உத்தம சோழனின் கோபம் கரையை கடக்க காத்துக் கொண்டிருந்த நேரமது...
எத்தனை பாடுப்பட்டு முன்னுக்கு கொண்டு வந்த தொழில் இது. அதில் தவறு என்றால் பொருத்து கொள்வானா அவன்.
உருவத்தில் பெரிய யானையாக இருக்கலாம்.. தப்பில்லை.. அதற்காக யாரை வேண்டுமானாலும் சாய்க்கலாம் என்று நினைத்தால்.. அதுவும் அவனிடத்தில் முடியுமா? முடிகின்ற காரியமா?
கட்டம் கட்டி அமைதியாக சாய்ப்பது ஒரு ரகம் என்றால்.. கண்மூடித்தனமாக தாக்குவது என்பது வேறு ரகம்.. இவன் அதில் தனி ரகம். அது அவனைப் பற்றி அறிந்தவர்களுக்கு தான் நன்றாக தெரியுமே.
உத்தம சோழன்! சோழா என்று நட்பு வட்டத்தில் அழைக்கப்படுபவன். ஆனால் அவள் ஒருத்திக்கு மட்டும் உதி! ஒரு காலத்தில் உயிராய் இருந்தவள். இப்போதும் கூட. ஆனால்... அதை போகிற போக்கில் பார்க்கலாம். இப்போது நடப்பு நிலைக்கு வருவோம்.
இரண்டு பக்கமும் கூர்மையுள்ள கத்தியை
கவனமாக கையாள வேண்டும். அதே மாதிரி எந்தப் பக்கமும் சேரக்கூடிய
மனிதர்களோடு மிகக்கவனமாக இருக்க வேண்டும்..! என்பதில் மிகத் தெளிவாக இருப்பவன் அவன். ஆனால் இந்த விடயத்தில் எப்படி சறுக்கினான்.
தரவாரியாக தேயிலை தூள்களை பிரித்து தரத்திற்கு ஏற்றப்படி விலை நிர்ணயித்து விற்பது அவனது நிறுவனத்தின் வேலைகளில் ஒன்று. இது தவிர பல உணவு உற்பத்தி பிரிவுகளில் அவனது சாம்ராஜ்ஜியம் பரந்து விரிந்து இருக்கிறது.
எத்தனை வியாபாரம் இருந்தாலும் இது அவனுக்கு கொஞ்சம் ஸ்பெஷல். திக்கற்று நின்ற சமயத்தில் அவனை மளமளவென்று தூக்கி விட்டது இந்த பிஸ்னஸ் மட்டுமே. அதனாலயே அவனுக்கு இத்தொழில் மிகவும் பிடித்தமானதும் கூட.
உயிரை கொடுத்து அவன் தொழிலை உயர்த்தி கொண்டிருக்க இங்கே அவனுக்கு தெரியாமல் ஒரு மோசடி நடந்திருக்கிறது. கலப்படம். அவனுக்கு பிடிக்காத ஒன்று. அதுவும் நாம் உண்ணும் உணவில் என்றால் விடுவானா அவன்.
தர வாரியாக பிரிப்பதில் யாரோ கலப்படம் செய்து அதன் தரத்தை உயர்த்தி பேக் செய்திருக்கிறார்கள். நல்ல வேளை டெலிவரிக்கு முன் இவன் ஒரு முறை மறு ஆய்வு செய்ததினால் கண்டறிய முடிந்தது.
இல்லை என்றால்? அவனது நேர்மையல்லவா அடிபட்டிருக்கும். வியாபாரம் எப்படி வேண்டுமென்றாலும் நடத்தலாம். ஆனால் அவனுக்கென்று ஒரு கொள்கை வைத்திருப்பவனுக்கு. களத்தில சீறிபாயும் காளையை போல திமிறி கொண்டிருந்தது அவனது கோபம். எப்போது யார் மீது மோதி குத்தி குதற காத்திருக்கிறதோ.
அவனை ஏமாற்ற துணிந்ததை நினைக்க நினைக்க அவனுக்கு உடலும் உள்ளமும் அனலாய் தகித்தது. அவனுக்கு இப்போது தெரிந்தே ஆக வேண்டும். நிச்சயமாய் ! அந்த அலுவலகமே ஆடி போய் அடங்கியிருந்தது அவனது ருத்ரதாண்டவத்தில். இன்னும் அந்த தாக்கத்திலிருந்தே யாரும் வெளிவரவில்லை. அதற்குள் அவன் அமைதியாய் இருப்பது எல்லோர் வயிற்றிலும் புளியை கரைத்தது.
ஒன்று அந்த கருப்பு ஆடு தானாக வெளிவரவேண்டும் இல்லை அவனே வெளியேற்றி இருப்பான். இந்த உலகத்தை விட்டே.. நிரந்தரமாக..!
இரண்டில் எது நடந்தாலும் ஒரு உயிர்பலி நிச்சயம். இரையை வேட்டையாடும் வேங்கையின் பார்வையோடு சிசிடிவியில் பதிவான காட்சியை பார்த்து கொண்டிருந்தான்.
அதில் ஒரு காட்சியில் குல்லா அணிந்த ஒருவன் அங்கே தேவையில்லாமல் உலாவுவது அவன் கண்களுக்கு தப்பாமல் சிக்கியது.
மேசையின் மீது முழுங்கையை மடித்து வைத்தபடி பெருவிரலால் ஆட்காட்டி விரலையும் நடுவிரலையும் சரசமாட விட்டு கொண்டிருந்தவன் இடது மீசையோரம் லேசாக துடித்தது.
இ..து. இப்படி.. அவன் இதழ் கடித்தும் மீசை நுனி துடிப்பது ஒரு புயலுக்கு ஆரம்பமாயிற்றே.
"ஹா.. ஹா... த கேட் இஸ் அவுட் ஆப் பவுல்.." என்று உல்லாசமாக சிரித்தவன் கண்கள் மட்டும் அக்னியாய்.
" கம்பெனியில... என் கன்ட்ரோலுக்கு கீழேயே இப்படி ஒரு காரியம் பண்ண என்ன ஒரு துணிச்சல். இது யார் கொடுத்த தைரியம்.." உறுமலாய் வந்தது அவன் கர்ஜனை.
" நீயே வெளியே வரியா. . இல்லை என்னோட இன்னொரு முகத்தை பார்க்கிறீயா..." இது கண்டிப்பாய் எதிராளியை நடுங்க வைக்கும் குரலே தான்.
தொழிலாளிகளின் கூட்டத்தோடு ஓரமாய் இருந்த ஒருவன் அச்சத்தில் பின்னங்கால் தெறிக்க ஓட முற்பட சக தொழிலாளிகள் அவனை பிடிப்பதற்குள் அவன் வலது காலில் இரு தோட்டா அழகாய் உள்நுழைந்து இரத்தத்தால் திருஷ்டி பொட்டு வைத்தது.
மற்ற தொழிலாளிகள் ' உனக்கு தேவைதான்.. எங்கள் பாஸிடமா உன் லீலையை காட்டுகிறாய்' என்றபடி அவனை மேலும் மொத்த அவனுக்கு வலியில் உயிர் போனது.
இவன் மட்டுமல்ல இவன் கீழ் பணி புரிபவர்களும் உத்தமர்கள் தான் என்பதை அவன் வெகு தாமதமாய் உணர்ந்து கொண்டான். பாவம். அவனே கூலிக்கு மாறடிப்பவன்.
" ஸ்டாப் இட் . எனக்கு அவன் உயிரோட வேணும்.. "
உத்தம சோழனின் கட்டளைக்கு அவர்கள் உடனே கட்டுப்பட அமர்ந்தவாக்கிலேயே மேசையின் மீது கால்களை போட்டவன்.. " ஐ வான்ட் த பிளடி நேம்.. "
"சார் சார்.. என்னை மன்னிச்சுடுங்க சார்.. ஏதோ காசுக்கு ஆசைப்பட்டு பண்ணிட்டேன். பிள்ளை குட்டிக்காரன் சார்.. இந்த ஒரு தடவை மன்னிச்சு விட்டுடுங்க சார்..." நாக்கு உலற உயிர் பயத்தில் பிதற்றினான்.
"ஸ்...ஸ்..ஸ்.." என்றபடி தலையை அழகாய் இருபுறமும் அசைத்தவன் "இது என் கேள்விக்கு பதில் இல்லையே " என்க..
"அ..து... அது வந்து... அறிவழகன் சார் தான்.." என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் அவனது இன்னொரு காலிலும் தோட்டா திருஷ்டி கழித்தது.
அறிவழகன் சமூகத்தில் பெரும்புள்ளி. இதுவரை நேரிடையாக இருவரும் மோதியது இல்லை..
'இப்போது மட்டும் என்னோடு வெளிப்படையாக விளையாட வேண்டுமென்றால் என்ன காரணமாக இருக்கும். ஹாங். எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருந்து விட்டு போகட்டும்' என்று அந்த காரணத்தை அசால்ட்டாக ஒதுக்கியவன்
"மிஸ்டர்.அறிவழகன் கவுன்ட் யுவர் டைம் " என்றவன் குரலில் என்ன இருந்தது..? விரோதமா... வஞ்சமா..?
அவன் மட்டும் அந்த காரணத்தை அறிய முற்பட்டிருந்தால் அவன் வாழ்வில் பெரும் புயல் வீசாமல் தடுத்திருக்கலாம். ஆனால் விதி யாரை விட்டது..
பலத்த கரகோஷ சாரல்களுக்கு நடுவே தலை நிமிர்ந்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தவள் அவர்களது வாழ்த்துகளை எல்லாம் சிறு புன்னகையுடன் கடந்து சென்றாள்.
அது பெண்கள் படிக்கும் இளங்கலை கல்லூரி. சுற்றிலும் மாணவிகள் படை சூழ கம்பீர நடையுடன் அந்த அரங்கத்தின் உள்ளே மேடையேறினாள் அவள்.
"வாழ்த்துக்கள் தேன் மொழி.." என்றபடி கையில் சிவப்பு நிற பூங்கொத்தினை கொடுத்து வரவேற்றார் அந்த கல்லூரியின் தாளாளர் ஜான் பீட்டர்.
மரியாதை நிமித்தமாக மற்ற பேராசிரியர்களும் வந்து வாழ்த்துகளை தெரிவிக்க அனைத்தையும் தலையசைப்புடன் ஏற்றுக் கொண்டாள்.
"இவங்க தான் மிசஸ் தேன்மொழி. நம்ம கல்லூரிக்கு புதிதாக வந்திருக்கும் பிரின்சிபால். இந்த சின்ன வயசுலயே இவ்ளோ தூரம் முன்னுக்கு வந்திருக்கிறாங்கான்னா... அதுக்கு காரணம் அவர்களோட விடாமுயற்சியும் கடின உழைப்பும் தான். கண்டிப்பா இவங்க உங்களை போன்ற இளந்தலைமுறையினருக்கு நல்லதொரு முன்னுதாரணமா இருப்பாங்க அப்படிங்கிறதுல எந்த சந்தேகமும் இல்லை. மிசஸ் தேன்மொழி கேன் யூ கிவ் டூ வார்ட்ஸ்..."
தன்னை பேச அழைத்தவரை இளமுறுவலுடன் எதிர் கொண்டவள் மாணவிகளை பார்த்து பேசத் தொடங்கினாள்.
"ஹாய் மை டியர் பியூட்டி புல் பட்டர்பளைய்ஸ். உங்களை எல்லாம் பார்க்கும் போது எனக்கு பொறாமையா இருக்கு. என்னடா.. இப்படி சொல்றேன்னு பார்க்கிறீங்களா.. ஏன்னா உங்களோட எனர்ஜி பார்க்கும் போது அய்யோ நானும் திரும்பவும் காலேஜ் படிக்க கூடாதான்னு இருக்கு " என்று சொல்ல அரங்கத்தினுள் மாணவிகளின் கூச்சல். அவர்களை எல்லாம் கையசைப்பில் அடக்கியவள் "அதுலயும் உங்க சிரிச்ச முகம் இருக்கே அப்பப்பா.. சான்சே இல்ல. சோ எப்பவும் இதே போல சிரிச்சிக்கிட்டே இருங்க. அது தான் எங்க எல்லோரட கனவும் கூட..." என்று இயல்பாய் அவர்களோடு நட்புரவோடு உறவாடியவளை அவர்கள் எல்லோருக்கும் மிகவும் பிடித்துப் போனது.
