கும், அதன் கீழ் இரு அதரங்களுக்கும் அழகை மெருகூட்டும் சற்று அடர்த்தியான மீசையும், வலிய உதடுகளின் கீழ் ட்ரீம் செய்யப்பட்ட தாடியும்.. முறுக்கேறிய புஜங்களும், உடலோடு தழுவியபடி இருக்கும் சட்டையும் அவனை பேரழகனாகவே காட்டியது…


என்னதான் உள்ளுக்குள் முறைத்துக் கொண்டு சென்றாலும்.. வெளியில் அவளை ஒருபோதும் விட்டு கொடுத்ததில்லை…


யாராவது அவளை அனாதை என்றோ?? தவறான பார்வை பார்த்தாலோ?? சொல்லவே வேண்டாம்… அவ்வளவு தான் அவர்களிடம் சண்டைக்கே சென்று விடுவான்…


அவளை முறைப்பதற்கும், திட்டுவதற்கும் அவனுக்கு மட்டுமே உரிமை இருக்கிறது என்ற எண்ணம் அவனின் ஆழ்மனதில் இன்றளவும் இருக்கிறது… அதை உணரத்தான் அவனால் முடியவில்லை…


அவள் எழுந்து கொள்வதை பார்த்த ஆனந்தன் அவளின் கைப்பிடித்து அமர வைக்க… ரதியோ ஒரு வித தவிப்பில்.. வேக வேகமாக அள்ளி முழுங்கியவள்.. சட்டென எழுந்து விட்டாள்…


அவள் எழுவதை பார்த்த அதிஷ்டம் அவளின் தோளில் கை வைத்து அமர வைக்க… அவ்ளோ, அனங்கனை ஒரு பார்வை பார்த்தவள்… விட்டால் போதும்டா சாமி என ஓடியே விட்டாள் கிச்சனை நோக்கி…


"பார்வையாலேயே பைத்தியம் பிடிக்க வச்சிடுவார் போல்" என தனக்குள் முணுமுணுத்தபடி திரும்பிட.. அவளை அழுத்தமாக பார்த்துக் கொண்டே கிச்சனில் இருந்து ஃப்ரிட்ஜில் சாய்ந்து நின்றான் அனங்கன்…


அவனை பார்த்து திருதிருவென முழித்தவாறே வெளியே செல்ல முயன்றிட.. அவனோ வழி விட்டாள் தானே… அவள் செல்ல வேண்டுமென்றால் அவனின் தேகத்தோடு உரசியபடி செல்ல வேண்டும்…


ரதியோ தயக்கமாக அனங்கனை பார்க்க… அவனும் அவளை தான் இடுங்கிய கண்களால் பார்த்தான்… அவனின் எதிர்கொள்ள முடியாத பார்வையில் தன் தலை தாழ்த்தி நின்றவளை இன்னும் சோதிக்க விரும்பாமல் கிச்சனுக்கு வந்து சேர்ந்தார் அதிஷ்டம்…


அவரின்‌ வருகையுணர்ந்து ஃப்ரிட்ஜில் இருந்து தண்ணீர் எடுப்பதை போல் அனங்கன் நின்று கொள்ள.. மாட்டிக் கொண்டது என்னவோ ரதி தான்…


திருதிருவென முழித்த ரதியை பார்த்தவர், "என்னாச்சிம்மா?" என கனிவான குரலில் கேட்க.. அவளோ ஃப்ரிட்ஜையும், ஃப்ரிட்ஜின் அருகில் நின்றவனையும் பார்த்து கொண்டிருந்தாள்…


அதிஷ்டத்திற்கு நன்றாக புரிந்தது… அனங்கன் ஏதாவது முறைத்திருப்பான் என்று.. அவரும் இத்தனை வருடங்களில் கவனித்து கொண்டு தானே இருக்கிறார்.. இருவருக்குள்ளும் நடக்கும் மௌன யுத்தத்தை…

 

[Writers of Brammastram]

சந்தேகமாக தன் மகனை பார்க்க.. அவனோ அவரை எங்கே பார்த்தான்?? அவன் பார்வை மொத்தமும் இருந்தது ரதியின் மேல்… ப்ளூ கலர் ஜீன்ஸ், பிங்க் கலர் குர்தி அணிந்திருந்தவளின் கழுத்தில் மிக மிக மெல்லிய சங்கிலி ஒன்று அவளின் கழுத்தோடு சேர்ந்து கவிபாடியது…


காதில் சின்னதாக ஸ்டட் ஒன்றை அணிந்திருந்தாள்… அவள் கையிலிருந்த ப்ரெஸ்லெட்டை தான் பார்த்தான் அவன்… அவன் வாங்கிக் கொடுத்தது என்பதற்காகவே மூன்று வருடங்களாய் அதை எந்த சூழ்நிலையிலும் கழற்றாமல் அணிந்து கொண்டிருக்கிறாள்..


தங்கமோ, வைரமோ இல்லை அது… வெள்ளி ப்ரெஸ்லெட் தான் அது… அவன் வாங்கிக் கொடுத்தான் என்பதற்காகவே கழற்றாமல் அணிந்திருக்கிறாள்… ஒரு நாளைக்கு ஒரு தடவையாவது அவளின் கையிலிருக்கும் ப்ரெஸ்லெட்டை பார்த்து விடுவான்…


அவனளித்த விலையில்லா பரிசு அது.. அதை எந்நாளும் பொக்கிஷமாய் பாதுகாக்கிறாள் ரதி..


என்னவோ அந்த ‌பிரெஸ்லெட்டை பார்த்த பின் அவளை திட்ட தோன்றாமல் வெளியே செல்ல… அவளும் "அப்பாடாஆஆ" என நீண்ட பெருமூச்சு விட்டபடி.. ஹாலில் வைத்திருந்த பேக்கை எடுத்து தோளில் மாட்டியவள்… காலேஜ் செல்ல வீட்டின் வாசலை தான் நெருங்கியிருப்பாள்…


"நில்லு" என்ற கம்பீரக்குரலில் கால்கள் தானாக நிற்க.. பின்னால் திரும்பி பார்க்கக்கூட முடியாதபடி.. அவளின் உடலோடு உரசியபடி வந்து நின்றான் அனங்கன்…‌


"காலேஜுக்கு தானே போற?? நான் ட்ராப் பண்றேன்??" என காதோரம் கிசுகிசுத்தவாறே, காரின் சாவியை கையில் சுழற்றியபடி செல்ல…‌ ரதியோ பேச்சற்று மௌனமாய் நின்றாள்…


அவன் அழைத்து செல்வதாய் சொன்னது சந்தோஷம் என்றாலும்… அவன் இப்படியெல்லாம் அழைத்து செல்லும் ரகமில்லையே.. என இன்னொரு புறம் சந்தேகமாகவும் இருந்தது…


எது எப்படியாக இருந்தாலும்.. அவனுடன் பயணிப்பது பிடித்தே இருந்தது அவளுக்கு… மெல்ல மெல்ல அவனை ரசித்தவாறே பயணத்தை முடித்தாள் ரதி…


கரம் பிடிப்பான்…

 

[Writers of Brammastram]

சிறை 2 :


கண்ணாடி முன்பு அரைமணி நேரமாக நின்றவளுக்கோ, சிறு திருப்தியும் ஏற்படவில்லை… இன்னும் நன்றாக தன்னை அலங்கரிக்கலாமோ?? ‌என யோசித்தவள் கண்ணாடியில் தெரிந்த தன் தாயின் முகத்தை பார்த்ததும் சற்று அடக்கி வாசித்தாள்…


"ஏன்டி.. எவ்ளோ நேரந்தாண்டி இந்த கண்ணாடியை பார்ப்ப.. கண்ணாடிக்கு மட்டும் கண்ணு இருந்திச்சி.. அழுது தீர்த்தீரும்டி" என கத்திக் கொண்டே, அடுக்களைக்குள் நுழைந்தவருக்கு ஆயிரம் வேலைகள் வரிசைகட்டி நின்றது..


தன்னால் முடிந்த அளவிற்கு வேலையை அரைமணி நேரத்தில் ‌முடித்தவர்.. வராண்டாவில் உள்ளே நுழைய… சோஃபாவில் அமர்ந்து, தன் ஒற்றை காலினை தூக்கி… சோஃபாவில் எதிரில் இருந்த டீபாயின் மேல் வைத்தவள்,


தன் காலின் நகங்களுக்கு நெயில் பாலிஷ் போட்டு கொண்டிருந்தாள்… அவளை கோபத்துடன் முறைத்தவாறே, வேகமாக வந்தவர், "ஏன்டி.. காலேஜ்க்கு மொத நாளே லேட்டா கிளம்புவீயா??. நானும் அப்பதே இருந்து பார்த்துட்டு இருக்கேன்.. சிக்கீரம் கிளம்புடி.. உன்னை பஸ் ஏத்தி விட்டுட்டு நானும் கிளம்பணும்டி" என்றவரை கோபத்துடன் முறைத்தவள்,


"அந்த எறா மீசை வீட்டுக்கு போகலைன்னு யார் அழுதா? ஆமா பரிதி எங்கே?"


"அவன் என்னைக்கு காலையில் வீட்டுல இருந்திருக்கிறான்?? எப்போ பார்த்தாலும் மண், மரம், செடி, கொடின்னு ஓடுறான்.. என்னமோ அவனுக்கு ஒரு விடிவுகாலம் வந்தா எனக்கிருக்கிற பாரம் ஒன்னு குறைஞ்ச மாதிரி இருக்கும்"


"பரிதியை பாரமா நினைக்குற மாதிரியிருந்தா.. நானும் அவன்கூடவே போறேன்…‌சும்மா எப்போ பார்த்தாலும் அவனை குறை சொல்லிக்கிட்டு… உன்னை சொல்லி குத்தமில்லை… சேருற இடம் அப்படியிருந்தா எல்லாரையும் இளக்காரமாக தான் பேச தோணும்" என கடுமையாக சாடியவளை பார்த்து முறைத்துக் கொண்டிருந்தார் செல்வி…


ஐம்பது வயதின் முடிவிலும், அறுபதின் தொடக்கத்திலும் இருந்தவரின் உருவமோ, எழுபது தொடக்கம் என்பது போல் இருந்தது… செல்வியின் கணவர் செல்வராஜ்… கணவர் இறந்ததில் இருந்தே, உடல் உழைப்பு அதிகமாக காட்டியதால், சற்று மெலிந்து, கன்னமெல்லாம் வற்றி, காற்றடித்தால் பறந்து விடுவேன் என்பதை போல் தேகத்தை கொண்டவர்…


தான் வற்றிப்போனாலும், தன் மகள் நன்றாக வளர்ந்து, படித்து, நல்லவனை கைப்பிடித்து, மேலும் செழித்து வாழ வேண்டுமென என்ற எண்ணம் அவருக்கு அளவுக்கு அதிகமாக இருந்தது…


அதனாலேயே அவளுக்கு அதிக செல்லமும், அதே சமயம் அதிக கண்டிப்பும் காட்டி வளர்த்தார்… பிறவியில் இருந்தே அவளுக்கு வாய்த்துடுக்கு அதிகம் என்பதால், அவள் செல்லும் இடங்களில் எல்லாம், "வாயாடி… அடங்காப்பிடாரி" என பல பட்டப்பெயர்கள் உண்டு…


அவள் காதுபட உறவினர்கள் பேசினாலும், அவள் அந்த பெயரை நினைத்து கவலையோ??.. இல்லை வருத்தமோ துளிக்கூட பட்டதில்லை…


சொல்ல வேண்டுமென்றால் அவள் மீண்டும் மீண்டும் திமிருடன் தான் நடந்து இருக்கிறாள்.. அந்தளவிற்கு திமிருக்கு பேர் போனவள்… அவளே தாட்சாயினி


ஐந்தடி உயரமும், அழகிய மீன்விழிகள் போன்ற கண்கள், துருதுருவென அலை பாய்ந்து

கொண்டேயிருந்தது… கூர்மையும் அல்லாது, சப்பையாக இல்லாமல் அளவாக.. பிரம்மன் செதுக்கி வைத்த மூக்கில் சிறு மூக்குத்தி ஒன்று அணிந்திருந்தாள்…‌


இதழ்களோ கேட்கவே வேண்டாம்… சதைப்பற்றுடன் சற்ற பெரியதாக இருந்த உதடு, எதிரில் இருப்பவர்களை சுண்டி இழுக்கவும் தவறவில்லை…


தங்கம் என சொல்லிக்கொண்டு சிறு செயின் ஒன்று போட்டிருந்தாள்… அந்த செயினோடு கோர்க்கப்பட்ட ஹார்ட்டின் வடிவ டாலர்.. நேராக வந்து விழுந்தது.. அவளின் பளிங்கு கழுத்தில்… பளபளப்பாக மின்னும் கழுத்தினை வருடிவிடவே தோன்றும் எவருக்கும்… அத்தனை அழகையும் தன்னங்கங்களில் ஒளித்து வைத்திருந்தாலும், அவளின் முகமோ என்றும் சிரிப்புடன் தான் இருக்கும்…