"ஐ லவ் யூ மேம் " கூட்டத்தில் இளம் பட்சிகள் தங்கள் அன்பினை கொட்ட அதில் சுகமாய் நனைந்தாள் தேன்மொழி. "ஐ லவ் யூ டூ " என்று பதில கொடுத்தவள் அதே மகிழ்ச்சியுடன் அன்றைய நாளை கடந்தாள்.
தேன்மொழி. இவளுக்கு தெரியாத ஒன்றே இல்லை எனலாம். சொந்தமாக பொட்டிக், பேக்கரி ஷாப் வைத்து நடத்தி கொண்டிருப்பவள். புதிதாக நர்சரி ஒன்றை கூட ஆரம்பித்திருக்கிறாள்.
ஒரு நாளைக்கு இருபத்தி நான்கு மணி நேரம் பத்தாமல் தொடர்ந்து பல வேலைகளில் தன்னை புகுத்திக் கொள்பவள். ஓய்வென்பது அவளுக்கு பிடிக்காத ஒன்று.
சும்மா ஓயந்திருந்தால் கண்ட நினைவுகளும் சிந்தையில் நிரம்பி கடைசியில் அவனிடத்தில் கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருக்கும். அதை மறக்கத் தானே அவள் அத்தனை வித்தைகளையும் கற்று தன் முழு நேரத்தையும் தொழிலிலேயே செலவழித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.
இதோ இப்போது ஏற்றிருக்கும் கல்லூரி பதவி கூட அதற்காக தானே.. தொழில் தொழில் என்று ஓடுபவளுக்கு இன்றைய இளந்தலைமுறையை கண்டாலாவது வாழ்க்கையில் பிடிப்பு வராதா... என்ற நப்பாசையில் அவளது தாய் மீனாட்சி இந்த வேலையை பரிந்துரைக்க அவளோ தனக்கு கிடைத்த மருந்தாக பற்றிக் கொண்டாள்.
எல்லாம் அவனை மறக்க தான். அவன் ஒருவனை மறக்கத் தான். அவள் வாழ்வையே புரட்டிப்போட்டவனை மறக்கத் தானே. ஆனால் அது நடக்க கூடிய காரியமா?
பூவாய் அவள் இதயத்தில் நுழைந்தவன் சூறாவளியாய் துவம்சம் செய்து சென்றவனை அவ்வளவு எளிதில் மறந்து விட தான் முடியுமா?
எத்தனை மகிழ்ச்சியோடு அவன் கரம் பிடித்தாளோ அதற்கு இரட்டிப்பாய் வேதனையோடு அவன் உறவிலிருந்து வெளியேறியதை எப்படி சொல்ல...
இணை சேர்கையில் வருகின்ற மகிழ்ச்சி ஏன் விட்டு விலகுகையில் வருவதில்லை. காலம் தான் எத்துணை கொடூரமானது. வலிக்க வலிக்க பல ரணங்களை ஆறாத் தழும்பாக விட்டு செல்கிறது.
செல்லும் வழி வேறு வேறாக ஆனப்பின் இவர்களை ஒன்று சேர்க்க காலம் என்னத் திட்டம் தீட்ட போகிறதோ..
ஒலிபெருக்கியில் பாடல் ஒலித்து கொண்டிருக்க பூஜை கூடையை கரங்களில் தாங்கியபடி பிராகாரத்தை வலம் வந்து கொண்டிருந்தார் மீனாட்சி.
இதழ்கள் ஏதோ மந்திரத்தை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருக்க.. மனம் முழுவதும் மகள் தேன்மொழியே வீற்றிருந்தாள் . "அப்பனே முருகா! இந்த பிள்ளைக்கு நீயாவது ஒரு நல்ல வழியை காட்டக் கூடாதா.. "
எப்போதும் போல மகள் வாழ்வு எண்ணி பெற்றத் தாயாக அவர் கலங்கி நிற்க அது முருகப் பெருமானின் பாதம் சேர்ந்ததோ என்னவோ... கோயில் மணியோசை இசைந்து ஒலித்தது. இனி எல்லாம் வசந்தமே மீனாட்சி என்று சொல்லமால் உணர்த்தியதோ அந்த மணியோசை.
பூஜை கூடையை அங்கிருந்த கல் மண்டபத்தின் ஒரு ஓரமாய் வைத்தப்படி அங்கேயே அமர்ந்து கொண்டார் அவர்.
"அம்மாடி மீனாட்சி சவுக்கியமா.." என்றபடி அருகே வந்து நின்ற அம்புஜம் மாமியை பார்த்து "எல்லாரும் சவுக்கியம் மாமி. நீங்க எப்படி இருக்கீங்க" சம்பிரதாய நிமித்தமாக அவரும் கேட்டு வைத்தார்.
"எனக்கென்னடியம்மா... நல்லா இருக்கேன். அப்புறம் சொல்லு.." என்றபடி அவர் அருகிலேயே வம்பு வளர்க்க அமர்ந்தவர் "ஆமா உன் பொண்ணு தேனு எப்படி இருக்கா.." என்றவர் மீனாட்சியின் பதிலை கூட எதிர்பாராமல் "நம்ம எம்டிஎஸ் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் ஓனர் கோபாலு இருக்கிறாருல அவரோட ஒரே பையனுக்கு நம்ம தேனுவை கேட்கிறாங்க. பேசி முடிச்சிருவோமா.." என்க மீனாட்சியை சங்கடம் சூழ்ந்து கொண்டது.
அவருக்கு அந்த குடும்பம் பற்றி நன்கு தெரியும். நல்ல வசதி வாய்ப்பான குடும்பம் தான். அவர் மகனை கூட உறவுக்கார திருமணத்தில் பார்த்ததுண்டு. பார்க்க லட்சணமாய் தான் இருந்தான். ஆனால் அவருக்கு கவலையெல்லாம் தன் பெற்ற மகளை நினைத்து தான்.
கொஞ்சமும் பிடி கொடுக்காமல் தான் பிடித்த முயலுக்கு மூன்று கால் என்று நிற்கும் ரகமாயிற்றே. அவளாவது பரவாயில்லை. அவளை பெற்றவர் என்று ஒருவர் இருக்கிறாரே. அவர் அவளுக்கு மேல். டாட்ஸ் லிட்டில் பிரின்சஸ் என்று தலைக்கு மேல் தூக்கி வைத்து ஆடும் ரகம்.
மகள் தவறு செய்தால் கூட பெருமிதமாய் மார்தட்டும் அதிமேதாவியான தன் கணவனுக்கு மகளை நிர்பந்திக்க முடிவதில்லை. ஏதோ ஒரு முறை வாழ்க்கை தவறாய் முடிந்து விட்டது. அதற்காய் அதையே நினைத்துக் கொண்டு கவலைப்பட்டு கொண்டிருந்தால்...
அடுத்து நடக்க வேண்டியதை பார்க்க வேண்டாமா?
இந்த உலகில் ஒருமுறை தோற்றுப் போனால் மறுமுறை வெற்றிகரமாக வாழ்க்கையை நடத்த வில்லையா என்ன.?
ஒன்று மறக்க தெரிந்திருக்க வேண்டும். இல்லை மன்னிக்க மனமிருக்க வேண்டும். இது தானே மகிழ்ச்சியின் மந்திரம்.
பெரும் கவலையாக இருந்தது மீனாட்சிக்கு. ஒன்று அனைத்தையும் மறந்து ஒன்றாய் வாழ வேண்டும். இல்லை அதை விட்டு அடுத்து என்ன என்று பார்க்க வேண்டும். ஆனால் இவளானால்.. இரண்டும் இல்லாமல் சாமியார் ஆகப் போவது போல திரிந்தால்..
"மீனா... ஹேய்.. மீனாட்சி.. என்ன இப்பவே உன் பொண்ணை கல்யாண கோலத்துல எண்ணி பார்த்துக் கனவா?" என்று அவரது மனம் புரியாமல் அந்த அம்மணி பாயாசம் கிண்ட மீனாட்சிக்கு இப்போது எரிச்சலாக வந்தது.
"இல்லை மாமி. இப்போ வேண்டாம் . அவளுக்கு வரன் பார்க்கும் போது நானே உங்ககிட்ட சொல்றேன். உங்க பெருந்தன்மையான மனசுக்கு எனக்கு நல்லது தானே பண்ண நினைப்பீங்க. அது எப்போ நடக்கணுமோ அப்போ நடக்கட்டுமே. சரி மாமி நாழி ஆகிடிச்சு நான் புறப்படுறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பி விட்டார்.
மன அமைதி வேண்டி கோயிலுக்கு வந்தால் அங்கேயும் இது போன்ற உறவுகள் வந்து தொல்லை கொடுக்கிறதே. அடுத்தவர் மனம் புண்படும் என்று யோசிப்பதே இல்லை. தங்கள் குடும்பம் பற்றி நன்கு தெரிந்தும் காணும் இடமெல்லாம் வாய்க்கு தீனிப் போட ஆசைப்படுபவர்களை முன்பு எல்லாம் கோபத்தில் பேசிய துண்டு. ஆனால் இப்போது ரொம்ப பக்குவமாய் தான் கையாள்கிறார்.
ஒன்றுக்கு இரண்டாய் சொல்லி ஊர் வாய்க்கு அவலாக அரைபடுவதை விடப் பட்டும் படாமலும் விலகி கொள்வது சாலச் சிறந்ததாயிற்றே. காலம் நல்ல அனுபவத்தை கொடுத்திருந்தது அந்த பெண்மணிக்கு.
வீடு வந்ததும் பூஜை கூடையை சாமியறையில் வைத்து விட்டு வெளியே வரும் பொழுது தேன்மொழியின் கார் வாசலில வந்து நின்றது. காரிலிருந்து மலர்ந்த முகத்துடன் வந்த மகளை கண்டதும் மனம் கொஞ்சம் லேசானது.
மகள் மகிழ்ச்சியாய் இருந்தால் அது போதுமே. எல்லாம் அவள் நிம்மதிக்காக தானே.
"என்னம்மா.. ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கப் போல".
"யெஸ் ம்மா.. ஐ அம் சோ ஹாப்பி. ரொம்ப ரொம்ப நிறைவா இருந்திச்சும்மா. என்ன சொல்ல... ஜஸ்ட் வாவ்ம்மா.. நானே ஒரு காலேஜ் ஸ்டூடண்ட் மாதிரி பீல் பண்ணேன்ம்மா. எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கும்மா இந்த ஜாப்".
'ஹா ஹா. எனக்கு இது தானே வேண்டும்'. இறுகி போய் இருக்கும் மகள் மனம் பழையபடி இளக வேண்டும் என்று தானே இந்த திட்டத்தை செயல்படுத்தியது. 'ஆஹா பேஷ் பேஷ் மீனாட்சி உன் ஐடியா வொர்க் அவுட் ஆக ஆரம்பிச்சுடுச்சிடி' என்று தனக்கு தானே பாராட்டு பத்திரத்தை வாசித்துக் கொண்டார்.
பெரும்பாலான இல்லத்தரசிகள் தங்களை தாங்களே உற்சாக படுத்திக் கொண்டால் தானே உண்டு.
மகளது முகம் பார்த்தபடி அவளருகே அமர்ந்த தாயின் மடியில் தலை சாய்த்து கொண்டாள் தேன் மொழி.
மீனாட்சிக்கு மனம் குளிர்ந்து போனது. கண்களில் இரு துளி ஆனந்த கண்ணீர். ஒரு காலத்தில் கல்லூரி முடிந்து வந்ததும் இப்படிதான் என்ன வேலையில் இருந்தாலும் பிடித்து இழுத்து வந்து இப்படி மடி சாய்ந்து கொள்வாள்.
'அப்பனே முருகா! உனக்கு கோடான கோடி நன்றி!' கண்கள் பனிக்க மகளது கேசத்தை வருடிக் கொடுக்க ஏதேதோ பேசியப்படி தேன்மொழி அப்படியே உறங்கிப் போனாள்.
அவள் தூக்கம் கலையாமல் மெதுவாய் எழுந்தவர் அவள் முன் மண்டியிட்டு அமர்ந்தபடி நிர்மலமான மகளது முகத்தை ஆசைப் பொங்க பார்த்தார். அதை அப்படியே தன் அலைப்பேசியில் பத்திரப்படுத்தியும் கொண்டார்.
மகள் இப்படி நிம்மதியாக தூங்கி தான் எத்தனை நாட்கள் ஆகி விட்டது. இந்த கணத்தை இப்போது விட்டால் இனி காண முடியுமோ முடியாதோ என்ற தவிப்பில் மகளை அணைத்து நெற்றி முகர்ந்தார்.
"என்னடி மீனாட்சி. தூங்கிட்டு இருக்கிற குழந்தைக்கு முத்தம் கொடுக்க கூடாதுன்னு உனக்கு தெரியாது" தன் பின்னால் வந்து நின்ற கணவனை வாயில் விரல் வைத்து அதட்டியவர் "ஷ்ஷ்.. எதுக்கு இப்போ இப்படி சத்தமா பேசுறீங்க . தேனு முழிச்சிற போற".
"என்றைக்கும் இல்லாம இன்றைக்கு என்னடி என் பிள்ளை மேல பாசம் வழியுது" மீசையை தடவியபடி மற்றொரு ஷோபாவில் அமர்ந்து கொண்டார். அவர் அருகே தானும் அமர்ந்து கொண்ட மீனாட்சி "என்னமோ எனக்கு அவள் மேல பாசமே இல்லாதது போல பேசுறீங்க".
"பின்ன என்னடி என் பிள்ளையையே வச்சக் கண்ணு வச்சப்படி பரவசமா பார்த்துட்டு இருக்க. என் பிள்ளை முகம் பார்த்து என்றைக்காவது ஒழுங்கா பேசியிருக்கியா. எப்போ பாரு என் பிள்ளை மனசை கலைக்கிறதே உன் வேலை.." என்று கிடைத்த இடைவெளியில் தன் ஆதங்கத்தைக் கொட்டினார்.
'மகள் நன்றாக வாழ வேண்டும் என்றெண்ணத்தில் நல்லது சொன்னால் இவருக்கு இப்படி தான் தெரியும்' மனதில் பொருமியவர்..
"ஆமா ஆமா... இன்னும் இவள் பச்சைக் குழந்தை பாருங்க.. இன்னும் கொஞ்சிக்கிட்டே இருங்க. பேரன் பேத்தி கண்டாச்சு. இன்னும் குழந்தை பாப்பான்னு இவளைக் கொஞ்சி குலாவிக் கிட்டே இருங்க. நல்லா வருவீங்க நீங்க".
"அட போடி .. என் பொண்ணுக்கு எத்தனை வயசானான்னாலும் அவ எனக்கு லிட்டில் பிரின்சஸ் தான்டி" என்று பெருமைப் பொங்க சொன்னவர் பழைய ஞாயபகத்தில் குரல் தழுதழுக்க...
"ரோஜாப் பூ மாதிரி பட்டு மேனியா என் கையில இவளை ஏந்துனது இப்போ கூட எனக்கு ஞாயபகம் இருக்குடி. என் ஏஞ்சல் டி அவ. நான் அப்படி தான் செல்லம் கொஞ்சுவேன். அதுல உனக்கு என்னடி பிரச்சனை.." என்றவர் குரலில் தந்தையின் கர்வம் அதிகமாய்.
'எனக்கு ஒன்னும் இல்லை . அவளுக்கு உரிமைப் பட்டவனுக்கு தான் பிரச்சனை' என்று வாய்க்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டவர் "என் பொண்ணு என் பொண்ணுன்னு சொன்னா மட்டும் போதாது. நல்ல வாழ்க்கையை பிள்ளைக்கு அமைச்சு கொடுக்கிறது தான் ஒரு அப்பாக்கு அழகு. ஆனா நீங்க அன்றைக்கு என்ன பண்ணுனீங்க" என்று அன்றைய நாளில் நடந்த கலவரத்தை கோடிட்டு காட்ட கணவனது முகம் கடுவன் பூனையானது.
"போதும் போதும். இதோடு நிப்பாட்டு. எல்லாம் எனக்கு தெரியும். அவன் பேச்சே இந்த வீட்டுக்குள்ள வரக்கூடாது. அவன் கிட்ட என் பொண்ணு மாட்டிகிட்டு பட்டது எல்லாம் போதும். கடைசி வரை என் பொண்ணை எனக்கு பாத்துக்க தெரியும். நீ உன் வாயை வச்சுகிட்டு சும்மா இரு.." என்று மனைவியை அடக்கியவர் ஷோபாவில் தூங்கி கொண்டிருந்த மகளை கையில் தூக்கியபடி அவளது அறைக்கு செல்லலானார். மீனாட்சியும் அவர் பின்னேயே சென்றார்.
"மீனா.. அந்த தலையணையை கொஞ்சம் இப்படி வை" என்றவர் பூ போல மகளை மெத்தையில் கிடத்தினார்.
தந்தையின் அன்பு வித்தியாசமானது. ஒரு வகையில் ரசனைக்கு தீனிப்போட கூடியதும் கூட. அதை தாயாக கண்டு களிப்பது ஒரு சுகமென்றால்.. மனைவியாக பார்ப்பது நெஞ்சுக்குள் இன்பச் சாரல்.
*********************
"வா...வாட்.. வாட் த ஹெல் ஆர் யூ டூயிங்..." உத்தமசோழனின் குரலோடு சேர்ந்து ஆதிராவின் உடலும் சேர்ந்து அதிர்ந்தது.
"ஆர் யூ மேட். டோன்ட் யூ ஹவ் சென்ஸ்.."
'போச்சு... இன்னைக்கு இவன் என்னை வச்சி செய்யப் போறான்' ஆதிரா மனதில் நினைத்துக் கொண்டாள். கையில் கட்டியிருந்த கைகடிகாரத்தில் நேரத்தை குறித்துக் கொண்டாள்.
எப்படியும் குறைந்தது. ஐந்து நிமிடங்களாவது ஆகும் இவன் நிதானத்திற்கு வர. அதுவரை மனதை தயார் படுத்திக் கொள்வோம்.
"டோன்ட் எவர் டூ திஸ் அகெய்ன். மைன்ட் இட் ..." நெற்றி நரம்பு புடைக்க பேசி முடித்தவன் முகத்தை அப்பாவியாய் பார்த்தாள் அவள்.
"டேய் .. போதும்டா... இதோட நிப்பாட்டு... இதுக்கு மேல ஒரு வார்த்தை பேசின... குடலை உருவி மாலையா போட்டுருவேன் பார்த்துக்க...'"என்று கோபத்தில் அவளும் பதிலுக்கு எச்சரித்தவள் தொப்பென்று அந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டாள்.
அதுவரை கத்திக் கொண்டிருந்தவன் அவளது சோர்வில் கொஞ்சம் கோபம் தணிந்தவனாய் தண்ணீர் டம்ளரை அவள் புறம் நகர்த்தி வைத்தான்.
மேசையில் பின்புறமாக சாய்ந்து கொண்டவன் "கம் ஆன் ஆதி... உன் நல்லதுக்கு தானே சொல்றேன். பேசாமா நீ யுஎஸ் கிளம்புற வழிய பாரு.. குட்டுவை நான் பார்த்துக்கிறேன்" அவன் இப்போது சமாதானமாய் இறங்கி வந்தான்.
"முடியா..து சோழா..ழா. கண்டிப்பா என்னால முடியாது. செழி குட்டுவை பிரிஞ்சு என்னால ஒரு நிமிஷம் கூட இருக்க முடியாது. அ...அ.. அ..து உனக்கு தெரியும் தானே. தயவு செய்து என்னை கம்பெல் பண்ணாத.." வெட்டு ஒன்று துண்டு ரெண்டாய் பேசினாள் அவள்.
"ஷ்.. என்ன ஆதி நீ பேசுற. எத்தனை காலத்துக்கு நீ இப்படியே இருக்கப் போற.. போதும் இப்பவரை நீ எனக்கு செய்த உதவிக்கு. இனி நீ உன் வாழ்க்கையை கவனி. என்னால உன்னோட எதிர்காலம் நாசமாவதை பார்த்துக்கிட்டு சும்மா இருக்க முடியாது". அவன் குரலில் இப்போது உறுதி தெரிந்தது.
ஆதிராவிற்கு கோபமாக வந்தது. தனக்கென்று இருக்கும் ஒரு ஜீவனையும் விட்டு பிரிந்து போகச் சொன்னால் பாவம் அவள் தான் என்ன செய்வாள். தன் தனிமைக்கு வடிகால் அந்த இளம் பிஞ்சு மட்டும் தானே.
அவன் பிடிவாதம் அறிந்து அழுதபடி ஒன்றும் பேசாமல் அறையை விட்டு வெளியேறினாள் ஆதிரா.
கதவு மூடிய அடுத்த நொடி அவனது மனம் அடைப்பட்டது குற்ற உணர்வில். தனது தேவைக்காக அவளை பயன்படுத்தியதை எண்ணுகையில் அவனுக்கு அவன் மேலேயே கோபம்.
'ம்கூம்...இவளை இப்படியே விட்டால் குட்டுவே போதும் என்று வாழ்ந்து விடுவாள். அவள் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டுமானால் குட்டுவை விட்டு விலகி இருப்பது தான் நல்லது...' தெளிவான முடிவுடன் வீடு நோக்கிப் புறப்பட்டான் உத்தமசோழன்.
பெரியவர்கள் ஆடும் விளையாட்டில் பிஞ்சு மனம் வாடுவதை யார் அறிவாரோ... புரிந்து கொள்ள வேண்டியவனோ இறுகி போய் நிற்க... அணைக்க வேண்டிய கரங்களோ அறியாமலே இருக்கிறதே.
வாழ்க்கை எனும் ஆட்டத்தில் எத்தனை ரவுண்ட் நின்று ஆடினாலும்.. நாம் அடிக்கும் பந்திற்கு நாம் தானே பொறுப்பு.
தன் முன்னால் இருந்த பிஸ்தா கிரீன் வண்ண துணியை சிறு சிறு துண்டுகளாக வெட்டி கொண்டிருந்தாள் தேன் மொழி. மாடலுக்காக வைக்கப் பட்டிருந்த பொம்மையின் மீது வரிசையாக அடுக்கி லாங் கவுனாக வடிவமைத்து முடிக்கையில் நேரம் நள்ளிரவை தொட்டுக் கொண்டிருந்தது.
அவளை பொறுத்தவரை வேலை முக்கியம். அதற்கு குறுக்கீடாக எது வந்தாலும் தேவை இல்லாததே. இது அவளது சொந்த காசில் ஆரம்பித்த கடை. தனி ஒருத்தியாக தொடங்கி இப்போது பத்து பேர் வரை இவளுக்கு கீழ் வேலை பார்க்கின்றனர்.
அவளது எந்த தேவைக்கும் பெற்றோரை நாடுவதே இல்லை. அதற்கெல்லாம் காரணம் அவன்தான். அவனது அந்த சொல் இன்னும் அவளுக்கு நினைவிருக்கிறது.
"உன்னால உன் சொந்த காலுல நிக்க முடியுமா? "
அந்த குரலுக்கான பதில் அன்று உண்மையிலும் இல்லை தான். அதனால் வாய் மூடி மெளனித்திருந்தாள். ஆனால் இப்போது அதற்கான பதில் இவள் வசம் இருக்கிறதே. அவனிடம் அதை சொல்ல வேண்டும் என்று சில சமயம் எண்ணியதுண்டு . ஆனால் சொல்லை விட செயலில் காட்ட வேண்டும் என்று ஒரு அவா அவளுக்கு. அவன் எதுவெல்லாம் அவளிடம் இல்லை என்று சொன்னானோ அதையெல்லாம் முடித்துவிட்டு அவன் முன் போய் நிற்க வேண்டும்.
'பார்த்தாயா...? இப்போது என்ன சொல்கிறாய்' என்று மார்தட்டி மல்லு கட்டும் வேகம் அவளுள். அந்த வேகம் தான் அவளை இந்த நிலைக்கு கொண்டு வந்திருக்கிறது. ஒன்றும் தெரியாமல் இருந்தவள் இப்போது பட்டுத் தெரிந்து மெதுவாக கற்றுக் கொண்டு ஒரு குட்டி தொழிலதிபராக மாறியதற்கு காரணம் சொல்லப்போனால் அவன் தானே.