யாரையும் பார்த்து அனாவசியமாக ஒரு வார்த்தை பேச மாட்டாள்… ஒருவனை தவிர… அவன் மட்டுமே அனைத்திற்கும் விதிவிலக்கானவன்…


அவன் ஊரில் எந்த இடத்தில் இருந்தாலும்… அவளின் கண்ணில் பட்டாலே போதும்… வறுத்து தாழித்து எடுத்து விடுவாள்… அவனை பார்த்தாலே பிடிப்பதில்லை… ஏனென்றே அறியாமல் அவனின் மேல் அறுவெறுப்பை ஒட்டு மொத்தமாக வளர்த்து வைத்திருந்தாள்…


இன்றும் அதே திமிருடன் அவளுக்கு விவரம் தெரிந்ததில் இருந்தே வெறுக்கும் ஒருவனை தான் பத்து நிமிடமாக திட்டிக் கொண்டிருந்தவளின் வாய் சிறிதும் ஓயவேயில்லை…


நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு இன்று தான் கல்லூரிக்கு செல்கிறாள்.. கொரானா கட்டுப்பாடு காரணமாக வீட்டில் ஆன்லைன் வழியாக படித்தவள், இன்று காலேஜுக்கு செல்ல ஆயத்தமாகி கொண்டிருந்தாள்…


ஒரு வழியாக அவனை திட்டி முடித்தவள், தன் காலேஜுக்கு செல்வதற்காக வாங்கிய புது பேக்கில், நோட்டு ஒன்றையும், பேனா, என அனைத்தும் புதிதாக

வாங்கியதை ஒரு நிமிடம் ஆராய்ச்சி பார்வையில் பார்த்தவள்…


ஒரு நிமிடம் திருப்தியான பின்பு தான்.. மனம் அமைதியடைந்தது… அவளிடம் இருப்பதில் விலை அதிகம் என்றால்.. அது அவள் கையில் இருக்கு உயர்ரக செல்போன் தான்…


இதுவும் செகனன்ட் போன் தான்.. "எறா மீசை" என இவளால் செல்லமாக.. இல்லை.. இல்லை.. கேலியும், கிண்டலுமாக அழைக்கப்படுபவனின் போன் தான் அது…


பங்கு சந்தையில் புதிதாக வந்த உயர்ரக போனை வாங்கியவன்… அவனிடமிருந்த பழைய போனை யாரோ ஒரு பிச்சைக்காரருக்கு கொடுப்பதை போல் செல்விக்கு கொடுத்தாள் அவனின் அக்கா…


அவன் வேண்டாம் என தூக்கிப்போடும் பொருள்… இவர்களுக்கு, அவசியமானதாகவும்,

தேவையான ஒன்றாகவும் இருந்தது…


இன்னும் பலதை அவர்களுக்கு கொடுத்திருக்கிறான்… கட்டில், அழகிய டீபாய் என அனைத்தும் அவன் கொடுத்தது தான்.. அதை வாங்குபவர்களுக்கு தெரியாது.. எந்த நோக்கில் கொடுக்கின்றான் என்பது…


பிச்சைக்காரர்கள் என இவர்களை நினைத்திருக்க, செல்வியோ தன்னை மதித்து தான் இதெல்லாம் செய்கிறான்.. என தவறாக புரிந்து வைத்திருந்தார்…


கல்லூரியில் ஒரு வருடம் ஆன்லைன் கிளாசில் ஓடிவிட, இன்று தான் நேரடியாக

கல்லூரிக்கு செல்கிறாள்… கிட்டத்தட்ட காலேஜ் இரண்டாம் வருட படிப்பை தொடர்கிறாள்… வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தனர்.. தாயும், மகளும்…


அங்கிருந்து சிறிது தொலைவில் தான் பஸ் ஸ்டாண்ட் உள்ளது… கிட்டத்தட்ட பத்தாயிரம் வீடுகளை கொண்ட சிறிய நகரம் அது… மதுரையே மையமாக கொண்டு இயங்கும் பல ஊர்களில் இவர்கள் ஊரும் ஒன்று மதுரை கிழக்குப்பகுதி‌…


மண் வளம் நன்றாக இருப்பதால், ஊர் செழிப்பாக வளர்ந்தது..‌. பல ஏக்கர் தூரம் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் பச்சைப்பசலென வீசிய காற்றும், அதில் வீசும் நமிழும் நறுமணமும் ஊருக்கு ராணி இவள் என எண்ணிட தோன்றும்…


ஊருக்கு கவர்மெண்ட் பஸ் வருகிறதோ?? இல்லையோ?? மினி பஸ் இரண்டு எப்பொழுதும்‌ ஓடிக்கொண்டே தான் இருந்தது…


தன் மகளை பஸ்ஸில் ஏற்றி விட்டவர், அடுத்த தெருவில் இருக்கும் எம்.எல்.ஏ. வீட்டினை நோக்கி நடந்தார்…


ரதியை காலேஜின் வாசலில் நிறுத்தியவன்… ரிவர்ஸ் கியர் போடுவதற்குள் மினி பஸ் ஒன்று சீறி வந்து பஸ்ஸ்டாண்டில் நிற்பதற்கும் சரியாக இருந்தது…


ஊர்மொத்தத்தையும் ஒரே பஸ்ஸில் அடைத்தது போன்று அவ்வளவு கூட்டம்.. அதில் பாட்டு சத்தம் வேற காதை கிழித்தது… இவ்வளவு ரணகளத்திலும் மெல்ல இறங்கினாள் அவள்…


"பஸ்ஸை எப்படி ஓட்டுறான் பாரு?" என திட்டிக் கொண்டிருந்தவனின் விழிகள் விரிந்து, இதழ்கள் வேலைநிறுத்தம் செய்திட…


கூட்டத்தில் களைந்து போன தன் துப்பட்டாவை சரிசெய்தவாறே தோளினுள் பேக்கை மாட்டியபடி வந்த தாச்சாயினியை கண்டதும் வாசலில் நின்றிருந்த ரதியை பார்த்ததும் அவ்வளவு சந்தோஷம்… தனக்காக காத்திருந்தவளை "ரதி" என ஓடிச்சென்று அணைத்துக் கொண்டாள்.


"தாச்சா" என செல்லமாக அழைக்கும் தாச்சாயினியை… ரதியும் இறுக்கமாக கட்டிக் கொள்ள…காரிலிருந்து அமர்ந்திருந்தவனுக்கு இம்மையும் புரியவில்லை… மறுமையும் புரியவில்லை…


அவன் விரும்பும் பெண் தாச்சாயினி, ஆம்.. இரண்டு வருட நேசம் அவனுடையது.. என்று அவளை பார்த்தானோ? அன்றிலிருந்து இன்று வரை அவனின் இதயத்தில் வீற்றிருக்கும் ராணியவள்…‌


ரதியுடன் இந்தளவிற்கு நெருக்கமாக இருக்கிறாள் என்றால் கண்டிப்பாக நெருங்கிய தோழியாக தான் இருக்கக்கூடும்..


இன்று மாலை ரதியிடம் பேசி.. தாச்சாயினியின் போன் நம்பர் வாங்கிவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் மட்டுமே இருந்தது அனங்கனுக்கு...


காலையில் அவளை சந்தித்ததால் என்னவோ மனமெல்லாம் உற்சாகம் பீறிட… சிரித்தபடியே அடுத்த தெருவில் இருக்கும் அவனின் ஷோரூமுக்கு சென்றான்…‌


காலேஜின் பின்னால் தான் அவனின் ஷோரூம் இருந்தது…

உள்ளே நுழைந்தவன் அங்கிருந்த கார்களை எல்லாம் முதலில் பார்த்தான்… சில பிராண்டட் கார்களை கண்ணாடித் திரை அமைத்து அதனுள் வைத்திருந்தான்…


அனைவருக்கும் தெரிந்த கார்களை கஸ்டமர் உள்ளே நுழைந்தால் தெரியும்படி வைத்திருப்பான்…


சிலர் காரின் விலையை பொறுத்து அவர்களின் பட்ஜெட்டுக்கு ஏற்றபடி வாங்குவதை தனியாக நிறுத்தி வைத்திருப்பான்‌… சிலருக்கு பிரேத்தியகமான கார் இறக்குமதி செய்து கொடுப்பான்…


மதுரையை சுற்றியுள்ள பகுதியில் யாராவது கார் வாங்க வேண்டுமென்றால் முதலில் நாடுவது இவனைதான்… அந்தளவிற்கு பிரபலமாக இருந்தான்…


இன்றும் தன் அறைக்கு வந்தவன் தன் வேலையில் மூழ்கிவிட… மதியம் ஒரு மணிக்கு சரியாக அவன் போன் அடித்தது… எடுத்துப் பார்த்தால் ரதிதான்... அவளின் போன் நம்பரை சேவ் பண்ணி வைத்திருக்க மாட்டான்… ஆனால் மனதில் மனப்பாடமாய் ஏற்றி வைத்திருந்தான்…


அவள் இப்படி போன் போடும் ஆள் எல்லாம் இல்லை… இதுவரை இரண்டு மூன்று முறை அழைத்திருப்பாள் அவ்வளவு தான்.. அதுவும் அதிஷ்டம் அழைக்க சொல்லி மட்டுமே அழைத்திருப்பாள்…


ஆனால் இன்று ஏன்?? என சிந்தனையுடன் போனை எடுக்க… காதில் வைத்து அவன் கேட்ட செய்தியில் அடுத்த நொடி அங்கு அவனில்லை…


விறுவிறுவென வேகநடையிட்டு வந்தவன்… பத்து நிமிடத்தில் வரவேண்டிய தொலைவை நான்கே நிமிடத்தில் வந்தடைந்தான்…


உள்ளே நுழைந்தவனுக்கு மரத்தடியில் இருந்த ரதியை சுற்றி நாலைந்து பேர் நிற்பதை பார்த்தாள்… அவளுடன் தாச்சாயினியும் நின்று கொண்டிருந்தாள்…


"ஏதோ பிரச்சினை என்பது மட்டுமே புரிந்தது.. என்ன பிரச்சினை??" என மனம் தவிப்புடன் ரதியின் அருகில் செல்ல… அவளோ அவனை பார்த்ததுமே அதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த கண்ணீரெல்லாம் நீராய் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது..‌.


அவளின் கண்ணீர் அவன் தாங்கிக்கொள்ள முடியாத ஒன்று… திட்டுவான் முறைப்பான்.. ஆனால் என்றுமே அழவிடமாட்டான்…


"என்னாச்சி??" என அழுதவளை விட்டு அருகில் இருந்த தாச்சாயினியை பார்த்து தான்

கேட்டாள்..‌. அவனுக்கு அவளிடம் பேசுவதற்கு சாக்கு வேண்டுமே… நேரடியாக பேசமுடியாது..


ஆனால் ரதியை வைத்து பேசலாம் என தாச்சாயினியிடம் பேச்சு கொடுக்க… அவள் சொன்ன விஷயம் தான் அவ்வளவு உவப்பானதாக இல்லை…


காலையில் சந்தோஷமாக உள்ளே வந்தவளை, ராக்கிங் என்ற பெயரில் அவளை பற்றி விசாரிக்க… ரதியும் வெகுளித்தனமாக அவளை பற்றி சொல்லிட… அவர்களோ சட்டென, "அனாதையா??" என கேட்டதுமே.. ரதிக்கு ஒன்றுமே ஓடவில்லை…


தாய், தந்தை இறந்து அன்புள்ள மாமன் அத்தை கிடைத்திருக்கிறார் என சந்தோஷப்பட்டவளுக்கு 'அனாதை' என்ற வார்த்தை நெறிஞ்சி முள்ளாய் குத்த ஆரம்பித்தது…


அவர்கள் சொன்ன நேரத்தில் இருந்து அழுத அழுகை இப்பொழுது வரை விடவில்லை.. தாச்சாயினியின் சமாதானம் எதுவும் அவளிடம் எடுபடவில்லை…


சிறு வயதிலிருந்தே ஒரு வார்த்தையோ? ஒரு சொல்லோ? யாராவது சொல்லிவிட்டாள்… அவளின் சுற்றும் உலகம் நின்று விடும்


இவளின் அழுகை நிற்பதாய் இல்லை… ரதியின் ஒரு தலைக் காதல் தாச்சாயினிக்கும் தெரியும் என்பதால் தைரியமாக அழைத்து விட்டாள்.


"சரிடா.. அழாதே" என ரதியின் தலையை கோதிவிட…


"எனக்குன்னு யாருமே இல்லையா மாமா?... நான் அனாதையா?" என்ற வார்த்தையில் உள்ளுக்குள் சுருக்கென வலிக்க ஆரம்பித்தது…


ரதியை என்றுமே அனாதையாய் அவன் நினைத்ததேயில்லை‌… யாரோ ஒருவரின் சொல் அவளை மிகவும் காயப்படுத்திருக்கிறது என்பது மட்டும் புரிந்தது…


"அப்போ நான் யாரு உனக்கு??" என அழுத்தமான கேள்வியில்… கண்களில் கண்ணீரில் நடுவினில் அவனை பார்த்தாள்…


"சொல்லு.. நான் யாரு உனக்கு?? உன் மேலே உசிரையே வச்சிருக்க எங்கம்மா யாரு உனக்கு?? என்னை விட ஒரு படி மேல பாசம் வச்சிருக்க எங்கப்பா யாரு உனக்கு??.. இவுங்க எல்லாரும் உனக்கு கண்ணுக்கு தெரியலல்ல… யாரோ ஒருத்தர் சொன்னதுக்காக இப்படி உட்கார்ந்து அழுதிட்டு இருந்தேன்னா… அழு… நல்லா அழு… நான் போறேன் " என கோபத்தில் செல்ல முயன்றவனின் கையை பிடித்தவள்…


தன் தவறை உணர்ந்து "சாரி மாமா" என்றவளை பார்த்து சிரித்தவன்… "எப்பவும் சின்னப்பிள்ளை மாதிரி நடந்துக்காதே ரதி… போ.. போய்… படிக்கிற வேலையை பாரு.. உன்னால என் வேலையை விட்டுட்டு வந்திருக்கேன்" என சிடுசிடுக்கவும் தவறவில்லை…


ரதியிடம் பேசிவிட்டு காலேஜின் வாசலை தாண்டுமுன்பு திரும்பி தாச்சாயினியை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு தான் போனான்…


கரம் பிடிப்பான்…

 

[Writers of Brammastram]

சிறை 3,


செல்வியை பார்த்ததும் கேட்டின் அருகில் இருந்தவன் ஒரு அலட்சிய பாவனையில் முகத்தில் சிந்தியவன் கேட்டை திறந்து விட.. சற்று பயத்துடன் தான் உள்ளே நுழைந்தார்…


அவர் வாசல் படியில் கால் வைப்பதற்கும், அந்த கனத்த குரல் ஒலிப்பதற்கும் சரியாக இருந்தது…


"என்ன செல்வியக்கா.. இந்நேரத்துக்கு வந்தா… நாங்க எப்போ ஆக்கி, அவிச்சி தின்னுட்டு… அடுத்த சோலியை பாக்க போறது" என தன் கனத்த தொண்டையில் கத்தி பேசினான்..


அந்த ஊரின் எம்.எல்.ஏ.இசக்கிமுத்து… அவனின் பெயரை கேட்டாலே, அனைவரும் அஞ்சி, நடுங்கி ஒதுங்கி போவார்கள்…


அப்படியொரு அரக்கத்தனமான தோற்றத்தை கொண்டவன்… எப்பொழுதும்‌ அவன் கண்களில் தோன்றும் சிவப்பு, அவனுக்கு அனைத்து வித கெட்ட பழக்கங்களும் இருக்கிறது என்பதை அடித்துக் கூறிடும்…


அமைதி என்ற வார்த்தைக்கே அர்த்தம் தெரியாதவன் அவன்… திட்டம் போட்டு அழிப்பதை கூட காட்டுத்தனமாக கத்திக் கொண்டே தான்‌ செய்வான்… அவன் எதற்கும் அஞ்சி பார்த்தவர் எவருமில்லை…


தவறே செய்தாலும்… "நான் அப்படித்தான் டா" என நெஞ்சை நிமிர்த்தி நிற்பவன்..


எதிர்த்து நிற்பவர் இருந்தால் தானே, எதிரியின் காதில் விழக்கூடாது என ரகசியம் பேசவேண்டும்… ஆனால் இவனை எதிர்த்து யார் நின்றாலும், அவர்களை எமலோகத்திற்கு ப்ரீ டிக்கெட் கொடுத்து அனுப்பி விடுபவன்…


ஒருத்தனிடம் பணம்‌ மட்டும் இருந்தாலே, அவனை கையில் பிடிக்க முடியாது.. ஆனால் இவனிடமோ, பணம், பதவி, அதிகாரம் என அனைத்தும் கொட்டிக் கிடக்கிறது… இந்த முரட்டுக்காளையை பிடித்து மூக்கணாங்கயிறு போடுபவர் எவருமில்லை…


பத்து வரை தான் படித்திருக்கும் இவனின் மூளையோ வெட்டு ஒன்று துண்டு ரெண்டு என்று தான் முடிவெடுக்கும்… எதையும் அலசி ஆராய்ந்து எல்லாம் செய்ய மாட்டான்… முதலில் வெட்டுவான்.. அப்புறம் அலசுவான்.. இறுதியில் அவனே இறுதியாத்திரைக்கு ஏற்பாடு செய்து விடுவான்…


அப்படியொரு அற்புதபிறவி அவன்.. செல்வி‌ கணவனை இழந்து கையாலாகாமல் இருந்த நிலையில் தான்… இசக்கிமுத்துவின் தாய் இறந்தது…


தாய் இறப்பிற்கு சமைக்க வந்தவர் தான் செல்வி… அனைவரும் தாய் இறப்பின் துக்கத்தை கொண்டாட… இவனோ செல்வியின் சாப்பாட்டை ருசித்தவன்… அந்த நொடியே அவரை சமையலுக்கு நியமித்து விட்டான்.. அவரின் அனுமதி இல்லாமல்…


செல்விக்கும் இந்த வேலை அவசியம் என்பதால், எந்தவித மறுப்பும் சொல்லாமல் சேர்ந்தவர்.. அன்றிலிருந்து இன்று வரை அவனின் நளபாகினி இவரே…


செல்விக்கு உடல்நிலை‌ சரியில்லாமல் இருந்தால்… அன்று மதுரையில் உள்ள உயர்ரக ஹோட்டலுக்கு சென்று சாப்பிட்டு விடுவான்…


எதிரில் கேட்டுக் கொண்டிருந்த செல்வியக்காவிற்கு பயத்தில் உயிரே போனது… இப்படி ஒரு குரலா?? அரக்கனுக்கு பிறந்திருப்பானா?? அவனின் முரட்டு தோற்றமும், அவனின் ஆளுமையும், கம்பீரமும் கண்டிப்பாக மனிதப்பிறவியே இல்லை என்பதை மட்டும் அறிவார்…


அவனுக்கு பதில் சொல்லாமல் இருக்கவும் முடியாது… ஏனென்றால் இவருக்கு மகள் இருப்பதே இசக்கிக்கு தெரியாது…


அழகுப்பதுமையாய் பருவ எழில் அழகுடன், பிரம்மன் வரைந்த தூரிகையாய் இருக்கும் மகளை இவன் கண்ணில் மட்டுமில்லை… எவன் கண்ணிலும் சிக்கிடக்கூடாது என நெஞ்சில் பொத்தி பொத்தி பாதுகாப்பாய் வளர்க்கும் பாசமிகு அன்னை தான் செல்வி…


என்ன பதில் சொல்லலாம்?? என திருதிருவென‌ முழித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தவரை காப்பாற்றும் பொருட்டு வந்தார். பாலச்சந்திரன்… இசக்கிமுத்துவின் தாத்தா… அவனின் அம்மாவின் அப்பா


"டேய்ய்ய்.. அவ அரைமணி நேரம் லேட்டா வர்றேன்னு… நேத்தே சொல்லிட்டு தான்டா கிளம்புனா" என்றவரின் குரலில் இருந்த சாந்தமும், அமைதியும்… அந்த அரக்கனை கட்டிப்போட்டது…


அவரின் பேச்சுக்கு மறுபேச்சின்றி புழக்கடையில் ஒரு சேரில் சென்று அமர, அதற்குள் செல்வியோ, தப்பித்தோம்… பிழைத்தோம் என்பதை போல் ஓடிச்சென்றார்.. அடுக்களையை நோக்கி…


அங்கு பெரிய, பெரிய அண்டாவில்… ஆட்டின் கால், குடல், மூளை போன்றவை இருந்தது…


எப்பவும் அந்த வீட்டில் அசைவம் தான்.. சைவம் என்ற ஒன்றை செல்வி சமைத்ததே இல்லை… முப்பொழுதும், ஊர்வன, பறப்பன, மிதப்பன எல்லாமே அவர்கள் வீட்டின்‌ சமையல் கட்டில் மிதக்கும்…


செல்விக்கு உதவிக்காக ஒரு வயதான பெண்மணி உள்ளார்… கூடமாட உதவி செய்வார்..‌ ஆனால் சமையல் எல்லாம் செல்வி தான்…


மெல்ல சென்றவர் இட்லியை அவித்து, ஆட்டுக்காலை குக்கரில் போட்டு கொதிக்க வைக்க… சில நிமிடங்களில் அந்த வீடெங்கும் அவரின் சமையல் வாசனை வீசியது…


புழக்கடையில் ஸ்டுலில் அமர்ந்து, உடல் முழுவதும் எண்ணெய் தேய்த்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கும் சமையல் மணம் எங்கும் மனதை மூச்சுக்குழலை நிரப்பிட... நாசிக்குள் மெல்ல நுழைந்த, சமையல் வாசனையில் சாப்பிடும் ஆசை வந்தால் பரவாயில்லை..


ஆனால் இவனுக்கு பெண்மையை ருசிக்கும் எண்ணம் வந்தது… எண்ணெய் தேய்த்து கொண்டிருந்த இருபத்தைந்தை நெருங்கும் பெண்ணின் கையைப் பிடித்திட… அவளோ இசக்கியை தான் கோணலாக பார்த்து சிரித்தாள்…


இது இன்று நேற்றல்ல பல காலங்களாக தொடர்ந்து நடந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது… கட்டுங்கடங்கா தேகத்தை வருடிய, பெண்ணவள்… எண்ணெய்யில் வழுக்கிச் சென்று, கட்டுமஸ்தான தேகத்தை பின்னிருந்து முன்புறமாக வருடிய பெண்ணின் கையை அழுத்தமாக பிடித்தவன்..


அங்கிருந்த குடிசைக்குள் அழைத்துச் செல்ல… அவளே மந்திரம் போட்டதை போல், அவன் பின்னால் செல்ல, காலை வேளை என்பதையும் மறந்து, தங்கள் இச்சைக்காக குடிசையினுள் நுழைய… அப்பெண்ணின் தோளை மட்டும் பற்றியிருப்பான்..


எங்கிருந்து தான் அவளின் நினைப்பு வந்ததோ?? சட்டென அந்தப் பெண்ணை உதறிவிட்டான்… இன்று மட்டுமல்ல… ஒரு வருடகாலமா தன் விரகதாபத்தை அணைக்க முடியாமல் தவிக்கிறான்…


ஒரு வருடத்திற்கு முன் தன்னை பார்த்து சிரித்த பூமுகம் அவன் கண்களில் பதிந்து இதயத்தில் நுழைந்தது.. அன்றிலிருந்து இன்று வரை அவனும் எத்தனையோ பெண்களை தொட முயற்சி செய்துவிட்டான்.. ஆனால் ஒருத்தியை கூட தொடமுடியவில்லை…‌


தொடும்பொழுதெல்லாம் அவளின் நினைப்பு.. நெஞ்சுக்குள் கிடந்து குறுகுறுத்தது… அவனின் தவிப்பையும் இயலாமையும் பார்த்தவள்..