தந்தை கூட " ஏன்மா இவ்ளோ கஷ்டம் உனக்கு. நான் பார்த்துக்க மாட்டேனா" என்று வருத்தத்துடன் கேட்டதுண்டு. ஆனால் அவளுக்கு அதில் துளியும் இஷ்டமில்லை.
என் வாழ்க்கையில் நடக்கும் ஒவ்வொரு நல்லது கெட்டதுக்கும் நான் தான் பொறுபேற்க வேண்டும். என்னால் என்னையே பார்த்துக்க முடியாது என்று சொன்னவனிடத்தில் அப்படியெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. என்னால் முடியும் என்று காட்ட வேண்டும் என்கிற வெறி தான் அவளை மேலும் மேலும் உயர வழிவகை செய்தது. இன்றளவும் அப்படித்தானே.
கடந்த கால நினைவில் மூழ்கியவள் நேரம் போனதே தெரியாமல் வேலையில் மூழ்கிப் போனாள்.
இவள் பொட்டிக்கிற்கு வந்து தான் ஆக வேண்டும் என்ற நிலையில் அவளது கடை இல்லை தான். ஆனால் முக்கியமான கஸ்டமருக்கான ஆடைகளை இவள் தான் வடிவமைப்பாள். மற்ற வேலைகளை கடை ஊழியர்கள் பார்த்துக் கொள்வர். ஒரு வழியாக தனது வேலையை முடித்து விட்டு அன்றைய நாளுக்கானதை பட்டியலிட்டு வைத்து விட்டு வீட்டிற்கு கிளம்பினாள்.
நேரம் ஒரு மணியை தாண்டியிருந்தது அவள் வீட்டிற்கு வந்து சேர்கையில். வாசல் கதவை திறந்தபடி உள்ளே நுழைந்தவள் முன் பட்டென்று ஏதோ உடைபட அதிர்ச்சியில் அப்படியே நின்று விட்டாள் தேன்மொழி.
"ஹாப்பி பர்த்டே அம்மா!" என்றபடி அவள் காலை கட்டிக் கொண்டது ஒரு சின்ன வாண்டு.
"ஹேய் அம்முமா...நீ இன்னும் தூங்கலயா. இன்னுமா முழிச்சிருக்க" நம்ப முடியாமல் கேட்டாள் தேன்மொழி.
"ஆமாமா...நான் இன்னும் தூங்கல. உங்களுக்கு பர்த்டேல. விஷ் பண்ணாம எப்படி தூங்குவேன்" என்று மழலை மொழியில் மிழற்றியது குழந்தை. "ஐ லவ் யூ அம்மா..." என்றபடி தேன் மொழியின் கன்னத்தில் முத்தத்தை எச்சில் பதிய பதித்தது.
கண்கள் கலங்க குழந்தையின் முத்தத்தை அனுபவித்தவள் பதிலுக்கு மகளை கட்டியணைத்து அழுந்த முத்தமிட்டாள்.
"என் பட்டு... என் செல்லம். ஐ லவ் டூ அம்முமா..." என்று தாயும் மகளும் தங்கள் உலகில் லாபித்திருக்க தேன்மொழியின் தாய் மீனாட்சியும் அவர்களோடு சேர்ந்து கொண்டார்.
"பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள் தேனுமா.." என்று அவர் ஆசிர்வாதம் பண்ண இதை அனைத்தையும் ஒரு வித இயலாமையுடன் பார்த்து கொண்டிருந்தார் மீனாட்சியின் கணவர்.
'என் பொண்ணுக்கு நான் தான் முதல் முதலா பிறந்தநாள் வாழ்த்து சொல்லணும்ன்னு ஆசையாய் இருந்தேன். ஆனா இந்த அம்மு பாப்பா முந்திகிச்சே...' மனதினுள் சோக கீதம் வாசித்தார் அவர்.
'சரி அவதான் குழந்தை. இந்த மீனாட்சிக்கு எங்க போச்சி அறிவு. குத்து கல்லு மாதிரி நான் இருக்கேன். என்னை விட்டுட்டு இவ எப்படி என் பொண்ணுக்கு விஷ் பண்ணலாம். இவளுக்கு தெரியும் தானே எல்லா பிறந்த நாளுக்கும் நான் தானே முதலில் வாழ்த்து சொல்வேனென்று'.
'எல்லாம் அந்த வேண்டாதவன் எங்க குடும்பத்துக்குள்ள வந்ததுக்கு அப்புறம் தான். நானும் என் பொண்ணுமா சந்தோஷமா இருந்தோம். கடன்காரன்.. வந்ததும் தான் வந்தான். எங்க குடும்பத்து மொத்த நிம்மதியையும் தூக்கிட்டுப் போய்ட்டான்....'
கணவர் இன்னும் வாழ்த்து சொல்லாததை உணர்ந்து மீனாட்சி கணவரை அழைத்தார். "என்னங்க.. என்ன அங்கேயே நின்னுட்டு இருக்கீங்க".
'ம்ம்.. வேண்டுதல்டி'
"இப்போ தான் நான் உனக்கு கண்ணுக்கு தெரியுறேனாடி".
"இது என்னங்க கேள்வி. நீங்க என்ன பூதமா ? கண்ணுக்கு தெரியாம இருக்க".
மற்ற நேரமாக இருந்திருந்தால் 'அட மீனாட்சி நீ கூட நல்ல காமெடி பண்ணுறீயே' என்று சிரித்திருக்க கூடும். ஆனால் இப்போதோ மனிதரே கடுப்பில் இருக்கிறாரே.
கணவனின் மனநிலையை உணராமல் அவர்கள் பாட்டிற்கு கேக்கினை கொண்டு வந்து வெட்ட அவருக்குள் புகைச்சல் அதிகமானது.
'அடப் பாவிகளா. என்னை அம்போனு விட்டுட்டீங்களே'. அழுது புரண்டது அவரது மனசாட்சி.
அவரது மனதின் ஓலம் அம்முவிற்கு புரிந்ததோ என்னவோ அவரின் விரல் பிடித்து அழைத்து சென்றாள்.
"அட வாங்க தாத்தா... அம்மா வரதுக்கு முன்ன வரை நான் தான் விஷ் பண்ணுவேனு துள்ளி குதிச்சிட்டு இருந்தீங்க. இப்போ என்னடான சும்மா இருக்கீங்க. அட வெட்க படாம வாங்க தாத்தா..." என்று அம்மு அவரின் கை பிடித்து அழைக்க அதுவரை முறுக்கிக் கொண்டிருந்தவரின் வீரம் வற்றிப் போனது.
அதுவரை பேத்தி என்றும் பாராமல் போட்டிக்கு நின்றவர் பாகாய் உருகிப் போனார்.
பிஞ்சு குழந்தையின் மாசற்ற செயலின் முன் அவரது வீராப்பு இருந்த இடம் தெரியாமல் போனது. கள்ளமின்றி நடக்க குழந்தைகளை விட சிறந்தவர்கள் தான் யார் இந்த உலகில்.
மனம் நெகிழ்ந்தவராக மகளின் தலை தொட்டு "நீ எப்பவும் சந்தோஷமா இருக்கணும் பாப்பா. அது தான் என்னோட விருப்பம்" என்று சொல்ல அங்கே எல்லாம் முழுமை பெற்ற நிறைவு.
"உங்க கூட இருக்கும் போது எனக்கு என்னப்பா கவலை" என்று பெருமைப் பொங்க சொன்ன மகளை பார்க்கையில் அவருக்கு மட்டற்ற மகிழ்ச்சி.
மகள்களை பெற்ற அப்பாக்களுக்கு தானே தெரியும் அவர்கள் தேவதை வம்சத்தை சேர்ந்தவர்கள் என்று. மகள்களின் ஸ்பரிசத்தை நுகர்ந்த அப்பாக்களுக்கு தானே தெரியும் அவர்கள் பூவினும் மெல்லியவர்கள் என்று.
ஒரு பெண் ஜனிக்கையில் இந்த பூலோகமே சேர்ந்து மகிழுமாம். அப்படியிருக்கையில் சாதாரண மனிதர்கள் எம்மாத்திரம். தலையில் தூக்கி வைத்து கொண்டாட அல்லவா வேண்டும்.
***************
ஆதிராவின் கண்கள் அழுதழுது வீங்கிப் போயிருந்தது. அலைப்பேசி திரையில் படமாக வைத்திருந்த குட்டுவை காண காண அவளுக்கு அழுகை கூடியது.
எதை கொடுத்தால் அவன் மகிழ்வான். எதற்கு அழுவான். யாரை எப்போது தேடுவான் என்று எல்லாம் அறிந்தவள் ஆயிற்றே. அவளை போய் அவனை பார்க்காதே பேசாதே என்று சொன்னால்... அது எப்படி முடியும்.
பெற்றாள் தான் பிள்ளையா? தாயன்பு என்பது ஒவ்வொரு பெண்ணின் கூடவே பிறப்பதாயிற்றே.
இரண்டு நாட்களாக குட்டுவை காணாமல் எப்படியோ கடத்தி விட்டாள். ஆனால் அவளால் இதற்கு மேல் முடியும் என்று தோன்றவில்லை.
குளிர்ந்த தண்ணீர் கொண்டு முகத்தினை கழுவியவள் ஒரு முடிவுடன் கிளம்பினாள்.
***********
சுற்றிலும் இருள் சூழ்ந்திருந்த அந்த வீட்டின் காம்பவுண்ட் சுவரை ஏறி குதித்தது ஒரு கருப்பு உருவம். அரவமின்றி மெல்ல நடந்து சென்று பின்பக்க சுவரில் மெல்ல ஏறத் துவங்கியது.
காவலுக்காக வைக்கப்பட்டிருந்த நாய்கள் வாலாட்டியபடி அந்த உருவத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த உருவம் மேலேறி முடிந்ததும் கீழே நின்று கொண்டிருந்த நாய்களுக்கு கையில் மீதமிருந்த மயக்க மருந்து பிஸ்கட்டினை தூக்கி எறிந்தது. அவை சமத்தாய் ஓடிச் சென்று பிஸ்கட்டினை கல்வித் தின்ற தொடங்கியது.
பின் கையிலிருந்த சாவி கொண்டு பால்கனியில் இருந்த கதவினை திறந்தது.
முதல் தடயை வெற்றிகரமாக தாண்டிய அந்த உருவம் மெல்ல பூனை பாதம் வைத்து வீட்டினுள்ளே பதுங்கி பதுங்கி சென்றது.
சரியாக அங்கிருந்த ஒரு அறையின் கதவை சத்தமின்றி திறக்க முயலுகையில் யாரோ பின்னிருந்து இழுத்து அந்த உருவத்தை நகர முடியாமல் செய்தனர். அதில் உடல் தூக்கிப் போட திணறியது அந்த உருவம்.
சட்டென்று விளக்குகள் அனைத்தும் எரிய பேந்த பேந்த விழித்தது அந்த உருவம். மாட்டிக் கொண்ட பயத்தில் நாக்கு தந்தியடித்தது. தப்பித்து ஓட முடியாமல் இறுகப் பிடித்திருந்தான் அவன்.
முகத்தில் மாட்டியிருந்த கருப்பு நிற மாஸ்க் பாதி முகத்தை மறைத்திருக்க தலையை குனிந்தபடி அவனிடமிருந்து விடுபடப் போராடியவள் முடியாதவளாக "கையை விடு சோழா.. நான் ஆதிரா" என்று சொல்ல அவனோ... "அது தான் நல்லாவே தெரியுதே. இந்த மாஸ்க் போட்டுருந்தா எனக்கு உன்னை அடையாளம் தெரியாதா..." என்று நக்கலாக கேட்டவன் "ரொம்ப புத்திசாலிதனமா நடந்துகிட்டோம்ன்னு நினைப்பா. நீயெல்லாம் எப்படி பிஸ்னஸ் நடத்துற" என்று பகடியடிக்க அவளுக்கு கோபம் கோபமாக வந்தது.
"போடா... பெரிய சிஐடி ஆபிசர் கண்டுபிடிச்சிட்டாரு" என்று சொன்னவள் அவனிடமிருந்து தன் கைகளை உருவிக் கொண்டாள். நேராக கிட்சன் சென்று ஒரு பாட்டில் தண்ணீரை ஒரே வாயில் குடித்து முடித்தாள். 'ஸ்ஸப்பா... எவ்வளவு ஹைட்டா சுவர் கட்டி வச்சிருக்கான். சுவரேறி குதிக்கிறதுக்குள்ள போதும் போதும்ன்னு ஆகிடிற்று' மனதார அவனை வசைப்பாடியவள்..
அங்கிருந்த ஆப்பிள் ஒன்றினை எடுத்து கடித்தப்படி முன்னறைக்கு வந்தாள். சோபாவில் சாய்வாக அமர்ந்தபடி ஆப்பிளை அடுத்த வாய் கடித்தாள்.
இதை அனைத்தையும் வேடிக்கையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் உத்தமசோழன். இது அவன் எதிர்பார்த்த ஒன்று தான்.
நேற்றே வருவாள் என்று அவன் கணித்திருக்க அவளோ பரவாயில்லை குட்டுவை காணாமல் இரண்டு நாள் தாக்குப் பிடித்திருக்கிறாள். உத்தம சோழனின் கேலி சிரிப்பை ஓரக் கண்ணால் பார்த்தவள்..
"என்ன சிரிப்பு வேண்டி கிடக்கு இப்போ.." வள்ளென்று விழுந்தாள்.
"பெரிய ஜான்சிராணின்னு நினைப்பு. இப்படி வீரதீர சாகசம் எல்லாம் பண்ணி தான் நீ இந்த வீட்டுக்குள்ள வரணுமா என்ன..? ஒழுங்கா முன்வாசல் வழியா வர வேண்டியது தானே".
"டேய்.. உனக்கு என்ன அம்னீசியாவா? நீ தான என்னை குட்டுவை விட்டு தள்ளியிருக்க சொன்ன.."
"ஆமா சொன்னேன். இப்போ அதுக்கு என்ன..."
"பின்ன எப்படி குட்டுவை பார்க்க வரதாம்.. நீ தான் ஹிட்லர் மாதிரி ரூல்ஸ் போடுறியே".
"அய்யோ... நீ சரியான தத்திடீ... உன் வாழ்க்கையை நீ வாழ்ந்துட்டு குட்டுவை பாருன்னு தான் நான் சொன்னேன்".
"அதுக்கு எதுக்குடா என்ன யுயெஸ் போகச் சொன்னா"
"ஏன்னா.. அங்க தான் உன்னோட வாழ்க்கை இருக்கு".
"என்ன சொல்ல வர நீ இப்போ.." புரிந்தும் புரியாதது போல கேட்டாள்.
"நான் சொல்றது உனக்கு புரியலையா?" என்று பதில் கேள்வி கேட்டவன் தோள்களை இலகுவாக குலுக்கியப்படி.. "அங்கே ஒருத்தன் உனக்காக தவமிருக்கிறது தெரிஞ்சும் நீ சின்ன பிள்ளை மாதிரி அடம் பிடிச்சிட்டு இருந்தா என்ன அர்த்தம் ஆதிரா..." அவன் குரல் தெளிவாக சொன்னது உண்மையை.
பரிதி. இளம்பரிதி. ஆதிராவின் காதலன். அவனை குறிப்பிட்டதும் காதல் கொண்ட மனம் மெல்ல வாடியது.
"இளம்பரிதியை கொஞ்சம் நினைச்சிப் பாரு. நீ இல்லாம அவன் அங்கே எவ்ளோ கஷ்டப்படுவான். அவனும் எவ்ளோ நாள் தான் உனக்காக காத்துட்டு இருப்பான்". அவளுக்கு எப்படியாவது எதார்த்தத்தை புரிய வைத்து விடும் வேகம் அவனுள்.
"அதைப் பத்தி நீ ஒன்னும் கவலைப் படாத" அடக்கப்பட்ட கோபத்தில் சீறினாள் அவள்.
"அடிங். அப்படியே ஓங்கி அடிச்சேன்னு வை முப்பத்திரெண்டு பல்லும் விழுந்திடும்" என்று மிரட்ட ஆதிரா உம்மென்று முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டாள்.
இவர்கள் பேச்சு சத்தம் கேட்டு சோழனின் தாய் அன்னபூரணி அங்கே வந்தவர் இவர்களது சம்பாஷனையை எந்த வித குறுக்கீடுமின்றி கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.
"நான் கவலைப் படாம வேறு யாரு கவலைப்படுவா... குட்டுவை நாங்க பார்த்துக்குவோம். நீ ஒழுங்கு மரியாதையா பரிதியோட வாழுற வழிய பாரு".
அதுவரை அமைதியாக கேட்டுக் கொண்டிருந்த அன்னபூரணி "ஆதி நீ அப்படியே செய்திடுமா. எல்லாம் உன் நல்லதுக்குத் தானே" பரிவாய் சென்னவரை வெற்றுப் பார்வை பார்த்தாள் ஆதி.
"என்ன ஆன்ட்டி. நீங்களும் புரியாம பேசுறீங்க".
"எதை புரிஞ்சிக்கல ஆதி.." பூரணியின் கேள்விக்குள்ளேதான் பதிலும் அடங்கியிருந்ததோ. அவரது முகம் பார்த்தவள் பின் சோழனை பார்த்தப்படி..
"உங்க பையன் மட்டும் என்னவாம். குட்டுவை வச்சுகிட்டு எப்படி காலம் முழுசும் தனியாவே வாழ போறாறா.."
ஒரு நொடி நிசப்தம் அந்த வீட்டில். அத்தியாவசியமாக கேட்கப்பட வேண்டிய கேள்வி. கேட்டவள் ஆதிரா என்பதால் பற்களை கடித்தப்படி பொறுமையாய் நின்றிருந்தான் சோழன்.
இதுவே வேறு யாராக இருக்கட்டும். அவன் கை தான் பேசியிருக்கும். கண்களை மூடி அழுத்தமாய் நின்றவனை பார்த்து அடுத்த அம்பை எய்தார் அவன் அன்னை.
"என்னப்பா சோழா.. ஆதி சொல்றதும் சரிதானே".
வெந்தப் புண்ணில் பழுக்க காய்ச்சிய கம்பியை வைத்தது போல ஆழமாய் வலித்தது அவனுக்கு. வெளியே சொல்ல முடியாமல் மனதுக்குள் பூட்டி வைத்த அந்த கொல்லும் நினைவுகள் பூதகரமாய் விரிந்து படமாடியது.
அதில் தெரிந்த அந்த உருவம் தலை சரித்து தன் முத்துப்பல் தெரிய வசீகரமாய் புன்னகைத்தது. மெல்லமாய் கை நீட்டி அருகே வா வா என்றழைத்தது. தாயை கண்ட கன்றைப் போல ஓடி சென்று மங்கையவள் நெஞ்சில் சாய்ந்து கொள்ளும் பேராசை அவனுள்.
பஞ்சு மெத்தையென இருக்கும் அந்த இளம் நெஞ்சின் குளுமையை அனுபவிக்க அனுபவப்பட்டவனின் மனம் அல்லோலப்பட்டது. அவளது மூச்சு காற்றினை தன்னோடு கலந்து விடும் ஆசை இந்த ஆண் மகனுக்குள் கொழுந்து விட்டு எரிந்தது. கழுத்து மறைவில் பூட்டி வைத்திருக்கும் அவளது வாசத்தை தன்னுள் கடத்தி விட துடித்தது அவனிதயம்.
முத்தமென்னும் ஸ்வரங்கள் கொண்டு பொன்மேனியின் தாமரை மொட்டுகளை மலர செய்ய விரும்பியது மனம். தாளம் தப்பாமல் வீணையோடு ராகம் பாடிட விழைந்தது புல்லாங்குழல்.
நொடி பொழுதில் தன்னுள் எழுந்த தாபத்தை எண்ணி அவனிதயம் படு வேகமாக துடித்தது.
அவளில் மூழ்கி முத்தெடுக்கும் முன் அந்த உருவம் காற்றோடு மறைந்துப் போனது. கைப் பிடித்து தடுத்து நிறுத்த முடியாமல் தனியே அவன் மட்டும். அன்றும் அப்படித்தானே.
அவனை எரிக்கும் அந்த ஈரநினைவுகளை ஒதுக்கியவன் உடல் இறுகிப் போய் இருந்தது.
"அம்மா.. என் வாழ்க்கையை சரி பண்ணிக்க எனக்கு தெரியும். இப்போ அது தேவையில்லாத ஒன்னு".
"அப்படியாப்பா... அப்போ குட்டு.. குட்டுவோட வாழ்க்கையை யாரு பார்த்துப்பா?" குறி தப்பாமல் அடுத்த பாய்ச்சல் இப்போது.
அந்த ஆறடி ஆண் மகனும் மனதார கலங்கித் தான் போனான். ஆனாலும் வெளியே துளியளவேனும் காட்டிக் கொள்ள விரும்பவில்லை.
எஃகினை போன்று கடினமாய் உரமேறிய மனமாயிற்றே அவனது. அவ்வளவு எளிதில் வெளிப்படுத்தி விடுவானா. ஆண் மகன் ஆயிற்றே.
"அவன் அப்பா நான் இருக்கேன்". அந்த குரல் சிங்கம் கர்ஜித்தது போலிருந்தது.
"ஒரு குழந்தைக்கு அப்பா மட்டும் போதுமா.. அம்மான்னு ஒருத்தி வேண்டாமா". அடுத்தடுத்த தாக்குதல். தன்னை பெற்ற அன்னையே இப்படியென்றால் இந்த சமூகம் அவனை விட்டு வைத்திருக்குமா என்ன?
பெண்ணிற்கு மட்டும் தான் பிரிவு வேதனை கொடுக்குமா? ஆண் மகனிற்கு இல்லையா? வலி என்றால் பொது தானே.
"ம்மா... "பலவீனமாய் ஒலித்தது அவனது குரல்.
"போதும்டா நிறுத்து. ஒன்னு நீ இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணு இல்லை அவளை கூட்டிட்டு வா..."
"நெவர். அது ஒரு போதும் நடக்காது". சட்டென்று பதில் வந்தது அவனிடமிருந்து.
"எ...எ..ன்னை...யா அவளை போய் கூட்டிட்டு வரச் சொல்றீங்க... ஹாஹா...நோ மா. அதுக்கு வாய்ப்பே இல்லை". பரிகாசமாய் சிரித்தான்.
ஆணுக்குள் இருக்கும் அகம்பாவம் அவ்வளவு எளிதில் விட்டு கொடுத்து விடுமா? ஆதிகாலம் தொட்டு அடக்கி ஆளப் பிறந்த மனிதர்களாயிற்றே. அவ்வளவு எளிதில் பெண்ணிடம் சரணாகதி அடைந்து விடுவார்களா என்ன?
கணவன் மனைவி உறவில் ஈகோ தானே முதல் எதிரி.
"இது தான் உன் முடிவுன்னா. என் முடிவையும் கேட்டுக்கோ". தாயின் அதிரடி பேச்சில் செய்வதறியாது முழித்தான் சோழன்.
"ம்மா... சும்மா சீரியல் வில்லி மாதிரி பேசாதீங்க. என்னால இன்னொரு கல்யாணம்லாம் பண்ண முடியாது. உங்களுக்கு வேணும்ன்னா சொல்லுங்க அடுத்த முகூர்த்தத்திலேயே நல்ல அப்பாவா பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிறேன்".
அவனது பேச்சில் அயர்ந்து போக அவர் ஒண்ணும் சாதாரண பெண்மணி இல்லையே. நொடியும் தாமதிக்கமால் கூலாகப் பதில் தொடுத்தார் அவர்.
"டேய் தெலுங்கு மூவில வர ஹீரோ மாதிரி பேசுனா.. நான் அப்படியே வாயை மூடிகிட்டு போயிருவேன்னு நினைச்சியா. இந்த பூரணிகிட்ட உன் ஆட்டம் பலிக்காதுடா. நான் உன்னை பெத்தவடா.." அதில் கர்வம் தொனித்ததோ.
"நீ தான் முடியாதுன்னு சொல்லிட்டால. விடு.. என் மருமகளை எப்படி இந்த வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வரணும்ன்னு எனக்கு தெரியும். அவ வந்ததுக்கு அப்புறம் என் பொண்டாட்டி எனக்கு மட்டும் தான் அப்படினு சொன்னேன்னு வை அப்புறம் இருக்குடா உனக்கு..." என்று விரல் நீட்டி எச்சரித்தவரை மீசைக்கடியில் மறைக்கப்பட்ட புன்னைகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் உத்தமசோழன்.