"என்னங்கய்யா.. நானும் ஆசை ஆசையாய் உங்களை தேடி வந்தா..‌ இப்படி ஒதுங்கிப் போறீகளே!!.. ஒரு வேளை முடியலையோ!" என நக்கல் தொணிக்கும் குரலில் கேட்க, அவளை மிரட்டும் பார்வையில் பார்த்தவன்…


அவளை தொட்ட தன் கையை வேகமாக உதறினான், "என்னடி.. நக்கலா?? வந்தேன்னு வை.. சங்குலையா ஏறி மிதிச்சே சாவடிச்சிருவேன்… அப்புறம் பொணமா தான் வெளியில் போவ… உன்னை தொடுறேனோ? இல்லையோ? அப்பப்போ காசு தர்றேன்ல அது போதும் உனக்கு" என கடுமையாக சாடியவன்…


குடிசையை விட்டு வெளியேறி பின்வாசல் வழியா உள்ளே நுழைந்தவனை வெறுப்பின் உச்சக்கட்டத்தில் துச்சனாக பார்த்தார் செல்வி…


அவர் தன்னை பார்த்த பார்வையை பற்றி, சிறிதும் கவலைப்படாமல்… நேராக தன் வீட்டின் மாடிப்படியில் தடதடவென ஏறிட, அவன் கால் அழுத்தத்தில் மரப்படிக்கட்டு ஆடியது…


‌அந்த காலத்தில் மரத்திலும்,‌ தூண்களையும் ஆதூரமாக கொண்டு கட்டப்பட்ட வீடு அவனுடயைது… அவனின் தாத்தாவிற்கு தாத்தாவின் காலத்தில் கட்டபட்டது…


ஆனால் வெளியே தெரிவதற்கு, அவனின் புழக்கத்திற்கு அந்த ஊரையே அடைக்கும் வண்ணம்.. புதிய வீடு ஒன்று‌ கட்டிக் கொண்டிருக்கிறான்… ஊர் மத்தியில் நவநாகரீக வடிவமைப்பில் வீட்டின் அமைப்பு இப்பொழுதே பல கோடியை நெருங்கி விட்டது…


நேராக தன்னறைக்கு சென்றவன்.. குளிக்க ஆரம்பிக்க, அவனின் வெப்பமான மூச்சுக்காற்றிற்கு, குளிர்ந்த நீர் தாகத்தை மட்டுமல்ல, அவனின் தாபத்தையும் சற்று குறைத்தது…


வெள்ளை வேஷ்டி, வெள்ளை சட்டை அணிந்தவன் கழுத்தில் இருபத்தி ஐந்து பவுனில் பட்டையான சங்கிலி, கையில் பத்து பவுனில் ப்ரெஸ்லெட் ஒன்று அணிந்திருந்தான்…


நடமாடும் நகைக்கடை என்பதை போல் இவனின் கருகருத்த தேகத்திற்கு, அந்த நகைகள் எல்லாம், அவனிடம் பரிதாபமாக மாட்டிக் கொண்டு‌ முழித்தது….


இப்பொழுதும் கீழே இறங்கி வந்தவன்… செல்வியின் சமையலை ஒரு பிடி பிடித்துவிட்டு, அவனின் வேலையை பார்க்க சென்று விட்டான்…


அவனின் வேலையெல்லாம் எம்.எல்.ஏ. என்பதையும் தாண்டி கட்டப்பஞ்சாயத்துக்களும், அடிதடிகளும் தான் அதிகம் நிகழும்…


அவன் வெளியேற போகும் சமயம் உள்ளே நுழைந்தார் இசக்கிமுத்துவின் சொந்தமும், இவனின் அக்காவான வசந்தி…‌


"தம்பி கிளம்புட்டீயா??" என பல்லை காட்டிக்கொண்டே வந்தவர் கையில்… நாலைந்து பெண்ணின் போட்டோ இருந்தது…


அந்த போட்டோவை பார்த்ததும்… சலிப்பாக முகத்தை திருப்பியவன்.. "ப்ச்ச்.. அக்கா நான் என்னோட விருப்த்தை சொல்லிட்டேன்…‌எனக்கு எந்த மாதிரி வேணும்னு.. அவளை மாதிரி ஒருத்தியை கூட்டிட்டு வா… தாலி கட்டுறேன்"... என விறுவிறுவென வெளியேறியவனை பெருமூச்சுடன் பார்த்த வசந்தி,


டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்து, செல்வியின் சமையலை மூக்கு பிடிக்க சாப்பிட்டவர்… எந்த அளவு சுருட்ட முடியுமோ?? அந்தளவு சுருட்டிக் கொண்டே சென்றார்…



இவனிடம் எந்த நல்ல பெண்ணும் மாட்டிவிடக்கூடாது என்று மட்டுமே செல்வியால் நினைக்க முடிந்தது…


முப்பத்தி ரெண்டு வயதான அவனுக்கு இப்பொழுது தான் பெண் பார்க்கும் படலம் நடந்தது… அவனுக்கு ஆசைப்பட்டெல்லாம் நடக்கவில்லை…


எம்.எல்.ஏ என்பதால், அவன் செல்லும் இடங்களுக்கு செல்லும் பொம்மை போல், ஒருத்தி வேண்டும்… அவன் நில் என்றால் நிற்க வேண்டும்.. செல் என்றால் செல்ல வேண்டும்… பேசு என்றால் பேச வேண்டும்.‌ படு என்றால் படுக்க வேண்டும்… அவ்வளவுதான் பெண்ணை பற்றிய இலக்கணம்…



அவனின் பெண்ணின் இலக்கணத்தை மாற்றி… பெண்மை‌ என்றால் என்ன என்பதை உணர வைப்பதற்காக ஒருத்தி பிறப்பெடுத்திருக்கிறாள் என்பதை அந்த நொடி.. அவன் அறியவில்லை…


அறியும் நேரம், அவனின் ஆண்மையும், திமிரும், கம்பீரமும் சுக்குநூறாக உடைந்தெறிந்தெறியும் என்பதறிந்தார் யாரோ???...


கரம் பிடிப்பான்…

 

[Writers of Brammastram]

சிறை 4,


இரவு நேரம் அனைவரும் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்திருக்க… அதிஷ்டத்தை அமர வைத்து ரதி தான் மூவருக்கும் பரிமாறினாள்..


"இவள் ஏன் சாப்பிடவில்லை??" என்ற கேள்வி மனதில் எழுந்தாலும் அதை வாய் விட்டுப் பேசி அனங்கனுக்கு பழக்கமில்லையே…


புருவம் இடுங்க அவளை பார்த்தவனுக்கு அவளிடம் தனியாக பேசவேண்டும் என்று ஓடிக் கொண்டேயிருந்தது…


எதையும் நினைத்ததை செய்து முடித்தே பழக்கப்பட்டவன்… "ரதி" என்ற குரலில் அதுவரை பரிமாறிக் கொண்டிருந்த கைகள் அந்தரத்தில் நிற்க…


அவனை தான் மெல்ல திரும்பி பார்த்தாள்… "என்ன மாமா??". என்ற மெல்லிய குரலில், ஸ்ருதியோடு ராகமாய் இசை அமைக்கலாம் போல் இருந்தது அவளின் குரல்வளம்..


"சாப்பிட்டு முடிச்சதும் என்னை வந்து பாரு" என சாப்பிட்ட தட்டிலேயே கையை கழுவி விட்டு செல்ல, அவனின் பார்வையோ அவளை தழுவிய படி தான் இருந்தது…


மாடிப்படிக்கட்டில் செல்லும் போதும் அவளை பார்த்துக் கொண்டே செல்ல… ஆனந்தனுக்கும், அதிர்ஷ்டத்திற்கும் அந்தப் பார்வை தப்பாமல் கண்ணில் பட்டது…


இருவரும் ரகசிய புன்னகை புரிந்தவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்து தங்கள் அறைக்கு செல்ல. அப்பொழுது தான் சாப்பிட உட்கார்ந்தாள் ரதி…


உட்கார்ந்தவளின் மிக அருகில், சேர் இழுக்கும் சத்தத்தில் திரும்பி பார்த்தவளுக்கு தொண்டையில் வைத்த இட்லி விக்கிக்கொள்ள… மெல்ல அவனின் கண்களை ஊடுருவி பார்த்தாள்…


"அவன் தன்னை தானே பார்க்க வரச்சொன்னார்??" என சிந்தித்தவளின் சிந்தனையை தடை செய்யும் விதமாய்,


"நீ காலையில் அழுதப்போ உன்கூட ஒரு பொண்ணு இருந்திச்சே??" என இழுத்தவனுக்கு சற்று பயம் தான்… இவளிடம் தாச்சாயினியை பற்றி விசாரிக்கலாமா?? வேண்டாமா?? என்று…‌


இவளிடம் விசாரித்து இவள் நேராக தாச்சாயினியிடம் போய் சொல்லி விட்டாள்… என சிந்தித்தவாறே, அவளை ஆராய்ச்சி பார்வையில் பார்க்க…


அவளுக்கோ தன் மாமன் தன்னருகில் இருப்பதே போதும் என்ற எண்ணம் மட்டுமே… அவன் யாரை பற்றி விசாரித்தால் என்ன?? எனும் மனநிலைமையில் இருந்தாள்…


அவள் அன்றே சற்று சுதாரிச்சிருந்தால் பின்வரும் பல வேதனைகளை தள்ளிப் போட்டிருக்கலாம்… ஆனால் கள்ளங்கபடமில்லாத மனதினை கொண்டவளுக்கு தீவிரமாக ஆராயும் பழக்கமெல்லாம் இல்லை…


"அவ பேரு தாச்சாயினி மாமா" என்றதும், அவள்‌ பெயரை தனக்குள் ஒருமுறை உச்சரித்து பார்க்க…


அவனின் முகத்தை பார்த்தவளுக்கு சகலமும் மறந்து போனது… அவன் இதழசைவு கூட அவளுக்கு காதல் மயக்கத்தை தான் கொடுத்தது…


"மாமா" என்ற குரலில் மென்மையாக அவள் புறம் திரும்பியவன். தன்னை விழுங்குவதை போல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளை தவிர்க்கும் பொருட்டு…


"சரி ரதிம்மா.. நீ எதைப் பத்தியும் யோசிக்காம நல்லா படி" என தலையினை வருடிவிட்டபடி செல்ல… இவள் எங்கே பூலோகத்தில் இருந்தாள்?? அவனுடன் கனவு உலகத்தில்‌ வாழ்வதற்காக சென்று விட்டாள்…


வசந்தியிடம் பேசி விட்டு வெளியே வந்தவனுக்கு கல்யாணம் செய்யும் எண்ணமெல்லாம் இல்லை… ஆனால் ஊருக்காகவது ஒருத்தியுடன் வாழ்ந்து தானே ஆக வேண்டும் என கல்யாணத்திற்கு சம்மதித்து விட்டான்…


அடிக்கடி கனவில் தோன்றும் அவளை மறப்பதற்காகவது கல்யாணம் அவசியம் வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவனுக்கு ஆழமாக பதிந்திருந்தது…


தனக்குள் மின்னி மின்னி மறையும் அந்த மின்மினி பூச்சியின் முகவரியும் தெரியாது, பெயரும் தெரியாது… அவனின் மனதில் இருப்பதெல்லாம் அவளின் பளிங்கு முகம் மட்டுமே…


அவளை நினைத்துக் கொண்டே கால்கள் தானாக மாந்தோப்பினுள் வண்டியை விட்டது… இங்கு தான் அவளை முதன் முதலில் பார்த்தான்…


இன்றும் உள்ளே நுழைந்தவனுக்கு அங்கு போடப்பட்டிருந்த கயிற்றுக்கட்டிலில் அமர, அன்று போல் இன்றும் தன்னை நெருங்கி வருவாளா?? என்ற ஏக்கம் இசக்கிக்கு தோன்றியது…‌


அவளை நினைத்துக் கொண்டே கண்களை மூடிட… அவளை பார்த்த பொழுதுகளை தனக்குள் அசைப்போட்டபடி இருந்தான்… கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடங்களுக்கு முன்பு மாந்தோப்பில் அமர்ந்து நன்றாக குடித்துக் கொண்டிருந்தான் இசக்கி…


குடித்துக் கொண்டிருந்தவனின் அருகில் ஒருவரும் இல்லை… அருகில் எவனையும் சேர்ப்பதும் இல்லை… நன்றாக போதையேறியதும் கட்டிலில் சாய்ந்து படுத்தவனுக்கு ஏதோ குரல் காதில் முணுமுணுத்துக் கொண்டேயிருந்தது…


"யாருடா அது.. என் தோப்புக்குள்ள??" என கர்ஜனைக்குரலில் மாந்தோப்பே அதிரும் வண்ணம் கேட்க,


எதிரில் இருந்த இளம்பருவ மங்கையுடன் நின்றிருந்த சிறுவனோ அஞ்சி நடுங்கினான்… "அக்கா.. வா அக்கா.. நாம ஓடிடலாம்.. அந்தாளு வர்றதுக்குள்ள" என்ற சிறுவனின் கையைப் பிடித்தவள்…


"டேய்ய்ய்.. அமைதியா இருடா.. அந்தாளு குடிச்சிருக்கான்.. போதையில் ஏதோ உளறுறான்… நீ அமைதியா இரு போதும்" என்றவள் மெல்ல அந்த மரத்தின் மேல் ஏறிட…


"பாத்துக்கா.. விழுந்திட போற??" என்றவனை பார்த்து, "சரிடா.. நான் ஜாக்கிரதையா ஏறுறேன்..‌ நீ கத்தி காமிச்சி கொடுத்துறாதே??" என மெல்ல மரத்தில் மேல் வரை ஏறியவளுக்கு இப்பொழுதே நாக்கில் எச்சில் ஊறியது…