புதிதாய் வாங்கியிருக்கும் வீட்டு மனையை பார்வையிட தேன்மொழி அந்த வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள். இன்னும் இரண்டு நாளில் பால் காய்ச்சி குடி வர ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
அவளது வருமானத்தின் ஒரு பகுதியை சிறுக சிறுக சேர்த்து வைத்து... அவளது தந்தையின் எந்த வித உதவியுமின்றி வீட்டு கடனும் வாங்கி... இப்போது கம்பீரமாய் எழுந்து நிற்கிறதே அவளது லட்சியங்களில் ஒன்று.
அவள் சாதிக்க வேண்டிய பட்டியலில் ஒன்றின் பாரம் இறங்கிய மகிழ்ச்சி அவளுள்.
சாதனை படைப்பதென்பது ஒன்றும் அத்தனை எளிதல்லவே. அதில் வேறு சொகுசாய் வளர்ந்தவள். தங்க தாம்பூலத்தில் வைத்து சீராட்டிப் பாராட்டி நோவாமல் வளர்க்கப் பட்டவளாயிற்றே.
சொந்தமாய் தொழிலை தொடங்கி நடத்துகையில் தானே தெரிந்தது. சம்பாதிப்பது என்பது அத்தனை எளிதான காரியமில்லையென்று.
ஏன் குடும்பம் நடத்தும் ஆண் மகன்கள் அவ்வளவு கோபம் காட்டுகிறார்கள் என்று புரிந்து கொண்ட காலமும் அது தானே. தன் ஒட்டு மொத்த குடும்பத்தின் நலனுக்காக இரவு பகலென்று பாராமல் உழைக்கும் ஆண் சமூகத்தின் மீது மரியாதை வந்ததும் அப்போது தானே.
எல்லோரையும் புரிந்து கொள்ள வழி செய்த இந்த காலம் ஏன் அவள் கணவனை புரிந்து கொள்ள மட்டும் ஏன் மறந்துப் போனது. இது தான் காலம் செய்த விந்தையோ. இல்லை இன்னும் அவள் கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய ஒன்று இருக்கிறதோ.
இதழில் தேங்கிய புன்னகையுடன் அவள் அந்த வீட்டின் ஒவ்வொரு அறையையும் பார்வையிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். கிட்டத்தட்ட எல்லாம் நிறைவடைந்து விட்டது.
குடிபுக வேண்டியது மட்டும் தான் பாக்கி. முதலில் அவளது தந்தை தயங்கினாலும் மகளது பிடிவாதம் கண்டு அவளை இந்த வீட்டில் குடிபுக அனுமதி கொடுத்தார். கூடவே அவரும் வந்துத் தங்கி கொள்வதாக தான் ஏற்பாடு.
பின்னே மகளை பிரிந்து எப்படி அந்த தகப்பனால் வாழ முடியும். ஒட்டுப்புல் போல அவளையே சுற்றி தன் உலகத்தை அமைத்து கொண்டவரால் சட்டென்று உதறித் தள்ள தான் முடியுமா?
எல்லாம் திருப்தியாக பட அங்கே வேலை செய்து கொண்டிருந்தவர்களிடம் சில பல விஷயங்களை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டு கிளம்ப ஆயத்தமானாள் தேன்மொழி.
வீட்டிலிருந்து சற்றுத் தொலைவில் காரை நிப்பாட்டி இருந்தாள். அதனால் நடந்தபடி வந்து கொண்டிருந்தவள் தொலைப்பேசியில் கவனமாக இருந்ததால் பாதை மாறி அருகே இருந்த ஒரு வீட்டினுள் சென்றுவிட்டாள்.
தன் மீது ஏதோ விழ அனிச்சையாக நடைத்தடைப்பட விழிகளை உயர்த்திப் பார்த்தாள் தேன்மொழி. அங்கே அவள் கண்ட காட்சியில் சில நொடி ஸ்தம்பித்துப் போனாள்.
''அ..அ..அது..அ..அவ...ன் தானே'. கிட்டத்தட்ட இரண்டரை ஆண்டுகள் இருக்குமா இவனைப் பார்த்து?.
அது அவள் கணவன். அய்யோ! மன்னிக்கவும். முன்னால் கணவன். அது உத்தம சோழன்.
அன்று பார்த்தது போலவே அல்லவா இருக்கிறான். இந்த ஆண்களுக்கு வயது ஆக ஆக அழகு கூடுமா என்ன?
கை தேர்ந்த சிற்பி எவனோ ஒருவன் தான் இவனை பிரம்மன் படைக்கையில் உதவி செய்திருக்க வேண்டும். அப்படியே செதுக்கி வைத்த கிரேக்க சிற்பம் போல என்னமாக இருக்கிறான். சும்மா சொல்ல கூடாது அழகன் தான். அதிலும் அவள் கண்களுக்கு ஆணழகனாக தான் தெரிந்தான்.மானங்கெட்ட மனம் லிட்டர் கணக்கில் ஜொல்லு வடித்தது.
படு பாவி. அநியாயத்திற்கு கவர்ச்சியாக அல்லவா இருந்து தொலைக்கிறான். இப்படி கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியாக இருக்க வேண்டுமா என்ன?
கையில்லா பெனியனும் அரை கால் சட்டையும் அவன் உடலை இறுக கவ்விப் பிடித்திருக்க.. அதையும் மீறி வெளிவர துடித்துக் கொண்டிருந்தது இறுகிய புஜங்கள். ஆண்மை ததும்பும் அவன் உடல் வனப்பு அந்த ஆடையிலும் அப்பட்டமாக காட்சி கொடுத்தது.
அவனைப் போலவே உருண்டு திரண்ட இராட்சச மலை போலிருந்த இரண்டு உயர்ரக நாய்களை குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
அதில் அந்த நாய்களில் ஒன்று... இவள் ஆசைப் பட்டது தானே. அன்றொரு நாளில்...
"உத்தி பிளீஸ்.. விடுங்க".
"நோ.. உத்தி.."
"விடுங்கன்னு சொல்றேன்ல.." பெண்மையின் சிணுங்கல் கலந்த அதட்டல் அவள் குரலில்.
"என்ன பேபி. இப்படி பயப்படுற.. கிட்ட வா. ம்கூம்.. இன்னும் பக்கம் வா..."
"ம்ச். அதெல்லாம் போதும். நான் இங்கிருந்தே பார்க்கிறேன்".
"ஹேய் நான் சொல்றேன்ல. கம் ஆன் ஹனி" என்று சொல்லியவன் அவள் சொல்ல சொல்ல கேட்காமல் இழுத்துக் கொண்டு வந்தான்.
"ஹய்யோ உதி..பிளீஸ் உதிமா..என் செல்ல உத்தில. நீங்க வேணா போங்க. நான் வரல". அவள் கெஞ்சல்களை எல்லாம் அவன் காதில் வாங்கியது போலவே இல்லை.
'சரியான விடாக்கண்டன்' என்று வாய்க்குள்ளே முணங்கியவள் "ஆமா உங்களுக்கு வேற கலரே கிடைக்கலையா. போயும் போய் கருப்பு கலர் தான் கிடைச்சா. பார்க்கவே பயங்கரமா இருக்கு".
"ஏன் பேபி. உனக்கு கருப்பு கலர் பிடிக்கலையா".
"ம்கூம்... எனக்கு வெள்ளை கலர் தான் பிடிக்கும்".
"உனக்காக வேணும்னா ஜாக்கிக்கு ஜோடியா ரோஸை வாங்கிருவோம்" என்று அவன் குறும்பாய் சொல்ல..
"என்னது இன்னொரு நாயா.. அய்யோ சாமி. இந்த ஒன்னே போதும்பா. நான் ஏதோ விளையாட்டுக்கு சொன்னேன்" என்று அவள் அவனில் இருந்து நழுவிக் கொள்ள பார்க்க.. அவனோ லாவகமாக அவளை அணைத்தப்படி..
"ஏய் ஜாக்கி.." என்று குரல் கொடுத்தப்படி அந்த கருத்த பருத்த மாமிசத்தை அள்ளி அணைத்தவனை அதுவும் பதிலுக்கு கட்டிக் கொண்டது.
"டேய் ஜாக்கி.. இதோ இது தான் உன் அண்ணி" என்று இவளை கைக் காட்டி அறிமுகப் படுத்தியவன் அத்தோடு விட்டானா. அவள் கைகளை பிடித்து அந்த ராட்சத நாய்க்கு கை கொடுக்க வேறு செய்தான்.
தேன் மொழிக்கு நாய்கள் என்றாலே அலர்ஜி. ஒருவித ஒவ்வாமையுடன் அதன் கால்களை பிடித்துக் குலுக்கினாள். அது சாதுவாய் அவளையும் கட்டிக் கொண்டது. முதலில் பயந்தவள் பின் அதன் பாசத்தை உள்வாங்க தொடங்கினாள்.
"பார்த்தியா பேபி நான் தான் சொன்னேன்ல. இதுக்கு போய் எவ்ளோ அழிச்சாட்டியம் பண்ணுன நீ" என்று அவள் மூக்கினைப் பிடித்து செல்லமாக இழுத்தவன் ஜாக்கியின் முன்னிரண்டு கால்களையும் தூக்கி அவள் கைகளில் கொடுத்து "ஹனி பேபி அப்படியே ஜாக்கியை பிடிச்சுக்கோ" என்றவன் தண்ணீர் குழாயினை எடுத்துப் பீய்ச்சி அடித்தான்.
ஜாக்கியோடு சேர்ந்து தேன்மொழியும் நனைய அங்கே ஒரு ஆனந்த ராகம். ஜாக்கியை குளிப்பாட்டுகிறேன் என்ற பெயரில் அவளையும் சேர்த்து அவன் குளிப்பாட்ட அங்கே அழகிய காதல் ஸ்வரம்.
சோப்பு நுரையை விட இவர்களது காதல் கீதத்தில் கண்களை மூடியது ஜாக்கி.
"பின்ன நான் என்ன ஜாக்கியோட கைன்னா சொன்னேன்.." விசமம் பொங்கியது அவன் குரலில்.
"ச்சீ... பிராடு.."
"உன்கிட்ட மட்டும்".
"போதும் போதும். முதல ஜாக்கியை குளிப்பாட்டுங்க".
"நானும் குளிப்பாட்டிட்டு தானே இருக்கேன்" என்று அவன் அவளோடு சரசமாடுவதிலேயே இருந்தான்.
"பாவம் அது குளிர்ல நடுங்குறது உங்க கண்ணுக்கு தெரியலையா..." அவனது கைகளின் அட்டகாசம் தாங்காமல் அவள் பிதற்ற... நடுங்கும் அவள் இதழ்கள் தான் அவன் கண்ணுக்கு முக்கியமாகப் பட்டது.
பன்னீர் ரோஜாவின் மேலிருக்கும் பனித்துளிப் போல அவள் இதழில் குடிக் கொண்டிருந்த தேன் துளிகளை அப்புறப்படுத்தும் துப்புரவாளனான் அவன்.
இதழும் இதழும் கதை எழுத அங்கே வீணையின் தேன் ஸ்வரம் உதயமானது.
அன்றைய நாளின் நினைவில் தேன் மொழியின் கன்னம் சிவப்பேற அவனோ அவள் ஒருத்தி அங்கிருக்கிறாள் என்பதை அறியாமல் ஜாக்கியையும் ரோசையும் தூய்மைப் படுத்திக் கொண்டிருந்தான்.
மோன நிலையிலிருந்து வெளி வந்தவள் மனதில் இப்போது காதல் போய் கடுமை குடிவந்தது. அவன் பார்வையில் படுவதை விரும்பாதவளாக வந்த வழியே திரும்பிப் போக எண்ணுகையில் சத்தம் போட்டு காட்டிக் கொடுத்தது எட்டப்பன் ஜாக்கி..
"யாரது.. நில்" உறுமலாய் வந்தது அவனது குரல்.
முதுகு காட்டி நின்று கொண்டிருந்தவள் அவனது கர்ஜனையில் அதிர்ந்து நின்றாள்.
"யாரது. கேட்கிறேன் இல்லையா.." மீண்டும் ஒரு அதட்டல்.
'இவனை கண்டு நான் ஏன் அஞ்சி நடுங்க வேண்டும். தப்பு செய்தவன் அவன் தானே..' என்ற இறுமாப்பு அவளை உசுப்பேத்த திரும்பிய வாக்கிலே நின்றபடி அவன் முகம் பார்த்தாள்.
எந்தவித சலனமுமின்றி கூர்மையுடன் அவளை பார்த்தான் உத்தம சோழன்.
அவனது பார்வையின் வீச்சில் பேச மறந்தவளாக அவள் நிற்க.. ஜாக்கியோ பாய்ந்து வந்து அவளை அணைத்துக் கொண்டது. மனிதர்களுக்கு தானே நன்றி மறக்க தெரியும். பாவம் ஐந்தறிவு கொண்ட விலங்குக்கு மனதில் ஒன்று வைத்து வெளியே நடிக்க தெரியுமா என்ன?
எச்சில் பதிய ஜாக்கியும் ரோசும் தந்த முத்தங்களில் நனைந்தாள் தேன் மொழி அன்று போலவே.
அன்பு அநாதையாக இருக்கலாம். ஆனால் அது ஒன்று தான் மாறாதது. எதிர்பார்ப்பின்றி ஒருவர் மீது காட்டும் அன்பானது இரட்டிப்பு பலனை தக்க சமயத்தில் கொடுக்கும் ஆற்றலுடையது. கண்ணுக்கு தெரியாத ஒரு சக்தி உண்டென்றால் அது அன்பு தான்.
எப்போதோ யார் மீதோ சிந்திய ஒரு துளி அன்பானது மகிழ்ச்சியெனும் பெருமழையாக கொட்டி தீர்த்தே தீரும். அது தான் இயற்கை. பல அதிசயங்களை கொண்டது தானே இயற்கை.
அப்படி தான் தேன்மொழியின் வாழ்வில் இன்று நடந்தது. இல்லையென்றால் இத்தனை நாட்களாக சந்திக்காமல் இருந்த ஒருவனை அவளாகவே சென்று பார்க்கும் வாய்ப்பு அமைகிறதென்றால் விதியின் விளையாட்டை என்னவென்று சொல்ல..
இள மஞ்சள் நிறத்தில் வெள்ளை நிற எம்பிராய்டரி வேலைப்பாடு கொண்ட சுடிதாரில் அன்று பூத்த பூவாய் கவர்ந்திழுத்தாள் அவன் கதாநாயகி. உச்சி முதல் பாதம் வரை கண்ணிமைக்காமல் பார்த்தான் உத்தம சோழன். ஏதோ அரிய பொக்கிஷத்தை பார்ப்பதுப் போல.
நெஞ்சுக்குள் பூத்த காதலை முழுதாக அனுபவிக்கும் முன் காலன் வந்து பறித்து சென்ற உறவாயிற்றே அவர்களது.
எத்தனை அன்பு இருந்தும் எட்ட நின்று பார்க்கும் நிலை தானே. அன்று மட்டும் அவன் கொஞ்சம் நிதானித்திருந்தால்..
சரி அது போகட்டும். இப்பொழுதாவது 'தான்' என்ற நிலையிலிருந்து இறங்கி வந்து பேச மனம் வருகிறதா இருவருக்கும்?
"டேய் சோழா.. பார்த்தியா..! உன்கிட்ட சவால் விட்டு இன்னும் அரை நாள் கூட ஆகல. அதுக்குள்ள எப்படி என் மருமகள் என்னை தேடி வந்திருக்கான்னு ..?" என்று இல்லாத காலரை உயர்த்திக் கொண்டார் அன்னபூரணி.
"இதுக்கு தான் பெரியவங்க சொல்றது. பார்த்து பதமா பேசணும்னு".
"ஹாங்.. அப்படியா" என்று ஒரு மார்க்கமாக கேட்டவன் "எங்க தைரியம் இருந்தா மருமவளேன்னு கூப்பிடுங்க பார்க்கலாம்.." புருவமுயர்த்தி அவன் கேட்க பூரணி காற்றுப் போன பலூனானார்.
'"அம்மாடி மருமவ.." என்று அவளை அழைப்பதற்கு முன் அவள் பார்த்த பார்வையில் சப்பென்று வாயை மூடிக்கொண்டார்.
ஜாக்கியையும் ரோசையும் விடுவித்த தேன்மொழி நிமிர்ந்து பார்க்க அங்கே பால்கனியில் ஆதிரா சோம்பல் முறித்தப்படி நின்று கொண்டிருந்தாள். அதுவரை இருந்த இலகுநிலை மாற தேன்மொழியின் முகம் கோபத்தில் தகித்தது.
சிறுத்தை ஒரு போதும் தன் புள்ளிகளை மாற்றிக் கொள்வதே இல்லையே. அப்படியிருக்க இவனை கண்டதும் தன் மனம் உருகியதை எண்ணி கோபம் கொண்டவளாக விருட்டென்று வந்த வழியே செல்லலானாள்.
"அம்முமா.. சொன்னா கேளுடா... இந்த பாட்டியால உன் பின்னாடி ஓடி வர முடியாதுடா செல்லம்.." என்றபடி பேத்தி பின்னே ஓட முடியாமல் நடந்து கொண்டிருந்தார் மீனாட்சி.
"ஹா...ஹா..." கிலுக்கி சிரித்தப்படி போக்கு காட்டினாள் அம்மு.
பேத்தியின் போக்கில் கொஞ்சம் விட்டு கொடுத்தவர் ஒரு சமயத்தில் அவளை லாவகமாக பிடித்துக் கொண்டார்.
"இதோ மாட்டிகிட்டியா... பாட்டி கிட்டேயேவா உன் விளையாட்டை காட்டுற". அம்முவை அணைத்தப்படி அவளுக்கு இன்னொரு வாய் சாப்பாடு ஊட்டினார் அவர்.
"போங்க பாட்டி.. எனக்கு பிஷ் வேண்டாம். உவவ்.." முகத்தை சுழித்தது குழந்தை.
"அப்படிலாம் சொல்ல கூடாதுடா செல்லம். பிஷ் சாப்பிட்டா தான் உன்னால இப்படி ஓடி ஆட முடியும். இல்லன்னா பாட்டி மாதிரி வயசான காலத்துல ஓட முடியாது.." என்று பாவமாய் சொல்ல சட்டென்று ஓடுவதை நிறுத்திக் கொண்டது குழந்தை.
"என்ன பாட்டிமா சொல்றீங்க. அப்போ நீங்களும் சின்ன வயசுல பிஷ் சாப்பிடலயா? அதனால தான் இப்போ கால் வலிக்குதா..."
முக்கியமானதை விட்டு அதற்கு தேவையானதை மட்டும் பிடித்துக் கொண்டாள் அம்மு.
"அடியே ராஜாத்திமா.. உன்கிட்ட வாய் கொடுக்க முடியுமா".
"என்கிட்ட எங்க பாட்டி வாயை கொடுத்தீங்க. அது பாட்டுக்கு உங்க முகத்துல தானே இருக்கு.. போங்க பாட்டி.. நீங்க பொய் சொல்றீங்க. இருங்க அம்மாகிட்ட சொல்லி கொடுக்கிறேன்.." என்றபடி நில்லாமல் ஓடியது.
"அடியே... அம்மு. நில்லுடி.." என்றவாறு அவள் பின்னாலயே மீனாட்சியும் ஓடினார்.
மனைவியும் பேத்தியும் ஓடிப் பிடித்து விளையாடுவதை ரசனையுடன் பார்த்தப்படி வந்தவர் மனைவியை பார்த்து...
"அடியே மீனா.. என்னடி சின்ன பிள்ளையாட்டும் அங்கிட்டும் இங்கிட்டும் ஓடுற.." கணவரது கேலியில் மீனாட்சிக்கு கோபம் வந்தது.
"ஆமா.. நான் தெரியாம தான் கேட்கிறேன். எனக்கு இந்த வீட்ல ஓட கூட உரிமை இல்லையா என்ன? எதுக்கெடுத்தாலும் உங்ககிட்ட பெர்மிஷன் கேட்கணுமா என்ன?"
காலையிலிருந்து சாப்பிடாமல் பேத்திக்கு அமுதூட்ட அவர் பட்ட பாட்டில் சுள்ளென்று கணவனை கேள்வி கேட்டார்.
"அட மீனாக் கண்ணு! நீ ஆங்கிரி மூட்லயா இருக்க. என் பச்சை கிளிக்கு காலையிலேயே என்ன கோபம்.." அப்பாவியாய் வினவினார்.
இதழை சுழித்து முறைத்தவர் "நீங்க உண்மையிலே பெரிய தொழிலதிபர் தானா சொல்லுங்க.."
"என்னடி இத்தனை வருஷம் கழிச்சு இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்குற".
"முதல என் கேள்விக்கு பதிலை சொல்லுங்க.."
"இதோ பாருடு.. நான் தொழில் நடத்துற திறமையை பார்த்து எனக்கு கொடுத்த விருதுகளை" என்றபடி ஷெல்ப்பில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த விருதுகளை காட்டினார். "இதுவே சொல்லும் என் பவரை" நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டார்.
"இவ்ளோ விருது வாங்குன நீங்க நான் சொல்ற சின்ன வேலையை செய்து காட்டுங்க பார்ப்போம். அப்போ ஒத்துக்கிறேன் நான். நீங்க உண்மையாலுமே பவரான ஆளுன்னு".
"இப்படி சொல்லிட்டியே மீனா.. இது என் பரம்பரைக்கே அவமானம். முதல என்ன வேலைன்னு சொல்லு. எப்படி டக்குன்னு முடிச்சு காட்டுறேன்னு ..."
"இப்போ இப்படி சொல்லிட்டு கடைசியில் முடியாதுன்னு செல்லுங்க அப்ப இருக்கு உங்களுக்கு கச்சேரி".
"ரொம்பத் தான் பண்ணாத. முதல என்னன்னு சொல்லு.." என்றவரின் கைகளில் உணவு கவளத்தை திணித்தவர் "நீங்க என்ன பண்ணுவீங்களோ ஏது பண்ணுங்களோ தெரியாது. உங்க பேத்திக்கு சாப்பாடு ஊட்டியிருக்கனும். ஒரு பருக்கை சோறு கூட மிச்சம் இருக்கக் கூடாது.."
என்று மீனாட்சி சொல்லவும் பேயறைந்தது போல அதிர்ந்து நின்று விட்டார் அவர். "அடியே உனக்கு நான் என்னடி பாவம் பண்ணேன். இப்படி ஒரு வேலையை தந்து என்னை கவுத்திட்டியே மீனா.."
"என்னமோ நான் பெரிய ஜாம்பவான் அப்படினு சொன்னீங்க. ஒரு சின்ன குழந்தைக்கு உங்களால சாப்பாடு ஊட்ட முடியாதா என்ன..."
மனைவியின் வார்த்தைகள் அவருள் ரோஷத்தை எழுப்ப ... "யாரை பார்த்து என்ன கேள்வி கேட்ட. இப்ப பாருடி எப்படி சாப்பாடு காலி ஆகுதுன்னு.."
"ஹாங்... அதையும் பார்ப்போம்".
மனைவியிடம் எதோ தைரியத்தில் வீராப்பாய் சொல்லி விட்டவரால் அத்தனை எளிதில் பேத்தியை அணுக முடியவில்லை.
அம்முவை வாய் திறக்க வைப்பதற்குள் அவருக்கு போதும் போதுமென்று ஆகிவிட்டது. உணவூட்டுகிறேன் என்ற பெயரில வீடு முழுவதும் சாதத்தை கொட்டியது தான் மிச்சம். ஒரு பருக்கை கூட அவரால் பேத்திக்கு உணவளிக்க முடியவில்லை.
கரண்டி கொண்டு முதலில் முயற்சி செய்தவர் அது ஆங்காங்கே சிந்த கரண்டியை ஓரமாக வைத்து விட்டார். தன் கையே தனக்குதவி என்றவராய் கைகளில் சாதத்தை அள்ளியவர் குழந்தையின் பின்னே செல்ல அங்கே ஒரு சடுகுடு ஆட்டம்.