அந்தளவிற்கு மாம்பழங்கள் பழுக்கும் தறுவாயில் இருந்தது.. மஞ்சள் மற்றும் ஆரஞ்சு நிறம் சேர்ந்து, மாலை நேர சூரியனின் கதிர் பட்டு தங்க நிறத்தில் மின்னிட.. ஒவ்வொன்றாக பறித்து கீழே போட… கீழே நின்று கொண்டிருந்தவன் தான் கொண்டு வந்த பையினுள் எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டிருந்தான்…


"அக்கா பை நிறைஞ்சிடுச்சி" என்ற குரலில், மரத்தின் உச்சியில் இருந்தவளுக்கு கேட்டிட… "ம்ம்ம்.. சரிடா" என மெல்ல மரத்தின் கீழே ஒரு கொப்பினுள் (கிளை) வந்து அமர்ந்தவள்…


"அப்பனே முருகா.. நான் இப்போ குதிக்க போறேன்… கைகால் உடைஞ்சிடாம நீதான் காப்பாத்தணும்" என மரத்திலிருந்து கீழே குதிக்க… நங்கென்று எதன் மீதோ மோதி தொப்பென தரையில் விழ, அவளுடன் இன்னொரு கட்டுடல் தேகமும் உருண்டது…


சட்டென கண்களை விரித்துப் பார்த்தவளுக்கு எதிரில் தன்னை கட்டிக்கொண்டிருக்கும் உருவத்தை பார்த்ததும் தூக்கிவாரிப் போட்டது…


கருகருவென்றிருந்த உடம்பும், அடர்ந்த மீசையும், புல் போன்ற நீண்டு வளர்ந்திருந்த தாடியும்… அவளுக்கு அறுவெறுப்பை தான் தந்தது…


"யாருடி நீ??" என ஒற்றை வார்த்தை தான் பேசியிருப்பான்… அவன் குடித்த மதுவின் வாடை இவள் மேல் வீச ஆரம்பித்தது…


"என்னடி அப்படி பார்க்கிற??" என்றவனை பார்த்து முகம் சுளித்தவள்… "ஆளும் தாடியும் பாரு" என்றவளுக்கு அப்பொழுது தான் உரைத்தது… தன் இருபுறமும் கைவைத்து மறைத்தவாறே, தன் மீது தான் படுத்துக் கிடக்கிறான் என்றவளுக்கு கோபமும், ஆத்திரமும் வர…


தன் ஒற்றைக்கையினால் அந்த பாமரத்தினை தள்ளிவிட முயல.. முடியுமா அவளால்?? முயற்சி செய்து செய்து சோர்ந்து தான் போனாள்…


"அக்கா" என்ற குரலில் அடித்துப் பிடித்து தன் தம்பியை பார்த்தவள்.. "பரிதி ஓடிரு" என்றவளை பாதியில் விட்டுப் போக அவனுக்கு மனமில்லை..


"இல்லக்கா.. வா நீயும் நானும் சேர்ந்தே போகலாம்" என்றவனை வெட்டவா? குத்தவா? என்பதை போல் முறைத்தவள்‌…


"பரிதி.. சொன்னா கேளு ஓடு.. இந்தாளை சமாளிச்சிட்டு நான் ஓடிவந்திடுவேன்" என்றவளை விட்டுப் போக மனமில்லாமல் கைகளை பிசைந்தபடி அங்கேயே நிற்க..


"இப்போ போறீயா?? இல்லையா??" என அதட்டல் போட்ட இரு அதரங்களும்… இவனை வா… வா வென முத்தமிட அழைக்க… அவளின் அதரங்களோடு தன் இதழ்களை இணை சேர்க்க செல்லும் நேரத்தில்… அவனின் எண்ணம் புரிந்து தன் முழு பலத்தையும் ஒன்று கூட்டி அவனை தள்ளிவிட்டவள்…


"காட்டெருமை மாதிரி உடம்பை வளத்து வச்சிருக்கிறதை பாரு" என திட்டிக்கொண்டே எழுந்தவளின் கைகளை இறுக்கமாக பிடித்துக் கொண்டான் இசக்கி…


"கையை விடுறா??" என்றவளை பிடித்திழுக்க… பிடிமானமின்றி அவளின் மேல் விழுப்போனவள்.. சுதாரித்து அவனின் தோளை அழுத்தமாக பற்றிக்கொள்ள… அதுவே அவளுக்கு வினையாகிப் போனது…


தன் தோளின் மேல் பொதிந்த ஐந்து விரல்களையும், அந்த விரல்களுக்கு சொந்தக்காரியையும் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்..


பெண்களை சுகத்துக்காக மட்டுமே நாடுபவனின் இதயத்தில் சிறு சலனம் பெண்ணவளின் கண்களை பார்த்ததும்…‌ துருதுருவென்று அங்குமிங்கும் அலைபாயும் கண்கள், வெண்ணிலவை கொண்டு சிற்பம் செதுக்கினாற் போன்று செதுக்கிய சிற்பம் அவள்… அவளை முழுதாய் தன் பௌர்ணமியாக்கி.. தாமரை சூரியன் ஒளியால் மட்டுமே சூரியகாந்தி மலர்வதை போல்… தன்னால் மட்டுமே ஒளிவீசும் தாரகையாக இவளை மாற்றிட மனம் விரும்பியது…


அவ்ளோ அவனிடமிருந்து எப்படி தப்பிப்பது என சிந்தித்தவளுக்கு, ஊருக்குள் சொல்லும் வனமோகினி கதை நியாபகம் வர, இவனோ பெண் பித்தன் என அறிந்தவளுக்கு அதுவே சரி என தோன்றியது…


அதுவரை அச்சத்தில் நடுங்கிய உடலை தனக்குள் மறைத்து, கோபத்தில் கொப்பளித்த கண்களால் மோகத்தை வரவழைத்தவள், இதழில் மயக்கும் மாயமோகினி சிரிப்புடன்.. அவனின் புதர் அடர்ந்த தாடியில் ஒற்றை விரலால் வருடிவிட…


ஆடவனின் ஒட்டுமொத்த தேகமும் சிலிர்த்து அடங்கியது… நிமிர்ந்து அவளின் கண்களை பார்த்திட.. மோகம் சிந்தும் கண்கள், இதழில் விஷமமான சிரிப்பு என மயக்கிடும் மாய வித்தை அறிந்த வனமோகினியா இவள் எனும் ஐயுறத்தக்க…


அவனின் அருகில் அமர்ந்தவள்… தோள்பட்டையில் இருந்து கைகளை வருடியவாறே அவனின் உள்ளங்கையை இரு விரல்களால் பற்றி.. அவனின் உள்ளங்கையின் மத்திப்பகுதியை வருடிவிட…‌


"மோகினி" என தாபத்தில் கண்கள் சிவந்து, இமைகள் தாமாக மூடி விட… மூடிய பின் எதுவும் அவனுக்கு தோன்றவில்லை.. பட்டென கண்களை திறக்க… அருகில் அமர்ந்திருந்தவள். எங்கேயோ ஓடிக்கொண்டிருந்தாள்…


தன்னை ஏமாற்றி விட்டு ஓடுபவளை பார்த்து கோபம் தான் வரவேண்டும்.. ஆனால் இவனின் இதழ்களோ முதன் முறையாக புன்னகைத்தது…


அவள் தன்னருகில் இருக்க வேண்டுமென பேரவா கொண்டது… அவள் வனமோகினியல்ல என நிமிடத்தில் அறிந்து கொண்டவனுக்கு… அவள் யார்?? என விசாரிக்கலாம்.. என போதையிலும் அவளுடன் கூடாத கூடலை கனவில் கூடும் ஆசை கொண்டு கண்கள் இமை மூடி கிடந்தவனுக்கு… இன்றளவும் அவளை காண முடியாத ஏக்கம் இருந்தது…


அவள் காணுமிடங்களில் எல்லாம் அவன் நிஜமாயிருக்க...

அவன் காணுமிடங்களில் எல்லாம் அவள் நிழலாயிருக்க…

நிழலுக்கும் நிஜத்திற்கும் இடையிலான மெல்லிய பாலமாய் காதலிருக்குமா???

கர்வமிருக்குமா???

ஆணவமிருக்குமா???

ஆணாதிக்கமிருக்குமா???

பெண் சக்தி வெல்லுமா???


கரம் பிடிப்பான்…

 

[Writers of Brammastram]

சிறை 5,


இரவு ரதியிடம் பேசி முடித்து விட்டு வந்து படுத்தவனுக்கு… ஏனோ தூக்கத்தை மீறியும் கண்களில் தெரிந்தது தாச்சாயினியின் முகம் தான்…‌


அவளின் புன்சிரிப்பும், குறும்பு பேச்சும் கண்ணை மட்டுமல்ல… தன் மனதையும்‌ கவர்ந்தது அறிந்த நொடியில் இருந்து இன்றளவும் அவளின் மேல் கொண்ட காதல் சிறிதும் குறையவில்லை…


தினம் தினம் அவளின் நினைவுகளுடன் தூங்குபவனுக்கு… இன்று அவளை நிஜத்தில் பார்த்தது மனதில் புதுவகை உற்சாகத்தை தூண்டிட… தூங்க மறுத்தன இரு கண் விழிகள்…


முதன் முதலாய் தாச்சாயினியை பார்த்ததை தன் நினைவுகளில் மீட்டினான்… மதுரை கிழக்குப் பகுதியை சேர்ந்த ஒருவருக்கு இம்போர்ட் வகை கார் தேவைப்படுவதால்… தன்னிடமிருக்கும் காரின் லேஅவுட் அடங்கிய கோப்புகளை மொத்தமாக பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துக் கொண்டு சென்றான்…‌



மும்பையில் பெரிய பிசினஸ்மேன்.. சிலகாலம் தன் சொந்த மண்ணில் வசிப்பதற்காக வந்திருந்தார்… அவருக்குத் தேவையான காரினை ரெடி பண்ணிக் கொடுத்தால் லாபத்துடன் புகழும் சேர்ந்தே கிடைக்கும் என்பதால் அவனே லேஅவுட்டை எடுத்துக் கொண்டு சென்றான்…


அன்றும் மாங்காய் தோப்பினுள் தான் தஞ்சமாகியிருந்தனர் தாச்சாயினியும் அவளின் தம்பி பரிதியும்…


ஒரு கொப்பினுள் ஏறியமர்ந்து தன் கொலுசு சப்தமிட, மாங்காவை ருசித்துக் கொண்டிருந்தவளின் கைகளோ தன் தம்பியுடன் கரம் கோர்த்திருந்தது…


"ஏன்க்கா.. நாம இப்படி இசக்கி ஊர்ல இல்லாத நேரமா பார்த்து, மாங்கா திருடி திங்குறோமே… அவர் கண்ணுல என்னைக்காவது மாட்டுனா? என்ன ஆவோம்??"


"என்ன ஆவோம்… உன்னை ஜட்டியோட வச்சி தோலை உரிச்செடுப்பான். என்னை பொண்ணுன்னு கூட பார்க்காம தலையை சீவுவானோ? இல்லை என்னையே முழுங்கித் தின்பானோ??" என முதல் வார்த்தையை சத்தமாக பேசியவள்.. இறுதி வாக்கியத்தை முணுமுணுத்துக் கொண்டே முடித்தாள்…‌


"ஹான்… என்னை மட்டுந்தான் அடிப்பாரு‌. உன்னையெலலாம் அடிக்க மாட்டாரு… அவர் பொம்பளைங்களை எல்லாம் அடிச்சதுமில்லை… அவரு இதுவரைக்கும் எந்தப் பொம்பளை தலையையும் சீவுனதில்லை"


"ம்க்கும்.. நீ தானே அவனுக்கு பிஏ வேலை பார்த்த… அவன் எத்தனை பேர் தலையை சீவுனான்… எத்தனை பேர் தலையை சீவல்லன்னு.. கணக்கு எடுத்துட்டு சுத்துற" என்றவர்களின் குரலையும் தாண்டி.. ஒரு வித இரைச்சல் நிறைந்த குரலில் இருவரும் திரும்பிப் பார்க்க…


அங்கு காருடன் போராடிக் கொண்டிருந்தான் அனங்கன்… ராசியான கார் என ஆனந்தனின் பேச்சை நம்பி, வீட்டில் சில நாட்களாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த காரினை எடுத்து வந்ததின் விளைவு இப்பொழுது நடுரோட்டில் நிற்க வேண்டியிருந்தது…


ஆனந்தனின் மேல் உள்ள கோபத்தை இன்ஜின் மேல் காட்ட… இரைச்சலின் சத்தத்தில் அக்கா தம்பி இருவரும் மரத்தில் இருந்து குதித்திறங்கி மெல்ல அவனை நோக்கித்தான் சென்றார்கள்…


"என்ன வண்டியில ஏதாவது பிரச்சினையா?" என்ற பெண்ணின் குரலில் சட்டென கோபத்துடன்‌ திரும்பியவனுக்கு… எதிரில் இருந்தவளை கண்டதும் கோபத்துடன் எரிச்சலும் சேர்ந்தே வந்தது…