"அம்முமா.. அம்முமா ..." என்று பாடியபடி டைனிங் டேபிள் நாற்காலியை சுற்றிலும் ஓடியவர் கால் தடுக்கி குப்புற விழ அதில் ஒரு குட்டி கரணத்தையும் போட்டார்.
அதில் முதுகு பிடித்துக் கொள்ள மீனாட்சியை அழைத்தார்.
"அய்யோ.. அம்மா.. முடியலயே.. அடியே மீனாட்சி அந்த ஃபேனை கொஞ்சம் போடுடி".
அவரது நிலைமை மீனாட்சிக்கு நகைச்சுவை நடிகர் வடிவேலுவின் ஒரு படத்தின் காட்சியை ஞாயபகப் படுத்த வாய்க்குள்ளேயே புன்னகையை அடக்கிக் கொண்டார். மீறி சிரித்து எதற்கு வம்பை விலைக்கு வாங்க வேண்டும். மனிதரே சூடாய் இருக்கிறார்.
மூச்சிரைத்தப்படி ஷோபாவில் அமர்ந்தவர் முன் பழச்சாறு அடங்கிய டம்ளரை நீட்டினார் மீனாட்சி.
ஒரே மடக்கில் குடித்தவர் காலி டம்ளரை டீப்பாயின் மீது வைத்தார். "முடியல மீனா.. சத்தியமா என்னால முடியல.." நெஞ்சில் கை வைத்தப்படி சொன்னவரை வெற்றிப் புன்னகையோடு ஏறிட்டார் மீனாட்சி.
"அய்யோ தாத்தா.. ஷேம்.. ஷேம்.." திரைச் சீலையின் பின்னாடி ஒளிந்திருந்த குழந்தை தலையை மட்டும் வெளியே நீட்டி பல்லை காட்டி சிரித்தது .
"இப்போ புரியுதா. வீட்டு பெண்கள் ஏன் டென்ஷன் ஆகுறாங்கன்னு. வெளியில இருந்து பார்க்க இது எல்லாம் ஒரு வேலையான்னு தோணும். ஆனா செய்து பார்த்தா தான் தெரியும் அதுல எவ்ளோ கஷ்டமிருக்குன்னு.."
"ஒத்துக்கிறேன். அடியே மீனா நான் ஒத்துக்கிறேன்டி. இனி உன்னை பார்த்து ஒரு கேள்வி கேட்டா சொல்லு..." என்று வடிவேலு பாணியில் பதறியவரை கண்டு மீனாட்சியும் அம்முவும் சேர்ந்து சிரிக்க அங்கே தேன் மொழி வரவும் சரியாய் இருந்தது.
நேரே கல்லூரியிலிருந்து வந்திருப்பாள் போலும். கைகளை கழுவியவள் "என்னப்பா உங்களை ரெண்டு பேரும் நல்லா வச்சி செய்யுறாங்களோ" என்றபடி அவர்கள் அமர்ந்திருந்த ஷோபாவின் ஒரு பக்கம் வந்து அமர்ந்து கொண்டாள்.
"ஆமாமா.." என்றபடி நடந்ததை சொல்ல.. தேன் மொழிக்கும் அவர்கள் மூவரும் மிச்சம் வைத்த புன்னகை ஒட்டிக் கொண்டது.
கவனமாக தந்தையின் சோகக் கதையை கேட்டவள் அவரது சோர்வு மனதுக்குள் என்னவோ செய்ய "அஅ..ப்பா.. எப்படி இருந்தாலும் நீங்க தான்ப்பா வின்னர். உங்களை அம்மாவும் அம்முவும் சேர்ந்து நல்லா ஏமாத்தியிருக்கிறாங்கப்பா.."
"என்ன பாப்பா சொல்ற.."
"அம்மா உங்ககிட்ட என்ன சொன்னாங்க.."
"என்ன சொன்னா..." என்று நெற்றியில் விரல் தட்டி யோசித்தவரை பார்த்து..
"அப்படி பார்த்தா.. உங்க கிண்ணத்துல தான் ஒத்த பருக்கை கூட இல்லையே".
"அது எப்படி இருக்கும். அதான் வீடு பூரா வாரி இறைச்சாச்சே.." என்ற சொன்ன தாயை கையுயர்த்தி தடுத்தவள்.. "அதெல்லாம் கணக்கு கிடையாது. உங்க டீல் படி பாத்திரம் காலி ஆகிடிச்சு.. சோ அப்பா தான் வின்னர்" என்றவள் தகப்பனை அணைத்துக் கொண்டாள்.
விளையாட்டுக்கு கூட தகப்பன் தோற்பதை தேன்மொழி விரும்பவில்லை. சிறு வயதிலிருந்தே அவளது ரோல் மாடலாயிற்றே. அவ்வளவு எளிதில் தோற்க விடுவாளா. இந்தப் பாசம் தானே இருவரையும் கட்டிப் போட்டு வைத்திருக்கிறது. அன்று தடுமாற வைத்ததும் இது தானே.
பதிலுக்கு தானும் மகளை கட்டிக் கொண்டவர் "அடியே மீனா.. கேட்டியாடி. நான் தான் வின்னர்..". மகளின் பாச பெருமிதத்தில் மிதந்தார் மனிதர்.
"இது அழுகுனி ஆட்டம்.. செல்லாது. செல்லாது.." என்று சொன்னவர் குரலில் அலுப்புத் தட்டியிருந்தது. "இந்த இரண்டு வாத்துகளையும் வைத்துக் கொண்டு ஒன்றையும் ஒழுங்காக பண்ண முடியாது" என்றவர் சிதறி கிடந்த உணவினை சுத்தம் செய்ய தொடங்கினார்.
அப்போது "அம்மா.. யூ டூ புரூட்டஸ்.." என்று விரல் நீட்டியபடி சொல்லியது குழந்தை. திரைச்சீலை மறைவிலிருந்து வெளி வந்த குழந்தையின் பார்வை பார்ப்பதற்கு சாட்சாத் உத்தம சோழனை போலவே இருந்தது. அன்றும் அப்படி தானே பார்த்து வைத்தான்.
எல்லோருக்கும் அம்முவின் செயல் உத்தம சோழனை கண் முன்னே நிறுத்தியதில் ஒரு நொடி செயலற்றுப் போயினர்.
"தப்பே பண்ணாலும் உங்களுக்கு பிடிக்கும்ங்கிற காரணத்தினால உங்க அப்பா உங்களுக்கு கிரேட்ன்னா.. எனக்கும் எங்கப்பா கிரேட் தானே.." என்று கேட்டு அவர்கள் தலையில் இடியை இறக்கியது.
அத்தோடு விட்டதா... "நீங்க உங்கப்பா கூட இருக்கீங்க. எனக்கு மட்டும் ஏன் அப்பா கூட இல்லை" என்று கேட்டு அவர்கள் வாயில் பெவிக்குயிக்கை போட்டு ஒட்டியது.
நியாயமான கேள்வி தான் ஒரு குழந்தையை பொறுத்த வரையில். தாய் எந்தளவுக்கு முக்கியமோ அதைப்போல தகப்பன் உறவும் முக்கியமாயிற்றே.
'தாயிற் சிறந்த கோவிலும் இல்லை தந்தை சொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை ஆயிரம் உறவில் பெருமைகள் இல்லை அன்னை தந்தையே அன்பின் எல்லை'
என்று பாடி சென்ற அகத்தியரின் கூற்று தான் எத்தனை உண்மை.
மீனாட்சியும் இதையே தானே சொல்லுவார். அப்போது எல்லாம் தன் வாயை அடக்குவதிலியே குறியாய் இருக்கும் கணவனை முறைத்துப் பார்த்தவர் 'இப்போது சொல்லுங்கள் உங்கள் பேத்தியே கேட்கிறாள். என்ன பதில் சொல்லி அவள் வாயை அடக்க போகிறீர்கள்' என்ற கேள்வி மீனாட்சியின் கண்களில் தொக்கி நின்றது.
தேன் மொழியின் முகம் கோபத்தில் ஜொலித்தது. குழந்தையின் முன் தன் கோபத்தை காட்ட விரும்பாதவளாக தன்னை கட்டுப் படுத்திக் கொண்டாள்.
அவளுக்கும் நிதர்சனம் புரிய தான் செய்கிறது. ஆனாலும் அவனிடம் சென்று நிற்க துளியும் மனமில்லை. அவனுக்கு தேவையென்றால் அவன் வர வேண்டியது தானே. அவனுக்கே குழந்தையின் மீது அக்கறையில்லை.. இதில் என் மீது என்ன தவறு.
பிஸ்னஸ் வுமன் அல்லவா... அவளது மூளை இப்படித் தானே நினைக்கும்.
"அம்மு செல்லம்.. இப்போ யாரு உங்கப்பாவை வர வேண்டாம்ன்னு சொன்னது. உனக்கு உங்கப்பாவை பார்க்கணும்னு தோணிச்சுன்னா சொல்லு போய் பார்த்துட்டு வரலாம்" என்றார் மீனாட்சி .
"என்னது அவனை போய் என் பேத்தி பார்ப்பதா.." அஷ்ட கோணலானது தேன்மொழியின் தகப்பனுக்கு. மனைவியை வெளிப்படையாகவே முறைத்துப் பார்த்தவர் "இப்போ எதுக்கு அவனைப் போய் பார்க்கணும். அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம். அவன் வேணும்ன்னா இங்க வரட்டும்" வரட்டு கவுரத்தில் முரண்டுப் பிடித்தார்.
இவர் இப்படி தான் சொல்லுவார் இவரிடம் பேசி பயனில்லை என்றெண்ணிய மீனாட்சி மகளை பார்த்து "நீ என்னம்மா சொல்ற. முன்ன தான் நிதானமா சிந்திக்க தெரியாம தப்பு தப்பா முடிவெடுத்த" என்று வாழை பழத்தில் ஊசி இறக்குவது போல குத்தியவர் தொடர்ந்து "உன் வாழ்க்கை உன் இஷ்டம்ன்னு அப்போ என்னை எதுவும் செய்ய விடல. இப்போ அம்முவுக்கும் அப்படி தானே தோன்றும். இது அவளோட வாழ்க்கை. அவளுக்கு யார் வேணுமோ அவங்க கூட இருக்கணும்ன்னு ஆசைப் படுறதுல என்ன தப்பு.. "
நாசுக்காய் மகள் மனதில் தவறை சுட்டிக் காட்டி தவறை திருத்த வழிக் காட்டினார். அது அவளுக்கும் புரிந்ததோ என்னவோ மகள் விஷயத்தில் இறங்கி வந்தாள்.
"அம்முவுக்கு எது சரின்னு படுதோ அதை செய்யட்டும். எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. ஆனா இதை என்னோட வீட்டுக்கு வெளில வச்சிக்கோங்க" என்றவள் அதற்கு மேல் நில்லாமல் சென்று விட்டாள்.
மகளே இப்படி சொல்லவும் தேன் மொழியின் தந்தையால் எதுவும் சொல்ல முடியாத நிலை.
'நீங்க கேடின்னா.. நான் கேடிக்கு கேடிடி...நான் உன் அம்மாடி.. அப்படி வா வழிக்கு. எவ்வளவு நாள் தான் நானும் கிளி பிள்ளைக்கு சொல்ற மாதிரி புரிய வைக்கிறது. இப்போ எப்படி என் பேத்தியை வச்சி உன்னையும் உன் அப்பனையும் லாக் பண்ணேன்னு பார்த்தியா..' மனதினுள் எண்ணிக் கொண்டார் மீனாட்சி.
இனி தானே ஆட்டம் சூடு பிடிக்கப் போகிறது.
நூலில் ஆட்டுவிக்கும் பொம்மையாக இரண்டு வீட்டு பெண்மணிகளும் அழகாய் காய் நகர்த்த ராஜாவும் ராணியும் இனி சேர்ந்து தானே ஆக வேண்டும். அதை எந்த கொம்பனாலும் தடுக்க முடியுமா..?
விதியோடு விளையாட விரும்பியே செய்யும் இந்த விநோத ஆட்டத்தில்-அந்த விண்ணையும் பிளந்து விரும்பிய உள்ளங்களை இணைத்து வின்னர் ஆக்காமல் விழுந்திடுவாரோ இப்பெண்மணிகள்..