அவளுக்கு பதில் கூட கூற தோன்றாமல் வெடுக்கென முகத்தை திருப்பிட… "பாருடா.. இந்த முத்திப்போன மூஞ்சிக்கு வர்ற கோபத்தை" என மெல்லிய குரலில் பரிதிக்கு கேட்கும் வண்ணம் பேசியவள்…


அங்கு வண்டியுடன் போராடிக் கொண்டிருக்கும் அனங்கனை தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்…அவனை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு… சற்று பக்கவாட்டாக திரும்பி பார்க்க.. டயர் ஒன்று பஞ்சர் ஆகியிருந்தது புரிந்தது…


"யோவ்வ்வ்.. டயர் பஞ்சராகியிருக்கு பாரு" என்றவளை எரிச்சல் மிகுதியில் பார்த்தான்…


ஆம் அதை அவனும் கவனித்து விட்டான் தான்… ஆனால் அவள்‌ முன்னாடி தான் ஒரு வேலைக்காரன் போல் நிற்க வேண்டி வரும் என கமுக்கமாக நின்று கொண்டிருக்க… இவளோ கத்தியே காமித்துக் கொடுத்து விட்டாள்…


சில நிமிடங்கள் போராடியவன்.. காரை சுற்றி பின்னால் சென்று டிக்கியை ஓப்பன் பண்ணிட… தாச்சாயினியும் அவனின் பின்னால் சென்றாள்… அவன் என்ன செய்கிறான் என வேடிக்கை பார்க்க… அவனோ ஜாக்கியை எடுத்து வந்தவன்…


டயர் கழற்றும் வேலையை ஆரம்பிக்க… இவளோ அவன் செய்வதை சற்று சுவாரசியத்துடன் பார்த்தாளே தவிர ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை…


அங்குமிங்கும் கண்களை சுழற்றியவளுக்கு திறந்திருந்த ஜன்னல்களின் வழியாக தெரிந்த, பிரிண்ட் அவுட் பைலை வெளியே எடுத்தவள்…


மெல்ல பேப்பர்களை புரட்டி எடுத்தவளின் விழிகள் சற்று ஆச்சர்யத்தில் விரிந்தது…


"ஆமா இதெல்லாம் உன்னோட ஐடியாஸா?" என்றவளின் வார்த்தையில்… அதுவரை தன் வேலையில் கவனமென்று இருந்தவன் விலுக்கென நிமிர்ந்து பார்த்தான்…


அவள் கையிலிருந்த பைலை பார்த்ததும் எங்கேயிருந்து வந்தோனா? வெடுக்கென புடுங்கினான்…


"ஹேய்ய்ய்.. யூ இடியட்.. அறிவில்ல.. அது பேப்பர் பிரிண்ட் அவுட்" என கத்தியவன்… தான் செய்து கொண்டிருந்த வேலையை மறந்து, கிரீஸ் கையுடன் வெள்ளை பேப்பரை புடுங்கிட… சட்டென அவனின் கையிலிருந்த கிரீஷ் கறை… அந்த வெள்ளைத்தாளில் ஒட்டிக் கொண்டது…‌


நல்லவேளை பேப்பரின் பின்பக்கமாக ஒட்டியிருந்தது..

கோபத்தின் உச்சிக்கே சென்றவன் தாச்சாயினியை முறைத்துக் கொண்டே… சட்டென கைகளை நீட்ட முயன்றிட.. அவ்வளவு தான்.. தாச்சாயினியின் தீப்பார்வையே அவனின் கைகளை கீழே இறக்கியது…


"என்ன பொம்பளைன்னா கை நீட்ட வருவீயா?. ஹான்.. டிசைன்ஸ் எல்லாம் நல்லா இருந்திச்சின்னே பாராட்டுனா… ரொம்பத்தான் சிலுத்துக்கிற… போய்யா.. யோவ்வ்… நீ வாடா பரிதி.. இவனும் இவன் டிசைனும்" என பரிதியை இழுத்துக் கொண்டே ரோட்டின் நடுபாதையில் சென்று கொண்டிருந்தாள்…


அவள் சென்ற பின் டயரினை மாற்றியவர்… அந்த பெரிய மனிதரை போய் சந்தித்தான்.. சற்று தயக்கத்துடன் தான் சென்றான்… அவரிடம் தான் வைத்திருந்த மற்ற டிசைன்களை நீட்டியவன்…


தாச்சாயினியால் கறை படிந்த டிசைனை வேறு பக்கமாக ஒதுக்கி வைத்திட முயன்றவனுக்கு முன்னால் அது பெரிய மனிதரின் கையில் சிக்கியிருந்தது… ஒரு சில நிமிடங்கள் அதை ஏற்றுப் பார்த்தவர்… அவனின் டிசைன் பலவற்றையும் பார்த்தவர்…


பைனலாக அவர் டிசைனை தேர்வு செய்ய.. அதுதான் தாச்சாயினியின் கையிலிருந்த டிசைன்…


"சார் இது கொஞ்சம் அழுக்காயிருக்கு" என இழுத்தவனை கண்டு புன்னகைத்தவர்…


"பிரிண்ட் அவுட் தானே அனங்கன்… வேற எடுத்துக்கலாம்… பட் டிசைன் சூப்பர்.. இதையே பைனல் பண்ணுங்க.. எவ்ளோ கோடி வேணும்னாலும் நான் தர்றேன்.. என் பையனுக்கு இந்த கார் வேணும்" என முன்தொகையாக ஒரு கோடி செக்கில் கையெழுத்துப் போட்டு நீட்ட…


சற்று தயக்கத்துடன் வாங்கியவனுக்கு ஏனோ அவனையும் மீறி தாச்சாயினியின் நினைவு தான் வந்தது…


இவர் சொல்வது போல் இது சாதாரண‌ பிரிண்ட் அவுட் தானே… வேறு ஒன்று எடுத்தால் முடிந்திருக்கும்.. அதற்கு போய் சிறு பெண்ணை கடிந்து விட்டோமே? என மனதுக்குள் வருந்தியவன்…


அந்த ஊரினை விட்டு வரும் பொழுது தன்னையும் அறியாமல் தாச்சாயினியின் நினைவு எழத்தான் செய்தது…


அன்று‌ ஆரம்பித்தது அவனின் நினைவுகள்.. இன்று வரை ரகசியமாக தனக்குள் பூட்டி வைத்து… சொல்லா மொழிக் காதலை தனக்குள்ளேயே வளர்த்து வருகிறான்.


அவளை நினைத்துக் கொண்டே கண்களை மூடிட… நித்திராதேவியும் அவனை வந்து அணைத்துக் கொண்டார்…


காலையில் எழுந்த அனங்கனுக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை… இன்று தன் காதலை எப்படியாவது தாச்சாயினியிடம் தெரிவிக்க வேண்டுமென தோன்றியது… இரு வருடமாய் தன் மனதுக்குள் பொத்தி வைத்த காதலை.. அவளிடம் தெரிவிக்க வேண்டும்…


அவளை முழு சம்மதத்துடன் மணந்து, வாழ்நாள் முழுவதும் அவளுடன் கைகோர்க்கும் ஆசை தான் வந்தது… தாச்சாயினியை நினைத்துக் கொண்டே பால்கனியில் இரு கைகளை ஊன்றி நின்றவனின் பின்னால் கொலுசு சத்தம் கேட்டிட, தலையை மட்டும் திருப்பி பார்த்தான்…


கதிரவன் ஒளிபட்டு மலரும் தாமரையாய், முகமெல்லாம் பொலிவுடன் வந்த ரதியை பார்த்ததும் இதழில் சிறு சிரிப்பு… என்றுமே அவளை பார்க்கும் பொழுது நிறைவான புன்னகை ஒன்று வரும்…


இன்றும் அதே சிரிப்பு.. இதழ்களில் படர, "குட்மார்னிங் ரதி" என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் மனமெல்லாம் பூரிப்பாய்,


"குட்மார்னிங் மாமா" என கையில் வைத்திருந்த கப்பை நீட்டிட…


அவள் கையிலிருந்து காஃபியை வாங்கியவன்… அவளுக்கு பக்கவாட்டாக நின்று கொண்டு ஒவ்வொரு சிப்பாக அருந்தியவன்..


மெல்ல அவளை திரும்பி பார்க்க… அவளும் அவனை தான் கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.


அவளின் இதயத்தில் காதல் என்ற விதையை தான் விதைத்திருக்கிறோம் என்பதையே அவன் அறியவில்லை…‌


அறிந்திருந்தால் கண்டிப்பாக அவளை விட்டு விலகியிருப்பான்.. இல்லை தான் தாச்சாயினியை விரும்புவதை அவளிடம் வெளிப்படுத்தியிருப்பான்…


தன் மாமாவின் மனதில் வேறொரு பெண் இருக்கிறாள் என்பதை அறியாமலேயே இக்கணம் கூட அவனின் இதயக்கூட்டில் தன்னை குடியேற்ற மாட்டானா? என ஏக்கத்துடன் அவனை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்…


அவளின் பார்வையின் அர்த்தம் உணராதவன், "என்னாச்சி ரதி?" என்ற பேச்சில் தன் உள்ளத்தில் தோன்றிய காதலை மறைத்தவள்…


"ஒன்னுமில்லை மாமா" என்றபடியே மெல்ல அறையை விட்டு‌ வெளியேறிட.. போகும் அவளை தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.


அவள் எங்கிருந்தாலும் அவளை ஒரு கண்ணால் தொடர்ந்து கொண்டேதான் இருப்பான்… ஆனால் அந்தப் பார்வையின் பெயருக்கு அவன் வைத்த பெயர் தான் அக்கறை… அன்பு… அவ்வளவுதான்…


தங்களை நம்பி வந்திருக்கும் ஜீவன் மேல் இவனுக்கு தோன்றிய பரிவு, இவளுக்கு காதலாக தான் தோன்றியது…அவனின் பார்வைக்கு இவள் ஒரு அர்த்தத்தில் நினைத்திட.. அவன் வேறு ஒரு அர்த்தத்தில் நினைத்துக் கொணடிருந்தான்…


இருவரின் வாய்மொழி சொல்லா காதலில் காதல் தோற்குமோ? இல்லை வெல்லுமா? என்பதை யாரும் அறிந்திலர்...


"இசக்கி.. இசக்கி" என்ற குரலில் குப்புறப்படுத்திருந்தவன் லேசாக அசைந்து, மீண்டும் குப்புற படுக்க… அறையின் கதவோ தாறுமாறாக உடைக்கப்பட்டது…


நேற்றிரவு கட்சியில் மீட்டிங் என நன்றாக குடித்துவிட்டு படுத்தவனுக்கு, இந்த கதவு தட்டும் சத்தமே… அவனுக்கு மண்டையில் யாரோ சுத்தியை அடித்தது போல் வலிக்க ஆரம்பிக்க…


தளும்பலான நடையுடன், மெல்ல கதவினை திறந்தவனின் முகமோ எரிச்சலை அப்பட்டமாக காட்டியது…


எதிரில் நின்றிருந்த வசந்தியை பார்த்தும் கூடுதல் எரிச்சல் தான் வந்தது… "இப்போ உனக்கு என்னதான் பிரச்சினை??. இசக்கி.. இசக்கின்னு… என் பேரை ஏலம் விட்டுட்டு இருக்க" என கடுமையாக சாடியவனின் வார்த்தையில் வசந்தியின் முகம் வாடிட..


தன் அக்காவின் வாடிய முகத்தை பார்த்ததும்… தன் கோபத்தை விடுத்தவன்.. "சரி அக்கா. என்ன விஷயமா வந்த அதை சொல்லு முதல்ல??" என்றவனின் தணிந்து போன வார்த்தையில் வாயெல்லாம் பல்லாக சிரித்தவர்…


"உனக்கு இன்னைக்கு பொண்ணு பார்க்க போறோம் டா.. நல்ல பெரிய இடத்து பொண்ணு… ஆனாலும் வீட்டுல கட்டுக்கோப்பா வச்சி வளத்திருக்காங்க.. நில்லுன்னா நிப்பா.. போன்னா போவா… வான்னா வருவா" என நீட்டி முழங்கிய அக்காவை சலிப்புடன் பார்த்தவன்…


"சரி அக்கா.. இப்போ என்ன பொண்ணு பார்க்க போறோம்.. அவ்ளோ தானே… எத்தனை மணிக்கு போறோம்னு சொல்லு நான் ரெடியாகுறேன்.. நீயும் ரெடியாகு"


"சாயிந்திரம் மூணு மணிக்கு தான் நேரம் நல்லா இருக்கு.. இப்பவே மணி பதினொன்னு ஆகுது.. அதாண்டா அடிச்சிபிடிச்சி ஓடி வந்தேன்" என பாசத்துடன் கூறிய அக்காவை வாஞ்சையுடன் பார்த்தான்…


அவனுக்கிருக்கும் ஒரே பேர் சொல்லும் உறவென்றால் பாலச்சந்திரனும், வசந்தியும் தான்… அவர்களை தவிர்த்து அவனுக்கென்று எந்த உறவுமில்லை..


அதற்காக அவன் கவலைப்பட்டதுமில்லை.. அவனுக்கு பகைவர்கள் இருக்கின்றனரே தவிர… ஒரு உற்ற நண்பனை கூட அவன் துணைக்கு வைத்ததில்லை…‌ எதன் மேலேயும் பற்றும் வைத்ததில்லை…


மாலை இரண்டு மணியளவில் வீட்டில் இருந்த அனைத்து வேலைக்காரர்களையும் பெண்டு நிமிர்த்தி கொண்டிருந்தார் வசந்தி…


அவரின் தலைமையில் நடக்கும் நிச்சயதார்த்தம் என்பதால், ஆர்ப்பட்டமாக எல்லாவற்றையும் ரெடி பண்ணியவர்.. இசக்கியின் அறைக்கு முன்னால் தான் போய் நின்றார்…


என்னதான் அக்காவாக இருந்தாலும் அந்த அறைக்குள் கூட வசந்தியை நுழைய விட்டதில்லை இசக்கி… எதற்கும் எல்லைக்கோடு ஒன்று வகுத்து வைத்திருப்பவன்..


அந்த எல்லைக்கோட்டுக்குள் எவரையும் அனுமதித்தில்லை… இன்று கண்ணாடி முன்பு நின்றவனுக்கு ஏனோ மனதில் சிறு சலனம் என்பதையும் தாண்டி சிறு வலி ஒன்றை கொடுத்தது…


"போகாதே" என உள்மனம் முரசு கொட்டிட… அவனின் மனம் சொல்லும் வார்த்தைகளை எல்லாம் புறந்தள்ளியவன்… பெண் பார்க்கும் படலத்திற்கு ஜோராக ரெடியாகி கொண்டு வந்து நின்றான்…‌


அவனின் காட்டுத்தனமான தோற்றத்திற்கு, அவனின் உருவமும் பயமுறுத்திட… படிக்கட்டில் தடதடவென இறங்கியவன்… முன்னால் செல்ல..‌ அதுவரை அவனுக்காக காத்திருந்தத வசந்தி, தான் அணிந்திருந்த பட்டுப்புடவை சர சரக்கு எழுந்து ஓடினார் அவன் பின்னால்…


"தம்பி நில்லுடா‌ நானும் வர்றேன்" என குடுகுடுவென்று தன்னுடைய எண்பது கிலோ உடம்பை தூக்கிக் கொண்டு ஓடியவர் காரில் சென்று ஏறியமர, அவர்கள் செல்வதையும் அவர்கள் பண்ணும் ஆர்ப்பாட்டத்தையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் செல்வி…


செல்பவர்களை ஏக்கப் பெருமூச்சுடன் பார்த்த செல்விக்கு… ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையை நினைத்து பயம் கொடுத்தது…


"மீனாட்சியம்மா!!... நீதான் அந்தப் பொண்ணை காப்பாத்திக் கொடுக்கணும் இந்த ராட்சஷன் கிட்டயிருந்து" என நீண்ட பெருமூச்சை விட்டு விட்டு வெளியேறினார்…


வேலை அனைத்தும் முடிந்து விட்டதால் அவர் வீட்டை நோக்கி செல்பவர் அறிவாரா? பிரம்ம ராட்சஷனிடம் சிக்குவது தன் பெண்ணென்று??..


கரம் பிடிப்பான்…

 

[Writers of Brammastram]

சிறை 6,


அனங்கனுக்கு காபி கொடுத்துவிட்டு கீழே வந்த ரதியின் முகத்தில் பொலிவும், வெட்கமும் கூடியிருந்தது…


மாடிப்படிக்கட்டின் அருகில் இருக்கும் அதிஷ்டத்தை கூட கவனிக்காமல் துள்ளல் நடையுடன், முகமெல்லாம் சிரிப்புடன் சென்றவளின் காதில், "மருமகளே" என்ற ஒற்றை வார்த்தை கட்டிப் போட்டது…


அந்த வார்த்தை தந்த தாக்கத்தில், சட்டென திரும்பி பார்த்தவளுக்கு… அப்பொழுது தான் மாடிப்படிக்கட்டின் அருகில் நின்றிருந்த அதிஷ்டத்தையே கவனித்தாள்…


"அத்தை" என மெல்லிய குரலில் அழைக்க,


"ஓஹ்ஹ்ஹ்… உனக்கு இந்த அத்தையை எல்லாம் நியாபகம் இருக்கா… அத்தை பெத்த பையனை மட்டும்தான் நியாபகம் வச்சிருக்கன்னு நினைச்சேன்?" என நக்கலாய் சொல்லியவரின் வார்த்தையில் நாக்கை கடித்தாள்…


தன் குட்டு வெளியானதை அடுத்து என்ன செய்வதென்று அறியாமல், கண்கள் சிமிட்டி, விழிகளை தாழ்த்தியவளின் நாடியை பிடித்து தன்னை நோக்கி உற்றுப் பார்க்க வைத்தவர்…


"என் பையனை உனக்கு புடிச்சிருக்கா?" என நேரடியாக கேட்ட கேள்வியில் உயிரற்ற சிலையாய் நின்றிருந்தாள்…


"உண்ட வீட்டுக்கே ரெண்டகம் பண்ணுகிறீயா?" என கேட்டுவிடுவாரோ?? என அச்சம் ஒரு பக்கம்… அப்படி கேட்டுவிட்டால் அந்த வார்த்தையே கேட்கும் சக்தி தனக்கு இருக்கிறதா? என பயம் ஒரு பக்கம் என யோசனைகளில் இருந்தவளின் நிலைமை புரிந்தது அதிஷ்டத்திற்கு…


அவளை அங்கிருந்த சோபாவில் அமர வைத்தவர்.. குறுகுறுவென ரதியையே பார்க்க… அவரின் பார்வையில் அஞ்சி நடுங்கினாள் பாவையவள்…


உடல் முழுவதும் நனைந்து முத்து முத்தாய வியர்க்க ஆரம்பிக்க, "என் பையனை கல்யாணம் பண்ணிக்கிறீயா?" என்ற அதிஷ்டத்தின் வார்த்தையில் உயிர் பெற்ற சிலையானாள் ரதி…


"அத்தைம்மா" என கண்ணீர் வழிய ஓடிவந்து அணைத்தவளின் கண்ணீர் சொல்லியது… அனங்கனின் மேல் அவள் வைத்திருந்த பாசத்தையும், நேசத்தையும்…


"இந்த வருஷம் படிப்பு முடிஞ்சதும் உனக்கும் அனங்கனுக்கும் நாங்களே கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிறோம்" என்றதுமே தலை கால் புரியவில்லை ரதிக்கு…


காதலிப்பது எளிது தான்.… பெரியவர்களின் ஆசீர்வாதத்துடன் கல்யாணம் பண்ணுவது எளிதல்ல… எந்தவித சண்டைகளும் சச்சரவுமின்றி தன் காதல் ஈடேறியதில் சந்தோஷ் மிகுதியில் வாய்விட்டு கத்தி அழவேண்டும் என்றே தோன்றியது ரதிக்கு….


தன் காதல் கைக்கூடிய சந்தோஷத்தில் காலேஜிற்கு சந்தோஷமான மனநிலைமையுடன் தான் சென்றாள்…


வரும் போது வாழ்வையே வெறுக்கும் நிலையில் வருவாள் என்பதை யார் அறிவாரோ?...


"சித்தி.. அடிக்காதிங்க.. அடிக்காதிங்க சித்தி… ரொம்ப வலிக்குது" என்ற இளம்பெண்ணின் கூக்குரலில் அக்கம் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் கூட இவள் வீட்டின் முன்பு வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்…


பெல்ட்டினால் அடித்ததால் வரிவரியாக தடித்த தன் உடம்பினை தாவணியால் மறைத்தவாறே கீழே அமர்ந்திருந்தவளின் முன்பு வந்து நின்றார் சாவித்திரி…


"என்னடி நானும் பார்த்துக்கிட்டே இருக்கேன்… சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லிட்டு இருக்க??" என்ற கணீர் குரலில் கண்ணீர் மல்க ஏறிட்டாள்…


விழிகளில் கண்ணீர் திரையிட்டு மறைத்திருக்க… அவளையும் மீறி சொட்டு சொட்டென கண்ணீர் கோடாய் கன்னத்தில் இறங்கியது…


"சித்தி சொன்னா கேளுங்க சித்தி… என்னை விட்டுருங்க எனக்கு படிக்கணும் சித்தி.. பன்னென்டாப்பு வரை படிக்கணும் சித்தி… அதுக்கப்புறம் நீங்க சொல்ற யாரைனாலும் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்" என சாவித்திரியின் காலை பிடித்துக் கெஞ்சியவளை… வேகமாக வயிற்றிலே எட்டி மிதிக்க…


"அம்மாஆஆஆ" என்ற அலறலுடன் அங்கிருந்த சுவரில் மோதி விழுந்தாள் சிறு பெண்ணவள்… சுவற்றில் மோதியதில், நெற்றி நன்றாக புடைத்து வலிக்க ஆரம்பிக்க…


அந்த வலியை தன் கை கொண்டு மறைத்தவாறே… கண்களில் வழியும் கண்ணீருடன் அமர்ந்திருந்தவளின் முடியை கொத்தாக பிடித்திழுத்த சாவித்திரி.. தரதரவென இழுத்தவாறே சுவற்றில் போய் மோதுவதற்குள்…‌


"நான் சம்மதிக்கிறேன்.. சம்மதிக்கிறேன்… அவரை கல்யாணம் பண்ண சம்மதிக்கிறேன்" என அழுகுரலில் சொல்லியவளுக்கு கண்ணீர் மட்டுமே துணையாக நின்றது…


மூன்று மணி வருவதாக சொன்ன மாப்பிள்ளை வீட்டார் இசக்கிமுத்துவிற்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தாள் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு‌ படித்துக் கொண்டிருக்கும் அகன்முகிலி…


நீண்ட நேரம் அழுதவளின் கண்ணீரை துடைக்கவோ, ஆறுதல் மொழி சொல்லவோ யாருமில்லாமல் கண்ணீர் உகுத்துக் கொண்டிருந்தவளின் அருகில் வந்து அமர்ந்தது ஒரு பச்சைக்கிளி…


அகன்முகிலியின் செல்லப் பிராணி என்பதை காட்டிலும் அவளின் உயிர்த்தோழன்… அவள் கஷ்டத்தை தடுக்க முடியவில்லை என்றாலும்… ஆறுதல் மொழி சொல்ல அதனால் முடியும்…


"அழாதே" என தன் வாய்மொழியாக சொல்லிய கிளி… அலகினால் அவளின் கன்னத்தை கொத்திட… அவ்வளவு கவலையிலும், வலியிலும், வேதனையிலும் தன்னை மறந்து க்ணுங்கென சிரித்தாள் அகன்முகிலி…


கிளிக்கு பேசுவதற்கு சொல்லிக் கொடுத்ததே அவள் சித்தி தான்… அவர் பேசும் பேச்சுக்களை கேட்ட அழகி(கிளி) சும்மா தாறுமாறாக பிச்சு உதறும் தமிழ் கெட்ட வார்த்தைகளில்…‌


ஆனால் அகன்முகிலியிடம் மட்டும் எப்பொழுதும் ஆறுதல் மொழிகள் மட்டுமே பேசும்… அவளை காயப்படுத்தக்கூட அதனால் முடியாது…


"ப்ச்ச்.. ரொம்ப வலிக்குது அழகி" என்றவளின் வார்த்தையில் இருந்த வலி ஐந்தறிவு கொண்ட‌ ஜீவனான அழகிக்கு புரிந்தது…


"நீ எங்கேயாவது ஓடிப்போயிடுறீயா?" என்ற அழகியை முறைத்துப் பார்த்தாள் அகன்முகிலி…‌


"எங்கே ஓடுறது.. ஹான் எனக்குன்னு யார் இருக்கா?" என்றவளின் விழிகளில் தன்னையும் கண்ணீர் நிறைந்தது…


அவள் சொல்வதை போன்று இந்த உலகத்தில் அவளுக்கென்று யாருமே இல்லை… ஆறுதலுக்கும் யாருமில்லை.. அணைப்பதற்கும் யாருமில்லை…


ஏனோ உடல் வலி தாங்காமல் அங்கேயே சுருண்டு விழுந்தாள் அகி… அவளின் இடையிலேயே அமர்ந்திருந்தது அழகி… அவள் அழும் போதெல்லாம் அவளின் அருகிலேயே இருக்கும்…


ஏனோ அவளின் கண்ணீர் ஐந்தறிவு ஜீவனிற்கும் உயிர் போகும் வலியை கொடுத்தது… பாசமும், அன்பும் நாம் பழகும் ஜீவனை பொறுத்தே…


பொண்ணு வீட்டின் வாசலில் தோரணையுடன் வந்து நின்றது இசக்கியின் கார்… காரில் இருந்து இசக்கியும், வசந்தியும் வாயெல்லாம் பல்லாக ஓடிவந்தார் பெண்ணின் அப்பா…


ஏனோ மனதிற்கு ஒட்டாமல் வந்ததால்… உதட்டில் எட்டாத புன்னகையுடன் உள்ளே நுழைய… ஒரு கும்பலே இவனை தான் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்…


"என்னடா இது!. பொண்ணு பார்க்கிறதுக்கு கும்பலை சேர்த்து வச்சிருக்காங்க" என மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டே… அங்கிருந்த ட வடிவ சோஃபாவில் அமர, அவனின் அருகில் அமர்ந்தார் வசந்தி.‌..


"ஏன்க்கா.. பொண்ணு தானே பார்க்க போறோம்?... அதுக்கு எதுக்கு இவ்வளவு கூட்டம்" என சீற்றத்துடன் பற்களை கடித்துக் கொண்டே கேட்டவனை கண்டு… உள்ளுக்குள் சற்று குளிரெடுத்தது வசந்திக்கு…


பின்னே இசக்கியை பிடித்து நிறுத்தி வைப்பது என்பது சாதாரண செயலா??.. நினைக்கும் நொடியில் தூக்கி எறிந்து விட்டு சென்று விடுவானே…


இப்பொழுதும் அப்படி சென்று விடுவானோ? என்ற அச்சத்துடன் அமர்ந்திருந்தாலும்.. உதட்டில் புன்னகையுடன்… எதிரில் இருந்த பெண் வீட்டாரை பார்த்து சிரித்தார்…


"எவ்வளவு நேரந்தான்.. ஒருத்தர் மூஞ்சியை ஒருத்தர் பாக்குறது.. பொண்ணை கூப்பிட்டு வாங்கோ" என வசந்தியின் அதட்டும் குரலில் குங்குமநிற சேலையில், சித்தியின் கை வண்ணத்தில் வந்து நின்றாள் அகன்முகிழி…


"தம்பி பொண்ணை பாருப்பா" என்ற வசந்தியின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க, மெல்ல ஏறிட்டுப் பார்த்தவனின் விழிகள்… சற்றே பேரதிர்ச்சியடைந்தது… குங்குமநிற சேலையில், முகமெல்லாம் வெட்கத்துடன் நின்றிருந்தாள் அவனின் வனமோகினி…


அவளை பார்த்ததும் அதுவரை புன்னகைத்து பார்த்திராத இதழ்கள் புன்னகைக்க… "மோகினி" என தான் இருக்கும் இடத்தை விட்டு எழுந்தவன்… சட்டென அகன்முகிழியின் அருகில் சென்று நின்றான்…


சுற்றி இருக்கும் அனைவருக்கும் பேரதிர்ச்சி… அவன் பெண் பித்தன் என அறிவர்… ஆனால் இடம் பொருள் பாராது ஒரு பெண்ணின் மீது பாய்ந்து விடுவானோ? என்ற அச்சம் அனைவரிடமுமே இருந்தது…


"இசக்கி.. என்ன பண்ற?" என இழுத்த தமக்கையின் பார்த்து புன்னகைத்தவன்,


"அக்கா மோகினிக்கா" என்றவன்… சட்டென திரும்பி பார்க்க… அங்கு இவனை பார்த்து மிரட்சியுடன் நின்றது சின்னஞ்சிறு பூ அகன்முகிலி…


"நீ யாரு?" என்ற வார்த்தையில் கூட்டம் மொத்தமும் இவனுக்கு என்னவாயிற்று? என்பதை போல் பார்க்க ஆரம்பித்தனர்…


சற்றுமுன் அவளை நெருங்கி நின்றவன்…அடுத்த நொடியில் யார் நீ? என‌ கேட்டால் சுற்றியிருப்பவர்களுக்கு வியப்பை தாண்டி… அனைவரும் வேறுவிதமாக அவனை பற்றி கிசுகிசுக்க ஆரம்பித்தனர்…


அதில் வயதான பாட்டி ஒருவரோ, "ஏய்ய்.. வசந்தி… உன் தம்பிக்கு மோகினி அடிச்சிருச்சின்னு நினைக்கிறேன்… அதான்.. மோகினி மோகினின்னு புலம்பிட்டு இருக்கான்"…


"கோயில்ல விபூதி அடிச்சி… மந்திரிச்சிட்டு அப்புறம் பொண்ணு பார்க்க வர்றதுதானே" என எள்ளலுடன் சொல்லியவர் வெளியேற…


அவர்கள் அனைவரின் பேச்சிலும் பார்வையிலும் கோபம் தான் வந்தது இசக்கிக்கு… இதுவரை அவனை யாரும் கைநீட்டி கேள்வி கேட்டதில்லை… என்று அவன் வாழ்வில் பெண் என்ற வனமோகினி நுழைந்தாளோ? அன்றே அவன் வாழ்க்கையை தலைகீழாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது அவன் அறியாமலேயே…


வேகமாக பெண் வீட்டை தாண்டி செல்ல முயன்றவனுக்கு, எதிரில் வந்த தாச்சாயினியை பார்த்தவன் ஒரு நிமிடம் திடுக்கிட்டான்..


அவளை பார்த்த அடுத்த நிமிடமே, தலையை உலுக்கினான்… "இல்லை… இல்லை… இவளும் வேற எவளாவது தான் இருப்பா… இசக்கி உண்மையில் உன்னை மோகினி தான் புடிச்சிருக்கு" என தன்னை தானே திட்டியபடி காரை எடுத்துக் கொண்டு விருட்டென கிளம்பிட…


அதிவேகமாக கார் கிளம்பியதால் ரோட்டிலிருந்து புழுதி கிளம்பி… எதிரில் வந்து கொண்டிருந்தவளின் கண்ணில் விழுந்திட… தன் கண்களை கசக்கிக் கொண்டே கார்க்காரனை நன்றாக வைய்தபடி வந்து கொண்டிருந்தாள் தாச்சாயினி… அவனின் வனமோகினி…


அமெரிக்காவின் நியூயார்க் மாகாணத்தில், பல ஏக்கர் பரப்பளவில் பளிங்கு கள்ளினால் செதுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த வீட்டில்… பத்துமாத சிறுமியின் குரல் வீடெங்கும் அதிர்ந்து ஒலித்தது…


சிறுமியின் குரல் கேட்ட அடுத்த நொடி… ஆபிஸ் ரூமில் தான் செய்து கொண்டிருந்த வேலையை அப்படியே விட்டுவிட்டு… தன் அழுத்தமான காலடிகளை வேகமாக வைத்தவன்… பதினெட்டு படிக்கட்டுகள் கொண்ட‌ அந்த மாடியினை நான்கே எட்டுகளில் தாவி ஏறியவன்… முதல் மாடியில் இருக்கும் தன்னறைக்கு வந்த பின்பு தான் மூச்சே வாங்கினான்…


"ங்ங்ஆஆஆஆ" என அழுதுகொண்டே படுத்திருந்த நிலையில் தன் கால் கட்டைவிரலை எடுத்து பசியில் சப்ப ஆரம்பிக்க…


அதற்குள் வேகமாக குழந்தையை நெருங்கியவன்… அருகில் அவளுக்காக சற்று முன்னர் தான் ரெடி பண்ணி வைத்திருந்த பால்புட்டியில் இருந்த தாய்ப்பாலை குழந்தைக்கு அருந்த கொடுத்தான்…


நினைக்கும் நொடியில் எதையும் வாங்கும் அவனுக்கு… தாயில்லா குழந்தைக்கு தாய்ப்பாலையும் காசு கொடுத்தே வாங்கிக் கொடுத்து கொண்டிருக்கிறான்…


அதற்கும் அவன் கொடுக்கும் விலை பல லட்சங்களை எட்டினாலும்… தன் குழந்தையின் ஆரோக்கியத்திற்காக எதையும் செய்யும் பாசமிகு தந்தை இவன்…


குழந்தைக்கு பால் அருந்த கொடுத்தவன்… தன் தோளில் தட்டி தூங்க வைத்திட… எதிரில் சுவற்றில் மாட்டியிருந்தவளை தான் ஏறிட்டுப் பார்த்தான்…


அவர்களின் ஹனிமூனிற்காக பிரான்ஸ் நாட்டில் எடுத்த போட்டோ அது… அவனின் இதழோடு இதழ் பொருத்தியிருந்தாள் அவனின் ஆரூயிர் மனைவி தீக்ஷிதா…


எதிர்பாராமல் நடந்த கார் விபத்தில் இவனையும் குழந்தையையும் தன்னுயிர் கொடுத்து காப்பாற்றியவள், இன்று காற்றாகி கரைந்து போய்விட்டாள்…


அவளின் நினைவு வரும் பொழுதெல்லாம் தன்னையும் மீறி கண்கள் கலங்கினாலும்.. ஒரு நாள் ஒரு பொழுது கூட, அவன் அழுதுருக்க மாட்டான்…


தன் இதயத்தை இரும்பை கொண்டு செதுக்கி வைத்த கரும்பாறை அவன்… கண்களில் கூர்தீட்டிய இமைகளுக்கிடையில் எதற்கும் அஞ்சாத, கலங்காத இரு அழகிய நயனங்கள் கொண்டவன்…


தன் குழந்தையை உறங்கும் வரை நிசப்தமான அமைதி மட்டும் நிலவும் வகையில், அங்கிருந்த வயலின் மியூசிக் பிளேயரை ஆன் பண்ண… சில நிமிடங்களில் சுகந்தமான நறுமணம் அறையெங்கும் வீசும் படி செய்தான்..


கிட்டத்தட்ட சொர்க்கத்தை போன்று அமைப்பை அவன் தன்னைறைக்கே கொண்டு வந்திருந்தான்… குழந்தையை கட்டிலில் கிடத்திவிட்டு… தன் வீட்டிலிருந்த அவனுக்கென்று பிரத்தியேகமான அறைக்கு சென்றான்…‌


இரண்டாவது மாடி முழுவதும் உடற்பயிற்சி செய்வதற்கான அனைத்து சாதனங்களும் இருந்தன… தான் அணிந்திருந்த சட்டையை கழற்றியவனின் கண்களோ, எதிரில் இருந்த கண்ணாடியில் தான் பதிந்திருந்தது…


எட்டுத்திசையிலும் கண்ணாடி மட்டுமே இருந்தது… ஜிம் அறைக்கு வெளியில் இருந்து பார்த்தாலும் உள்ளே அவன் உடற்பயிற்சி செய்வது அப்பட்டமாக எடுத்துக்காட்டும் வகையில் இருந்தது அந்த அறை…


தன் தேகத்தின் வனப்பினை இன்னும் மெரூகேற்ற.. தரையில் வைக்கப்பட்டிருந்த டம்பிள்ஸை வலது கையில் எடுத்தவன்… கைகளை சற்று மடக்கி, இடது கையை பின்னால் மடக்கி வைத்து அழுத்தமாக நின்றவன்… வலது கையினால் டம்பிள்ஸினை சற்று மடக்கியும், நீட்டியும் எண்ண ஆரம்பித்தான்…


ஐம்பது வரை எண்ணியவன்.. வலது கரத்தில் இருந்த டம்பிள்ஸை இடது கரத்திற்கு மாற்றி.. இடது கரம் கொண்டு ஐம்பது வரை எண்ணியவன்… அடுத்ததாக வெயிட் தூக்க செல்வதற்குள்… அங்கிருந்த லேன்ட்லைன் போன் கிண்கிணி என அடித்தது…


சற்று எரிச்சலுடன் போனை எடுத்திட.. தமிழ்நாட்டின் மிகப்பெரிய புள்ளியாய் போன் பண்ணியிருந்தது..


அதை பார்த்தவனின் இதழோரம் இகழ்ச்சியான சிறு புன்னகை… "வேண்டுமென்றே அந்த போனை பார்த்துக் கொண்டே, அங்கிருந்த கபோர்டில் வைக்கப்பட்டிருந்த டர்க்கி டவலை எடுத்து தன் கழுத்தில் உதிர்த்த வேர்வையை துடைத்தவன்…


இரண்டு மூன்று அழைப்புகளுக்குப் பிறகு எடுத்தவன்… தன் நாபிக்கமலம் வழியாக வார்த்தையை உள்வாங்கி.. தன் கம்பீரக்குரலில் "ஹலோ… அச்யுத தேவராயன்… ஸ்பீக்கிங்"..



கரம் பிடிப்பான்…